Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Καθώς το θερμό καλοκαίρι βαδίζει αργά και βασανιστικά στο τέλος του, εισερχόμαστε, ίσως, στο πιο καυτό φθινόπωρο των τελευταίων περίπου 80 χρόνων. Ο πλανήτης, στην ουσία, φλέγεται και δυστυχώς μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η τύχη του βρίσκεται στα χέρια ενός αποδεδειγμένα ανίκανου και ταυτόχρονα επικίνδυνου συστήματος, το οποίο ελέγχει τη συντριπτική πλειοψηφία των κυβερνήσεων στο δυτικό κόσμο, και πάνω από όλα στη Μητρόπολη του, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Ενώ όλοι μας βιώνουμε την πολιτική, οικονομική, και αξιακή, παρακμή στην οποία μας έχει οδηγήσει τα τελευταία χρόνια το σύστημα αυτό, ο πλανήτης βρίσκεται, αναμφίβολα σε μια κατάσταση, πυριτιδαποθήκης, η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγεί, προκαλώντας μια απόλυτη καταιγίδα που θα σαρώσει τα πάντα.
Στην Ουκρανία, συνεχίζει όχι μόνο να μαίνεται, αλλά να κλιμακώνεται επικίνδυνα, ένας πόλεμος, που εάν υπήρχε η βούληση και δεν κυριαρχούσαν τα συμφέρονται του εν λόγω συστήματος, θα μπορούσε να οδηγηθεί στο τέλος του αύριο το πρωί.
Η Μέση Ανατολή, φλέγεται, και ανά πάσα στιγμή, η σύγκρουση ανάμεσα στη φιλελεύθερη δημοκρατία του Ισραήλ, και στα δολοφονικά – τρομοκρατικά εξαπτέρυγα του καθεστώτος των μουλάδων του Ιράν (Χαμάς, Χεζμπολάχ, Χούτις), μπορεί να οδηγήσει σε ένα γενικευμένο θερμό πόλεμο, ο οποίος είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βάλει φωτιά σε όλο τον πλανήτη.
Στο κρίσιμο γεωπολιτικά και στρατηγικά θέατρο του Ειρηνικού, ενέχει πάντα ο εφιαλτικός κίνδυνος μια σύγκρουσης ανάμεσα στην Αμερική και την Κίνα, γύρω από την Ταϊβάν.
Και στις τρεις περιπτώσεις, μπορεί να διαφεύγει στο πλατύ κοινό, εμπλέκονται πυρηνικές δυνάμεις, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει σε περίπτωση ανάφλεξης.
Σε όλα αυτά τα θέατρα, επιφανειακά φαίνεται να υπάρχει στασιμότητα και αδιέξοδο, στο οποίο δεν φαίνεται να υπάρχει διέξοδος. Η βασική αιτία της στασιμότητας και του αδιεξόδου, είναι η κυβερνητική παράλυση και η αβεβαιότητα που περιβάλλει την Αμερική. Κανείς δεν ξέρει πλέον ποιος κυβερνά πλέον στην Ουάσιγκτον και ταυτόχρονα βρίσκεται σε εξέλιξη, ίσως, η πιο αλλοπρόσαλλη προεκλογική εκστρατεία, για την ανάδειξη του επόμενου προέδρου, στην ιστορία της υπερδύναμης.
Στον πόλεμο της Ουκρανίας, παρακολουθούμαι ένα παιχνίδι γάτας και ποντικού, με τις ρωσικές και τις ουκρανικές δυνάμεις να προχωρούν και να υποχωρούν κατά μήκος των κοινών συνόρων τους, ενώ ταυτόχρονα πλανάται μια σιωπηρή συναίνεση για μια ενδεχόμενη ανακωχή, που θα περιλαμβάνει την αναγνώριση του ελέγχου της Ρωσίας στο Ντονμπάς και την Κριμαία, αποστρατιωτικοποιημένα σύνορα και μια αυτόνομη και βαριά οπλισμένη αλλά όχι μέλος του ΝΑΤΟ, Ουκρανία.
Παρόλα αυτά, αυτό το παιχνίδι και η στασιμότητα, σπάσει ξαφνικά και μια από τις δυο πλευρές, κάνει ξαφνικά δραματική πρόοδο, θα μπορούσε να ακολουθήσει μια επικίνδυνη κλιμάκωση. Η Ρωσία πιθανότατα δεν θα επιτρέψει στην Ουκρανία να καταλάβει για μεγάλο χρονικό διάστημα οποιοδήποτε ρωσικό έδαφος και θα αυξήσει τις απειλές της προς αυτό που βλέπει ως μια εξαντλημένη Ουκρανία και έναν κουρασμένο με εσωτερικές διαφωνίες ΝΑΤΟ.
Το ΝΑΤΟ και η Αμερική, πιθανότατα, δεν θα επιτρέψουν ποτέ στη Ρωσία να προσαρτήσει την Ουκρανία πέρα από το Ντονμπάς και την Κριμαία. Όσο μεγαλύτερη είναι η επακόλουθη στασιμότητα, τόσο πιο πιθανό είναι η μία πλευρά να επιδιώξει μια δραματική πρόοδο και έτσι τόσο πιο πιθανό γίνεται ένας μεγαλύτερος πόλεμος με παρέμβαση τρίτων και πιο θανατηφόρα όπλα.
Στη Μέση Ανατολή, το τρομοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης, έχει αυτοεγκλωβιστεί, σε μια επικίνδυνη θέση. Διακηρύσσει προς πάσα κατεύθυνση και καυχιέται ότι θα προχωρήσει σε μια δεύτερη, μεγαλύτερη, επίθεση εναντίον του Ισραήλ, με τα τρομοκρατικά εξαπτέρυγα του στην περιοχή να απειλούν ότι θα συμμετάσχουν. Ρεαλιστικά είναι αμφίβολο κατά πόσο μια τέτοια επίθεση, παρά το χάος στην Αμερική και την γονατισμένη Ευρώπη, θα επιτραπεί στην Τεχεράνη να πετύχει σε μια τέτοια αποστολή. Το Ιράν, έχει περιέλθει σε μια δεινή θέση, όπου αισθάνεται ότι για να σώσει το γόητρο του πρέπει να δείξει ότι θα υλοποιήσει τις απειλές του, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζει ότι κινδυνεύει να υποστεί μια δεύτερη συντριπτική απάντηση από το Ισραήλ. Την ίδια καταστροφική επιλογή αντιμετωπίζουν και τα τρομοκρατικά εξαπτέρυγα του, Χαμάς, Χεζμπολάχ και Χούτις.
Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια σύγκρουση, προσωρινά σε παύση, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να οδηγηθεί σε ανάφλεξη που θα προσελκύσει εξωτερικές δυνάμεις, με καταστροφικές συνέπειες.
Στο θέατρο του Ειρηνικού η Κίνα οραματίζεται, παγκόσμιο στρατηγικό ρόλο, τροφοδοτώντας το αδιέξοδο στην Ουκρανία, το οποίο πιστεύει ότι γονατίζει την Αμερική και τη Δύση ευρύτερα, στηρίζει το Ιράν, χωρίς όμως να βλέπει με καλό μάτι το εξτρεμιστικό Ισλάμ και να είναι και ιδιαίτερα εχθρικό απέναντι στο Ισραήλ. Επιχαίρει για το εσωτερικό χάος στην Αμερική, υποδαυλίζει τις άλλες συγκρούσεις, γνωρίζοντας ότι τραβούν δυνάμεις της Αμερικής από τον Ειρηνικό και τα στενά της Ταϊβάν, και περιμένει, αναλύοντας υπομονετικά για να δει εάν μια κίνηση εναντίον της Ταϊβάν είναι εφικτή, και ποιο θα είναι το επίπεδο αντίδρασης της Δύσης.
Όποιος, λοιπόν, δεν καταλαβαίνει ότι διανύουμε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο διάστημα μέχρι της 20 Ιανουαρίου του 2025, οπότε θα έχουμε την ορκωμοσία της νέας ηγεσίας στην Αμερική, είναι είτε ανεύθυνος είτε ζει σε παράλληλο κόσμο. Δυστυχώς, φαίνεται ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, και είναι πολύ πιθανό ο αντιδημοκρατικός και υποστηρικτής της τρομοκρατίας, άξονας (Κίνα, Ρωσία, Ιράν), μπορεί εάν δεν το έχει ήδη αντιληφθεί να το αντιληφθεί και να εκτιμήσει, ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή, για να αλλάξει ριζικά ο γεωστρατηγικός χάρτης και η ισορροπία δυνάμεων.
Κατά τα άλλα, οι ανίκανοι και οι επικίνδυνοι που κάνουν κουμάντο, αλλά και οι κενές μαριονέτες που προωθούν, με την αμέριστη συνεργασία της συντριπτικής πλειοψηφίας των μέσων ενημέρωσης, συνεχίζουν ανενόχλητοι την πορεία προς την καταστροφή.
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΕΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ (ΦΥΛΛΟ 6/09/2024)
