Κάτι δεν γίνεται κατανοητό από όσα ανέφερε ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ, Γιάννης Μπρατάκος, κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στο Φόρουμ των Δελφών. Ο κ. Μπρατάκος αφενός έκανε λόγο για ανάγκη αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου, αφετέρου τόνισε ότι (ως χώρα) «δεν έχουμε αργήσει», αλλά… τώρα (;) είναι η ώρα να τεθούν «οι βάσεις για την αλλαγή του μοντέλου λαμβάνοντας υπόψη οριζόντια τις επιπτώσεις που σχετίζονται με την τεχνολογία, με την κλιματική κρίση και το κόστος θεομηνιών που κοστίζουν πολλά (όπως ο Daniel πρόσφατα που κόστισε 4 δισ. ευρώ), αλλά και λαμβάνοντας υπόψη τις επιπτώσεις από οικονομικά στοιχεία που επηρεάζουν την ανάπτυξη της χώρας, όπως η αποπληρωμή του χρέους το 2030».
Του Νάσου Χατζητσάκου
Πολύ απλά, ο κ. Μπρατάκος μοιάζει με τις τοποθετήσεις του σαν να υποστηρίζει ότι όλα βαίνουν καλώς και όλα καλώς καμωμένα έχουν γίνει, την ώρα που, εδώ και αρκετό καιρό, τόσο οι ισχυροί του εγχώριου επιχειρείν όσο και οι μικρομεσαίοι τονίζουν πως η χώρα έχει καθυστερήσει και δεν έχει προετοιμαστεί κατάλληλα για την νέα εποχή, που ήδη έχει ξεκινήσει. Εύλογα δημιουργείται, επίσης, το ερώτημα: Δεν υπήρχαν οι παράγοντες της ραγδαίας τεχνολογικής ανάπτυξης και της κλιματικής αλλαγής, τα αποτελέσματα της οποίας ήδη έχουν προκαλέσει καταστροφικά αποτελέσματα στην Ελλάδα, τα αμέσως προηγούμενα χρόνια;
Ενδεχομένως, ο επικεφαλής του ΕΒΕΑ στην τοποθέτηση του μίλησε έχοντας υπόψη και την προηγούμενη ιδιότητα του (υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ και διευθυντής της Γενικής Γραμματείας του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, από τις 2 Σεπτεμβρίου 2022 έως τις 28 Μαρτίου 2024). Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, της προηγούμενης κυβερνητικής θητείας και όσο εκείνος κατείχε κομβική θέση εντός του Μεγάρου Μαξίμου, πολλά από όσα ήδη θα έπρεπε ήδη να είχαν γίνει, ουδέποτε πραγματοποιήθηκαν και το εγχώριο επιχειρείν δεν επωφελήθηκε όσα θα μπορούσε να είχε καρπωθεί ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα του.
Κρύβοντας την πραγματικότητα κάτω από το χαλί όμως, όχι μόνο δεν θα έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα για την ελληνική οικονομία, αλλά -δεδομένων όσων προηγήθηκαν της «περιόδου των μνημονίων»- κρίνεται εύλογη η ανησυχία για το άμεσο μέλλον. Η επόμενη ημέρα ενδέχεται να κρύβει μεγάλους κινδύνους, ειδικά όταν οι νοοτροπίες του παρελθόντος, οι οποίες προσδιορίζονται από τις -στενές- σχέσεις με την πολιτική εξουσία, διατηρούνται άθικτες.
