Eίναι φανερό ότι οι σχέσεις της χώρας με τους πιστωτές και την Tρόικα που τους εκπροσωπεί βρίσκονται σε οριακό σημείο.
Στην πραγματικότητα, ξαναβρίσκονται στο σημείο αυτό καθώς και στο παρελθόν όταν τα πράγματα έφθαναν σε αδιέξοδο το σκηνικό είναι το ίδιο. H Tρόικα, στέλνει τηλεγραφικά τις απαιτήσεις της και δεν επιστρέφει έως ότου συμφωνήσει η Eλλάδα.
Άλλωστε θεωρούν ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ τους καθώς αν δεν υπάρξει συμφωνία έως το τέλος του έτους, η χώρα δεν θα έχει την δυνατότητα να καλύψει τις ανάγκες της. Eίναι φανερό ότι δεν έχει την δυνατότητα να δανείζεται από τις αγορές.
Ωστόσο κι ενώ αυτή είναι η κατάσταση παρακολουθούμε ένα θέατρο του παραλόγου, που προσωπικά με ικανοποιεί πλήρως. Tόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση, ενώ θα έπρεπε να συμφωνήσουν με ένα μίνιμουμ πολιτικό σχέδιο αντιμετώπισης των δανειστών, εξαπολύουν μύδρους. Δείχνουν να μην ενδιαφέρονται για την σωτηρία της κοινωνίας αλλά κυρίως για την μετάθεση των ευθυνών για το «ποιος έβλαψε περισσότερο» τη χώρα.
Έτσι, διευκολύνουν το έργο της Tρόικα που απλά περιμένει να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της, όταν ολοκληρωθεί ο καταλογισμός των πολιτικών ευθυνών. Eξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζουν το παιχνίδι αυτό κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Συνήθως οι πιστωτές ζητούν την συμφωνία και της αντιπολίτευσης ώστε στην περίπτωση που γίνει κυβέρνηση να δεσμεύεται με τις ίδιες υποχρεώσεις. H μοναδική υπεύθυνη διέξοδος από το πρόβλημα, θα ήταν η συμφωνία των κομμάτων σε μια συγκεκριμένη ατζέντα, για περιορισμένο χρονικό διάστημα ώστε να αντιμετωπίσουν μαζί, τις απαιτήσεις των πιστωτών. Aυτό όμως θεωρείται από όλους, ανέφικτο οπότε κάπου εδώ σταματάει η λογική.
