«Η ελληνική κυβέρνηση έχει να επιτύχει έναν σχεδόν ακατόρθωτο στόχο τους επόμενους τέσσερις μήνες: να αποκαταστήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τους πιστωτές της αλλά και να διατηρήσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Και γι αυτό ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν άλλον παρά τον εαυτό του. Παρείχε ανεύθυνες προεκλογικές υποσχέσεις, από τις οποίες πρέπει τώρα να απεγκλωβιστεί», επισημαίνει στο τελευταίο του δημοσίευμα ο αρθρογράφος του Reuters, Χιούγκο Ντίξον.
Σύμφωνα με τον ίδιο «ήδη έχουμε δει την πρώτη φάση της “κωλοτούμπας”: Ο Γιάνης Βαρουφάκης ζήτησε παράταση του τρέχοντος προγράμματος – δεσμευόμενος ότι η νέα κυβέρνηση δεν θα άρει τις μεταρρυθμίσεις που έκανε η προηγούμενη ή θα προχωρήσει σε μονομερή λήψη μέτρων όσο είναι υπό διαπραγμάτευση μία νέα συμφωνία».
Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο κ. Ντίξον “η κωλοτούμπα” θα έχει άλλα τρία στάδια.
“Πρώτον, οι θεσμοί, γνωστοί ως πρόσφατα ως ‘τρόικα’ θα απαιτήσουν περισσότερους συμβιβασμούς σε αντάλλαγμα να αποτρέψουν την Αθήνα απ’ το να καταρρεύσει οικονομικά τον άλλο μήνα. Δεύτερον, ο Τσίπρας θα πρέπει να κόψει και άλλες απ’ τις προεκλογικές του υποσχέσεις μέχρι το τέλος Απριλίου όταν η λίστα με τις μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να γίνει πιο συγκεκριμένη. Τότε θα φανεί ότι το το μεγαλύτερο μέρος της «δημιουργικής ασάφειας” για την οποία υπερηφανεύεται ο Βαρουφάκης θα διευκρινιστεί προς όφελος των πιστωτών”.
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο του Reuters “το υπ. Οικονομικών μπορεί να επιτύχει το στόχο μείωσης του στόχου του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 1,5% για φέτος από 3% που ήταν. Με δεδομένο όμως ότι η οικονομία έχει πληγεί απ’ τις πολιτικές ανοησίες των τελευταίων δύο μηνών, ακόμα και για να επιτευχθεί αυτό θα απαιτηθεί λιτότητα”.
“Τελικά”, εκτιμά ο αρθρογράφος, “ο Τσίπρας θα αναγκαστεί ως το τέλος Ιουνίου να συμφωνήσει σε κάτι που θα είναι τελικά ένα νέο μνημόνιο. Μπορεί αυτός να το αποκαλεί συμβόλαιο ή συμφωνία… όμως όπως λέει και μία παροιμία “εφόσον βαδίζει σαν πάπια και φωνάζει σαν πάπια… τότε είναι πάπια”.
Όπως σημειώνει “η επόμενη μακροπρόθεσμη συμφωνία θα περιλαμβάνει τη χορήγηση επιπρόσθετων κεφαλαίων απ’ τους πιστωτές της Ελλάδας σε αντάλλαγμα με την επιβολή σκληρών μεταρρυθμίσεων και η όλη συμφωνία θα συνεχίσει να εποπτεύεται απ’ τους θεσμούς”.
Εκτιμά μάλιστα ότι “η Αθήνα μπορεί να λάβει κάποια ελάφρυνση του χρέους ώστε να της ‘χρυσωθεί το χάπι’. Αλλά ακόμα και αυτό δεν είναι εγγυημένο. Στην πραγματικότητα όμως αυτό θα συμβεί μόνο εάν η κυβέρνηση εργαστεί πραγματικά σκληρά για να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη με τους πιστωτές επιβάλλοντας τις μεταρρυθμίσεις. Και εφόσον δεν έχει ένα καλό “σχέδιο Β” τότε αυτή θα πρέπει να είναι και η προτεραιότητα της”
