Βερολίνο, Παρίσι και Βρυξέλλες φθάνουν στο ζοφερό συμπέρασμα ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να συνθηκολογήσει και ο χρόνος εξαντλείται γρήγορα.
Η Αθήνα τώρα προειδοποιεί ανοιχτά ότι η στιγμή της αλήθειας έρχεται στις 5 Ιουνίου, ημερομηνία που η χώρα έρχεται αντιμέτωπη με στάση πληρωμών προς το ΔΝΤ στο οποίο πρέπει να καταβάλει 300 εκατ. ευρώ, εκτός κι αν η Ευρώπη εκταμιεύσει την επόμενη δόση της βοήθειας.
Και όπως σημειώνει η Telegraph, θα ήταν πολύ επικίνδυνο να ρισκάρει κανείς την ακεραιότητα της νομισματικής ένωσης, στη βάση μιας υπόθεσης ότι όλο αυτό δεν είναι παρά μια μπλόφα.
Τους τελευταίους μήνες γίνεται, σχεδόν, το ίδιο πράγμα: ένα γαϊτανάκι απαιτήσεων από την μεριά των πιστωτών προς την Αθήνα, για να ακολουθήσει μια ανταπάντηση από την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν μπορεί να συνεχίσει τη λιτότητα. Αν και ο Τσίπρας έχει καταφέρει να τρέξει ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, αναφέρει το άρθρο, επιμένει κατά των δημοσιονομικών στόχων λέγοντας πως θα ρίξουν ξανά τη χώρα του σε ένα φαύλο κύκλο χαμηλής ανάπτυξης και ανεπαρκούς επένδυσης. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο της βρετανικής εφημερίδας, Ambrose Evans-Pritchard, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, η Ελλάδα θα έχει χρεοκοπήσει έως το 2020 και θα βρεθεί στην ίδια κατάσταση όταν πρωτοξεκίνησε η κρίση.
Σημειώνει πως οι πιστωτές πιέζουν την Ελλάδα να πουλήσει τη δημόσια περιουσία της για ένα κομμάτι ψωμί στην ίδια παλιά ολιγαρχία που προκάλεσε τις παραμορφώσεις της ελληνικής οικονομίας, για να συλλέξουν τα χρέη τους. «Ωστόσο, οι λεονταρισμοί των πιστωτών έχουν φτάσει στα όριά τους. Είναι πλέον σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο θυμωμένος και έχει μια αίσθηση αδικίας που μπορεί να φέρει κάτω όλο το οικοδόμημα της ένωσης», γράφει χαρακτηριστικά.
Και σημειώνει ακολούθως ότι ο Τσίπρας χρειάστηκε πέντε ώρες για να ηρεμήσει τους αντάρτες του κόμματός του, καθώς ορισμένοι εξ αυτών κάνουν λόγο ακόμη και για χρεοκοπία. Το αποτέλεσμα του «υπουργικού συμβουλίου πολέμου» ήταν μια κοινή γραμμή μάχης έναντι σε άλλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις ή σε πλεονάσματα άνω του 1%.
Το άρθρο αναφέρει πως το ελληνικό δράμα κλιμακώθηκε σε υψηλό επίπεδο, καθώς η Ουάσιγκτον ασκεί τη διπλωματική της δύναμη προειδοποιώντας τη Γερμανία ότι θα προκληθεί γεωστρατηγική καταστροφή αν η πικραμένη Ελλάδα φύγει από το ευρώ και πέσει στην αγκαλιά του Πούτιν. Η Γερμανία, όμως, δεν τα χρειάζεται όλα αυτά – γνωρίζει πολύ καλά τι διακυβεύεται. Ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ έκανε λόγο για «εξαιρετικά επικίνδυνο πολιτικό παιχνίδι», ενώ η Μέρκελ συναντάει μικρές ομάδες διαφωνούντων βουλευτών για να τους πείσει να δεχθούν ένα νέο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα.
Ξαφνικά, οι τεχνοκράτες στις Βρυξέλλες έχουν αρχίσει να μιλούν για πρόοδο και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, τελικά, προωθεί κάποιες σοβαρές προτάσεις μεταρρυθμίσεων.
Μόνο που κατά τον Pritchard, αυτή η νέα ρητορική είναι μια απάτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπειτα από διαβούλευση με τον ΟΟΣΑ και τη Διεθνή Ομοσπονδία Εργασίας υπέβαλλε έναν λεπτομερή κατάλογο μεταρρυθμίσεων πριν από μερικές εβδομάδες, αλλά απορρίφθηκε από τους πιστωτές. Ο Βαρουφάκης είπε στο Βρετανό δημοσιογράφο πως οι μεταρρυθμίσεις ήταν ένα προπέτασμα καπνού. «Κάθε φορά που τους μιλούσα για προτάσεις έδειχναν να βαριούνται. Το καταλάβαινα από τη γλώσσα των σωμάτων τους». Οι πιστωτές θα μπορούσαν να έχουν βρει κοινό έδαφος στις διαπραγματεύσεις, αν το ήθελαν. Φαίνεται, όμως, ότι το τελευταίο διάστημα κάτι έχει αλλάξει στη διάθεσή τους.
Η Μέρκελ και ο Ολάντ πιέζουν για άμεση λύση, ενώ πίσω από τις κλειστές πόρτες οι διαπραγματευτές της Ευρωζώνης έχουν σταματήσει να εμποδίζουν μια συμφωνία προσπαθώντας να εκτονώσουν την ωρολογιακή βόμβα πριν σκάσει σε δύο εβδομάδες. Η ΕΚΤ δεν περικόπτει τον ELA, ούτε αυξάνει το κούρεμα στις ελληνικές τράπεζες. Σε αντίθετη περίπτωση η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν ένας «μάρτυρας» και οι θεσμοί θα έδειχναν πως λειτουργούν πέραν των δημοκρατικών ελέγχων.
Κι αυτό σε μια συγκυρία που η ΕΕ βρίσκεται, ούτως ή άλλως σε μια βαθιά ηθική κρίση, καθώς έχει απαξιωθεί λόγω της ύφεσης που προκάλεσε η ίδια στον εαυτό της, αλά και του μαζικού κύματος ανέργων στις χώρες της Μεσογείου. Δεν έχει πλέον τη δύναμη να αντιμετωπίσει την αμφισβήτηση των βασικών της αρχών από περισσότερα από ένα κράτη στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
