Με το χρέος επιχείρησης υπάρχουν δυο ειδών προβλήματα: αυτά που μπορούν να λυθούν με αύξηση εσόδων και περικοπές κόστους και αυτά που δεν λύνονται χωρίς να γίνει αναδιάρθρωση. Αν η Ελλάδα ήταν επιχείρηση, θα αντιμετώπιζε το δεύτερο είδος προβλημάτων, αναφέρει άρθρο που δημοσιεύτηκε στη στήλη για την Ευρώπη «The Source» της Wall Street Journal.
Σε όρους επιχείρησης, το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι λειτουργικές ζημιές από βασικές δραστηριότητες, επισημαίνει το άρθρο. Το πρωτογενές έλλειμμα της χώρας, που εξαιρεί την πληρωμή των τόκων, διαμορφώθηκε στα 12 δισ. δολάρια το 2010, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που ανακοίνωσε το υπουργείο Οικονομικών την προηγούμενη εβδομάδα (οι προβλέψεις δεν συμπεριλαμβάνουν την επίδραση της δημοσιονομικής παρέμβασης).
Αν τοποθετήσουμε τη βάση των εσόδων στα περίπου 92 δισ. ευρώ, μια αύξηση των εσόδων λίγο πάνω από 6% και μια αντίστοιχη μείωση των εξόδων θα μας γύριζε σχεδόν σε θετικό έδαφος. Αυτό θα ήταν εφικτό ακόμη και με μια μικρή βοήθεια από την ανάκαμψη της οικονομίας.
Ωστόσο, το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας το 2010, συμπεριλαμβανομένων των τόκων, ξεπερνά τα 25 δισ. δολάρια, εξαιτίας του τεράστιου μικτού χρέους που υπερβαίνει τα 300 δισ. ευρώ. Δεδομένων των συνθηκών, η κυβέρνηση πρέπει να βρει τρόπο να αυξήσει τα έσοδα κατά 12% και να μειώσει κατά το ίδιο ποσοστό τα έξοδα. Το εγχείρημα αυτό θα μπορούσε να είναι εφικτό για τον CEO μιας επιχείρησης. Ωστόσο, όταν πρόκειται για τη λειτουργία ενός κράτους, όσο περιορίζεις τις δαπάνες, δίνεις ένα βραχυπρόθεσμο χτύπημα στην ανάπτυξη του ΑΕΠ και συνεπώς στα έσοδα.
Το να πεις ότι η Ελλάδα Α.Ε. βρίσκεται σε δεινή θέση είναι μία μετριοπαθής διατύπωση. Πρέπει να παράγει αρκετές ταμειακές ροές για να εξοφλήσει το χρεολύσιο. Για να το καταφέρει αυτό σε διάστημα 50 ετών, θα πρέπει να εμφανίζει δημοσιονομικό πλεόνασμα –κέρδη μετά τόκων- της τάξης των 6 δισ. ευρώ ετησίως και να το αφιερώνει εξ’ ολοκλήρου στην εξυπηρέτηση του χρέους.
Όπως είναι τα πράγματα, η Ελλάδα Α.Ε. μετά δυσκολίας διακρίνει το μονοπάτι προς τα κέρδη προ τόκων. Ακόμα και με τη βοήθεια της υποτίμησης του ευρώ, ο στόχος είναι πολύ δύσκολος.
Η αγορά δεν πιστεύει ότι τα μέτρα που ανακοίνωσε η ελληνική κυβέρνηση είναι αρκετά, όπως αποτυπώνεται στη διεύρυνση των spread.
Αν η Ελλάδα ήταν εταιρεία θα μπορούσε ίσως να βρει ένα τρόπο να επαναγοράσει το ίδιο της το χρέος και έπειτα να μηχανευτεί μια ανταλλαγή χρέους-μετοχών ή ένα παρόμοιο κόλπο. Αλλά για ένα κράτος η μέθοδος αυτή αποκλείεται. Το ελληνικό χρέος λοιπόν θα παραμένει πρόβλημα έως ότου αναδιαρθρωθεί, καταλήγει το άρθρο.
