H κρίση επιστρέφει στην ΕΕ και μαζί της η έντονη δυσπιστία για την ικανότητά της να προασπίσει τα ιδανικά της. Στο συμπέρασμα καταλήγει ο οικονομολόγος ερευνητής προβλημάτων ευρωζώνης Μαξίμε Αλίμι.
Όπως γράφει η Deutsche Welle, το παράδειγμα της Ελλάδος δίνει τις πραγματικές διαστάσεις των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη. Μετά από 6 χρόνια κρίσης το ερώτημα παραμένει: θα συμμετάσχει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο τρίτο πρόγραμμα βοήθειας; Οι σχέσεις της ελληνικής κυβέρνησης με το Ταμείο ήταν τεταμένες και εντάθηκαν ακόμη περισσότερο στην εαρινή συνάντηση του οργανισμού τις προάλλες στη Ουάσιγκτον.
«Το ΔΝΤ χρειάζεται τη βεβαιότητα ότι το χρέος της Ελλάδας είναι βιώσιμο», υπενθυμίζει ο οικονομολόγος Μαξίμε Αλίμι, μέλος της ομάδας Ερευνών και Στρατηγικής Επενδύσεων του ομίλου AXA Investment Managers. Η συμφωνία για τα νέα προληπτικά μέτρα σε περίπτωση μη επίτευξης των στόχων πρωτογενούς πλεονάσματος το 2018, ελήφθη ακριβώς για να καθησυχάσει τους υπεύθυνους του Ταμείου. «Τώρα εάν ο πρωθυπουργός Τσίπρας καταφέρει να κρατήσει την ενότητα του κυβερνητικού συνασπισμού, είναι προς το παρόν άγνωστο. Σε κάθε περίπτωση νέες εκλογές θα είχαν αρνητικές επιπτώσεις στις αγορές», επισημαίνει ο Αλίμι.
Στο προσκήνιο εμφανίστηκε και η Ισπανία με τις κωλυσιεργίες για τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης. «Προβληματική δεν είναι η απουσία κυβέρνησης, αλλά ο φόβος νέων εκλογών που θα οδηγούσαν στο ίδιο αποτέλεσμα και στην επιστροφή του κλίματος αμφισβήτησης στις αγορές», παρατηρεί ο ερευνητής προβλημάτων της ευρωζώνης. Αλλά και από την Πορτογαλία έρχονται ανησυχητικά μηνύματα, διότι παραμένουν τα δημοσιονομικά προβλήματα και μετά τη διάσωση των τραπεζών της.
Κοινή συνισταμένη ο ευρωσκεπτικισμός, ως απότοκο της πολύχρονης οικονομικής κρίσης, σε δύο επίπεδα: «πρώτον, αμφισβητείται η νομιμοποίηση της Ευρώπης ως πεδίο λήψης πολιτικών αποφάσεων, και δεύτερον, φθίνει η εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων στην αξιοπιστία των γειτόνων τους», συνοψίζει το πρόβλημα ο Μαξίμε Αλίμι. «Η Ευρώπη δεν κατάφερε να δώσει απάντηση στις διεθνείς απειλές ή να προστατέψει τους λαούς από την κρίση με αποτέλεσμα σε πολλές χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας αλλά και στα περιθωριακά κόμματα του ευρωπαϊκού πυρήνα να κερδίζουν έδαφος εκπρόσωποι αποσχιστικών τάσεων από το ευρώ αλλά και από την ΕΕ».
Το συμπέρασμα του οικονομολόγου είναι ότι η οικονομική κρίση οδήγησε σε οξεία κρίση εμπιστοσύνης ανάμεσα στις συντηρητικές ως προς τη δημοσιονομική τους πολιτική χώρες και στις υπόλοιπες. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις και το προσφυγικό ενέτειναν το κλίμα αμοιβαίας δυσπιστίας και έτσι «για πρώτη φορά από την ίδρυση της ΕΕ κατέρρευσε ένας εκ των θεμελίων λίθων του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, η Συμφωνία Σένγκεν». Το συμπέρασμα; «Για πρώτη φορά από το 1950, από τότε που ξεκίνησε το ευρωπαϊκό εγχείρημα, η ΕΕ βιώνει όχι μόνο τη στασιμότητα, αλλά κάνει ένα βήμα πίσω».
