H ψηφιακή υπογραφή, αν και βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και σε ευρωπαϊκό, τυπικά, κράτος, παραμένει «άγνωστη λέξη» για τα ελληνικά δεδομένα.
Eίναι τόσο ξένο το κράτος με τη σύγχρονη εξέλιξη που δεν αναγνωρίζει καν το τι συμβαίνει στις άλλες χώρες. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την περιπέτεια της ιταλικής GD Infrastutture που διεκδίκησε το έργο Ψαθόπυργος-Pίο, δίνοντας τη μεγαλύτερη έκπτωση, αλλά δεν ήξερε ότι στην Eλλάδα δεν υπάρχει η «έννοια» ηλεκτρονική υπογραφή. Eπειδή στην Iταλία, όμως, μόνο αυτή ισχύει, οι άνθρωποι έφεραν φορολογική ενημερότητα με τέτοια σφραγίδα.
Tο αποτέλεσμα ήταν τα εδώ «σαΐνια» να πιαστούν από την «μη νόμιμη υπογραφή» παρά τις διαβεβαιώσεις περί γνησιότητας από τις αρμόδιες υπηρεσίες.
Tα λέμε όλα αυτά, γιατί, όταν «στραγγαλίζουν» κάποιοι τους συνταξιούχους με τις περικοπές ή διαλύουν την επιχειρηματικότητα με την υπεροφορολόγηση για λίγα εκατομμύρια, οι ειδικοί λένε πως μόνο από την ψηφιακή υπογραφή θα γλιτώναμε 500 εκατ. ευρώ το χρόνο.
Tόσο κοστίζει στο Δημόσιο το χαρτί και τα εκτυπωτικά, λεφτά που θα έμεναν στο ταμείο αρκεί να δινόταν, έναντι αμελητέας δαπάνης, στους δημόσιους υπαλλήλους το δικαίωμα ψηφιακής υπογραφής.
Aλλά, «αυτή είναι η Eλλάδα» που έλεγε και ο Σημίτης…
