Κανείς δεν θέλει άλλη μια ελληνική κρίση, πολλώ δε μάλλον ενόψει των κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων στην Ευρώπη, αναφέρει σε εκτενές άρθρο του για την Ελλάδα με τίτλο «Το ατελείωτο δημοσιονομικό δράμα της Ελλάδας» ο γνωστός δημοσιογράφος Simon Nixon.
Όπως σημειώνει, αυτή τη φορά κανείς δεν προσπαθεί να διώξει την Ελλάδα από το ευρώ. Κανείς δεν σκέφτεται πως αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα μετά από 8 χρόνια βαθιάς ύφεσης είναι άλλη μια δόση λιτότητας. Ούτε πιστεύει κανείς πως το υφιστάμενο ύψος του ελληνικού χρέους είναι βιώσιμο. Γιατί λοιπόν η Ελλάδα βρίσκεται ξανά στα πρωτοσέλιδα, το μέλλον της στην ευρωζώνη τίθεται ξανά σε αμφισβήτηση εν μέσω ενός άλλου αδιεξόδου με τους πιστωτές, αναρωτιέται ο δημοσιογράφος.
Η επίσημη εξήγηση είναι πως το δημοσιονομικό πρόγραμμα της Ελλάδας έχει κολλήσει σε μια διαφωνία γύρω από τους δημοσιονομικούς στόχους της Ελλάδας, αναφέρει το δημοσίευμα. Με βάση το Μνημόνιο του 2015 η Ελλάδα θα πρέπει να πετύχει πρωτογενές πλεόνασα 3,5% του ΑΕΠ το 2018 και να το διατηρήσει μεσοπρόθεσμα. Η Γερμανία λέει πως το “μεσοπρόθεσμα” σημαίνει 10 χρόνια. Η Κομισιόν θα προτιμούσε αυτό να γίνει ένα ή δύο χρόνια. Αυτό έχει σημασία γιατί η Γερμανία έχει ξεκαθαρίσει ότι θα συνεχίσει να βοήθεια την Ελλάδα μόνο αν το ΔΝΤ συμμετέχει στο πρόγραμμα, ενώ το ΔΝΤ από την πλευρά του λέει ότι θα λάβει μέρος μόνο αν οι αριθμοί βγαίνουν. Όσο χαμηλότερος είναι ο στόχος για πρωτογενή πλεονάσματα, τόσο μεγαλύτερη ελάφρυνση του ελληνικού χρέους απαιτείται. Αυτό είναι το πρόβλημα της Γερμανίας.
Περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο τα πράγματα, το ΔΝΤ δημοσιεύει μια πολύ απαισιόδοξη έκθεση για την δημοσιονομική θέση της Ελλάδας. Φαίνεται πλέον ξεκάθαρα πως η Ελλάδα θα εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα τουλάχιστον 2% του ΑΕΠ το 2016 ξεπερνώντας κατά πολύ τον αρχικό στόχο. Με την ελληνική οικονομία να βρίσκεται σε ανοδική τροχιά, η Κομισιόν θεωρεί πως η χώρα μπορεί να πετύχει τον στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018 με λίγα επιπλέον δημοσιονομικά μέτρα. Το ΔΝΤ ωστόσο εξηγεί πως το φετινό πλεόνασμα ήταν αποτέλεσμα ενός εφάπαξ παράγοντα και εμμένει στις προβλέψεις του ότι το πρωτογενές πλεόνασμα του 2018 θα διαμορφωθεί στο 0,9% του ΑΕΠ. Για να πετύχει λοιπόν τον στόχο του 3,5% η Ελλάδα θα πρέπει, σύμφωνα με το Ταμείο, να νομοθετήσει από τώρα μέρα λιτότητας της τάξης του 2% του ΑΕΠ. Η Αθήνα λέει πως αυτό είναι πολιτικά αδύνατο. Οι Βρυξέλλες συμφωνούν.
Φυσικά, αυτή η διαφωνία δεν έχει να κάνει με τους στόχους του ελλείμματος της Ελλάδας, σημειώνει ο Nixon. Στο επίκεντρό της βρίσκεται μια θεμελιώδη διαφωνία για το πώς πρέπει να λειτουργεί η ευρωζώνη. Η Γερμανία και το ΔΝΤ μοιράζονται μια εξαιρετικά χαμηλή εκτίμηση για την ποιότητα της πολιτικής τάξης και των θεσμών στην Ελλάδα. Αλλά αντλούν διαφορετικά συμπεράσματα από αυτό. Η Γερμανία πιστεύει πως δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε την Ελλάδα ότι θα τηρήσει τους μεταρρυθμιστικούς της στόχους χωρίς ισχυρή εξωτερική πίεση. Αυτό σημαίνει πως για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ, θα πρέπει να σφίξουν τα ζωνάρια. Η Γερμανία θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί την Αθήνα αλλά θέλει να διατηρεί τον έλεγχο των οικονομικών αποφάσεων της χώρας ώστε να προστατεύσει τους Γερμανούς φορολογούμενους.
Όμως, το ΔΝΤ βλέπει αυτό ως μια συνταγή για την αέναη μπορεί-κλοτσιές ριζικά σε αντίθεση με τη δική του θεσμική προτέρων τους δεσμούς της. Το ΔΝΤ υπάρχει προς Πρόβιντενς βραχυπρόθεσμη βοήθεια προς τις χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες, βοηθώντας τους να δείχνετε τα οικονομικά τους, ώστε να μπορούν να επιστρέψουν γρήγορα σε δανεισμό από τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Η αξιοπιστία του ΔΝΤ έχει ήδη χτυπημένους από ένα πόδι απέτυχε ελληνικού προγράμματος και είναι αποφασισμένη να μην παρασύρονται σε μια άλλη. Για το ΔΝΤ, Ως εκ τούτου, το ελληνικό πρόγραμμα θα πρέπει να είναι η last’ve δεδομένη και ακραία χαμηλή εμπιστοσύνη της στην ελληνική πολιτική τάξη, ένα πρόγραμμα είναι απίθανο να είναι επιτυχής χωρίς πολύ substantialism ελάφρυνση του χρέους. Η θέση του ΔΝΤ ήταν σαφής για δύο χρόνια, αλλά πολλοί Ευρωπαίοι υποτίθεται ότι ήταν μπλόφα.
Αλλά το ΔΝΤ το βλέπει αυτό ως μια συνταγή διαιώνισης του προβλήματος, πράγμα αντίθετο από τις θεσμικές του προτεραιότητες. Η αξιοπιστία του ΔΝΤ έχει ήδη πληγεί από την αποτυχία του πρώτου ελληνικού προγράμματος και πλέον το Ταμείο είναι αποφασισμένο να μην οδηγηθεί σε άλλη μια αποτυχία. Ως εκ τούτου, δεδομένης και της χαμηλής αξιοπιστίας της Ελλάδας, το ΔΝΤ θεωρεί ότι το πρόγραμμα δεν μπορεί να πετύχει χωρίς ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους. Η θέση του ΔΝΤ είναι ξεκάθαρο τα τελευταία δύο χρόνια, σημειώνει ο αρθρογράφος, ωστόσο πολλοί Ευρωπαίοι πιστεύουν ότι μπλοφάρει.
Το πώς θα αρθεί αυτό το αδιέξοδο δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο, γράφει ο Nixon στην WSJ. Μια περίπτωση είναι η Ελλάδα να συνθηκολογήσει σε αυτό που αρκετοί στην Ευρώπη θεωρούν ως παράλογες απαιτήσεις λιτότητας από το ΔΝΤ. Αλλά μπορεί μια ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει επιπλέον μέτρα λιτότητας 2% του ΑΕΠ, αναρωτιέται ο δημοσιογράφος. Μια άλλη επιλογή, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι το ΔΝΤ να εγκαταλείψει το ελληνικό πρόγραμμα και να αφήσει την ευρωζώνη να παλέψει μόνη της με τα προβλήματά της. Αλλά πως μπορεί να γίνει αυτό χωρίς να τεθούν σε αμφισβήτηση και οι συμμετοχές Γερμανίας και Ολλανδίας, προκαλώντας μεγαλύτερα δεινά στην Ελλάδα.
