Στις 28 Ιούνη 1979 η βουλή ψήφισε τη συνθήκη προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ενώ φέτος συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ – ΕΕ.
Όλα τα αστικά κόμματα, το μεγάλο κεφάλαιο (στη βιομηχανία, στο εμπόριο, στις τράπεζες) έχουν κάθε λόγο να εκτιμούν ως ιστορική επιλογή και μεγάλο επίτευγμα την ένταξη και προσαρμογή της Ελλάδας στη διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία που προώθησε την ενιαία ευρωενωσιακή αγορά, καθώς και την ευρωζώνη, με στόχο την ισχυροποίηση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Τα οφέλη που αποκόμισε η πλουτοκρατία ήταν πολλαπλά και μεγάλα και αυτό αφορά και χώρες όπως η Ελλάδα, που βρίσκονται σε κατώτερη βαθμίδα της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας.
Αντίθετα οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου, οι μικροί επιχειρηματίες και οι αγρότες, είχαν πολύπλευρες και βαριές αρνητικές συνέπειες, ενώ οξύνθηκε η ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης τόσο στο εσωτερικό της Ελλάδας, όσο και μεταξύ εγχώριας βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής σε σχέση με την εισαγωγή ανάλογων εμπορευμάτων.
Η συμμετοχή στην ΕΟΚ – ΕΕ εξυπηρετούσε πρώτα απ’ όλα τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της ελληνικής πλουτοκρατίας και διασφάλιζε την πολιτική της εξουσία. Τα συμφέροντα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις του και η ΕΕ ευθύνονται για το σημερινό δράμα του ελληνικού λαού, τα βάρβαρα μέτρα των μνημονίων.
Για τις αντιλαϊκές συνέπειες από την ένταξη στην ΕΟΚ – ΕΕ ευθύνονται και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, της αυτοαποκαλούμενης «ανανεωτικής αριστεράς», που έβαλαν πλάτη στον «ευρωμονόδρομο», προπαγάνδισαν την ΕΕ ως νομοτέλεια απέναντι στην «παγκοσμιοποίηση».
Ο λαός έχει δικαίωμα να απαιτήσει από τις πολιτικές δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου» να απολογηθούν για τις θέσεις τους, τις υποσχέσεις τους. Έχει και καθήκον να βγάλει τώρα σωστά συμπεράσματα. Ιδιαίτερα σήμερα που ο πόλεμος στα δικαιώματα και στη ζωή του είναι ανηλεής, διαρκής, κλιμακούμενος, ενώ σε αυτόν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο η ΕΕ, καθώς δεν υπάρχει αντιλαϊκό μέτρο ή αντιδραστική εξέλιξη που να μη έχει και τη δική της σφραγίδα.
Πρωταγωνιστικό ρόλο για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, το 1981, είχε το κόμμα της ΝΔ με τη στήριξη των κομμάτων του «κέντρου», της ακροδεξιάς και της λεγόμενης «ανανεωτικής αριστεράς». Σε αυτό το μπλοκ αργότερα προσχώρησε και το ΠΑΣΟΚ.
Το ΚΚΕ είναι υπερήφανο που αντιτάχθηκε και πάλεψε κατά της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Άντεξε και δεν λύγισε στις κάθε είδους επιθέσεις και εκβιασμούς. Αντιπάλεψε την εξαγορά, μέσω του πακτωλού χρημάτων που συστηματικά διέθεταν και διαθέτουν οι μηχανισμοί της ΕΟΚ – ΕΕ για να ενσωματώσουν εργατικές και αγροτικές δυνάμεις, συνδικαλιστές, ακόμα και εργατικά κόμματα. Αυτή την κατεύθυνση, της εξαγοράς, της ενσωμάτωσης, του εξωραϊσμού και της προπαγάνδισης υπέρ της ΕΕ και σε διεθνές επίπεδο υπηρετούν τα ευρωπαϊκά κόμματα, όπως το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ). Το ΚΚΕ άνοιξε μέτωπο στην προπαγάνδα υπέρ της ΕΟΚ, στις υποσχέσεις για σύγκλιση του εργατικού λαϊκού εισοδήματος με τον πιο ανεβασμένο μέσο όρο της ΕΕ, στα γνωστά συνθήματα – παγίδες ότι «οι Έλληνες θα τρώνε με χρυσά κουτάλια». Αποκάλυψε τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΟΚ – ΕΕ από τον οποίο προέκυπτε και η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε δυνατότητας να μετεξελιχθεί σε «ΕΟΚ – ΕΕ των λαών», όπως υπόσχονταν οι οπορτουνιστές.
Το ΚΚΕ συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός ρεύματος λαϊκής αντίθεσης και αντίστασης, σε αντιπαράθεση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Το τελευταίο πέρασε από τη θέση «ΟΧΙ στην ΕΟΚ» σε θέση αποδοχής της ένταξης, για να γίνει στην πορεία πρωταγωνιστής της ενσωμάτωσης της χώρας στην ΕΟΚ- ΕΕ εξαπατώντας το λαό, καθώς ποτέ δεν υλοποίησε την υπόσχεση για πραγματοποίηση δημοψηφίσματος. Το ΠΑΣΟΚ έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στην προσαρμογή της χώρας στα ΕΟΚικά δεδομένα, στη διαμόρφωση της ενιαίας αγοράς και του συμβιβασμού μικροαστικών στρωμάτων αλλά και μισθωτών, φτωχών και μεσαίων αγροτών με την ένταξη. Αρχικά στο όνομα του «ρεαλισμού», του «μικρότερου κακού» και αργότερα ως μονόδρομο και συμφέρουσα επιλογή!
Το 1992, το ΚΚΕ, παρά τις εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες γι’ αυτό, μετά την εσωκομματική κρίση και σε συνθήκες ανατροπής του σοσιαλισμού, έξαρσης του αντικομμουνισμού, είχε τη δύναμη να πει όχι και να αντιπαλέψει, σε αντίθεση με όλα τα άλλα κόμματα, την ψήφιση της αντιδραστικής συνθήκης του Μάαστριχ, που μετεξέλιξε την ΕΟΚ σε ΕΕ. Διεκδίκησε την ενημέρωση του λαού και τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Με πείσμα, αντοχή και επιστημονική θεμελίωση αποκάλυψε ότι οι τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχ (η απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργαζόμενων) αποτελούσαν την αφετηρία μιας νέας φάσης αντιδραστικών καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων και αναπροσαρμογών υπέρ του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, με δραματικές συνέπειες για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Σε αυτή την κατεύθυνση το ΚΚΕ είπε στο λαό την αλήθεια για τον λεγόμενο «εθνικό στόχο» της ένταξης της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, στην ΟΝΕ και το ευρώ, που δήθεν θα διασφάλιζε την ισχυρή Ελλάδα, της μόνιμης και σταθερής ανάπτυξης και τη σύγκλιση με τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Αντιπάλεψε το «ευρωσύνταγμα» και την κοινή στρατηγική της Λισσαβόνας υπέρ της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Οι βασικές θέσεις, εκτιμήσεις και προβλέψεις του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκαν πλήρως και σε ό,τι αφορά την ένταξη και προσαρμογή της χώρας στην ΕΟΚ – ΕΕ, σε αντίθεση με τις θέσεις και υποσχέσεις των κομμάτων του ευρωμονόδρομου.
Η πολιτική, οι μάχες που έδωσε το ΚΚΕ, όλα αυτά τα χρόνια αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για το λαό. Μπορεί να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα αξιοποιώντας την πείρα του, στηριζόμενος στις σύγχρονες επεξεργασίες του ΚΚΕ.
Η συμμετοχή στην ΕΟΚ – ΕΕ δεν οδήγησε, όπως υπόσχονταν τα αστικά κόμματα, στη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, της νεολαίας, των φτωχών και των μεσαίων. Αντίθετα καθοδήγησε, στήριξε και πρωταγωνιστεί σε μια ολομέτωπη επίθεση γκρεμίσματος εργατικών λαϊκών κατακτήσεων που σημειώθηκαν στις προηγούμενες δεκαετίες. Στρατηγικός κεντρικός στόχος ήταν και είναι η ενίσχυση και η ισχυροποίηση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, γι’ αυτό στο στόχαστρο της πολιτικής της πάντα ήταν και είναι η απαξίωση της εργατικής δύναμης, ώστε ως εμπόρευμα για το κεφάλαιο να είναι ανταγωνιστικό σε σχέση με την πολύ χαμηλής αξίας εργατική δύναμη που προερχόταν από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, από την Κίνα, την Ινδία, την Τουρκία και αλλού.
Αυτή είναι η ουσία της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στη διεθνή αγορά. Υλοποίηση αυτού του στόχου ήταν και είναι η επίθεση στις εργασιακές και ασφαλιστικές κατακτήσεις, στην υπονόμευση και εξάλειψη του οχτάωρου, των συλλογικών συμβάσεων, προκειμένου να γενικευτεί η ελαστική εργασία, η διευθέτηση του ωραρίου στην εβδομάδα, στον μήνα, στον χρόνο, ανάλογα με τη θέληση του καπιταλιστή.
Αυτή την κατεύθυνση υπηρέτησαν κατά κύριο λόγο η γενικευμένη πολιτική ιδιωτικοποιήσεων, περιορισμού – υποβάθμισης των όποιων δημοσίων υπηρεσιών υγείας – πρόνοιας, παιδείας και διεύρυνσης της εμπορευματοποίησής τους.
Η πολιτική των απελευθερώσεων και η στρατηγική ενίσχυσης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων είχε δραστικές αρνητικές συνέπειες στους μικρούς και μεσαίους αγρότες και επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους, μεγάλο μέρος των οποίων σήμερα και με την καπιταλιστική κρίση βιώνουν την καταστροφή.
Μεγάλα και οδυνηρά πλήγματα δέχθηκαν οι παραγωγικές και αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, με την απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων, ο κλάδος της μεταποίησης (κλωστοϋφαντουργία, ιματισμός, ναυπηγική βιομηχανία κ.α.) από δυναμικός τομέας συρρικνώθηκε δραστικά. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) συνέβαλε στην καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (χωματερές αγροτικών προϊόντων, κλείσιμο παραγωγικών μονάδων πχ ξηραντήρια καπνού, εργοστάσια ζάχαρης, τοματοπολτού), στο αποδεκάτισμα των φτωχών αγροτών και κτηνοτρόφων.
Αποτέλεσμα αυτών είναι ότι, ενώ η χώρα εξήγαγε αγροτικά προϊόντα, σήμερα, για τις διατροφικές ανάγκες της, εισάγει μεγάλο μέρος γεωργικών, κτηνοτροφικών, γαλακτοκομικών προϊόντων, χυμών κ.α., αξίας άνω των 6 δισ. ευρώ κάθε χρόνο. Το δυνάμωμα των καπιταλιστικών μονοπωλίων σε κλάδους της αγροτικής παραγωγής (γάλα, πτηνοτροφία, χοιροτροφία, βοοτροφία, ιχθυοκαλλιέργεια κ.α.), στο εμπόριο και στην εισαγωγή προϊόντων και στην επεξεργασία προϊόντων και τροφίμων, συνέβαλε καθοριστικά στη δημιουργία μεγάλων διατροφικών κρίσεων που πλήττουν όλο και πιο συχνά τις χώρες της ΕΕ βάζοντας σε διαρκή κίνδυνο την υγεία των λαών.
Η ΕΟΚ – ΕΕ δεν αποδείχτηκε δύναμη ειρήνης και φιλίας των λαών, όπως έλεγαν ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, ούτε αντίπαλος των ΗΠΑ προς όφελος των λαών, όπως έλεγε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η λεγόμενη ανανεωτική ευρωπαϊκή αριστερά. Αποδείχτηκε ότι είναι το ίδιο επικίνδυνη ιμπεριαλιστική δύναμη, όπως εξαρχής εκτίμησε το ΚΚΕ. Οι κυβερνήσεις της, κεντροαριστερές και φιλελεύθερες, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα του γιουγκοσλαβικού λαού, κηρύσσοντας τον πόλεμο το 1999. Συμμετείχαν και στήριξαν τον λεγόμενο αντιτρομοκρατικό πόλεμο των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Έστειλαν στρατεύματα κατοχής στα Βαλκάνια, σε χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Υποστήριξαν ή ανέχθηκαν τη σφαγή του παλαιστινιακού λαού, τις επιδρομές του Ισραήλ στο Λίβανο. Και σήμερα πρωταγωνιστούν στον πόλεμο στη Λιβύη. Η ΕΕ συγκρότησε το δικό της «ευρωστρατό» και δυνάμεις ταχείας επέμβασης για την καταστολή λαϊκών κινημάτων.
Σε αντίθεση με τις εξαγγελίες των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» η ΕΕ συνέβαλε καθοριστικά στη λήψη αυταρχικών, τρομοκρατικών αποφάσεων και συμφωνιών που πλήττουν καίρια τις λαϊκές δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα. Ψήφισε τρομοκρατικούς νόμους που διαμόρφωσε σειρά ισχυρών διακρατικών κατασταλτικών μηχανισμών.
Οι στρατηγικές επιλογές της ΕΕ έχουν καθοριστική ευθύνη στη δημιουργία του μεγάλου μεταναστευτικού ζητήματος. Άλλοτε ευνοούσε τη μαζική εισροή μεταναστών για να χρησιμοποιηθούν ως φθηνότερο εργατικό δυναμικό και άλλοτε τη φρέναρε παίρνοντας απάνθρωπα μέτρα σε βάρος τους. Η συμφωνία του Δουβλίνο ΙΙ, την οποία στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑΟΣ, είναι ενδεικτική της καταστολής των ανεπιθύμητων μεταναστών, εγκλωβίζοντάς τους στις χώρες μετάβασης, όπως η Ελλάδα.
Η ΕΟΚ – ΕΕ από την ίδρυσή της πολέμησε με μίσος και με όλους τους τρόπους την ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης και των σοσιαλιστικών κρατών στην Ευρώπη. Είχε καθοριστική συμβολή στην ανατροπή τους και αξιοποίησε το δράμα που έζησαν οι λαοί στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, για να λεηλατήσει τον πλούτο και τις παραγωγικές τους δυνάμεις, να επιτεθεί πιο άγρια στα δικαιώματα των λαών, να κλιμακώσει την ιδεολογική και πολιτική επίθεση στα ΚΚ και στο ταξικό εργατικό κίνημα. Σήμερα η ΕΕ είναι ένα από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα που διεξάγουν την αντικομμουνιστική εκστρατεία και τρομοκρατία, διαστρεβλώνουν την ιστορία, συκοφαντούν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε.
Ουτοπικές αποδείχτηκαν και οι εκτιμήσεις και οι θέσεις ότι η διαμόρφωση της ΟΝΕ του ΕΥΡΩ θα συνέβαλε καθοριστικά στη σύγκλιση των οικονομιών των κρατών – μελών, στην άρση των ανισοτήτων, στην αντιμετώπιση της ανισομετρίας. Η συμμετοχή της χώρας μας στο σκληρό πυρήνα θα διασφάλιζε και θα προστάτευε μια διαρκή σταθερή αναπτυξιακή πορεία. Η κρίση του 2009, που έπληξε πρώτα τις ισχυρές δυνάμεις της ΕΕ και για τους ίδιους λόγους επεκτάθηκε και στις πιο αδύναμες οικονομίες, απέδειξε ότι και η περιφερειακή καπιταλιστική ενοποίηση δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις μεγάλες αντιφάσεις που έχει ο σύγχρονος καπιταλισμός, από την αναρχία και την ανισομετρία που βασιλεύει σε όλους τους κλάδους και τους τομείς της οικονομίας και έχει στόχο το υψηλό κέρδος.
Η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου γίνεται όλο και πιο δύσκολη, καθώς τα καπιταλιστικά μεγαθήρια συνεχώς γιγαντώνονται και ανταγωνίζονται παγκόσμια. Η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης είναι πιο βαθιά και πιο σύνθετη από κάθε άλλη φορά, η αστική τάξη δυσκολεύεται να την διαχειριστεί. Δυναμώνουν οι αντιθέσεις ανάμεσα στα μονοπώλια και στα καπιταλιστικά κράτη, καθώς και η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας. Η γήρανση του καπιταλιστικού συστήματος, η προχωρημένη σήψη και ο παρασιτισμός τους καθιστούν μονόδρομο για τα μονοπώλια, τις κυβερνήσεις και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, να επιτίθενται στα δικαιώματα των εργαζομένων και των λαών, είτε είναι σε φάση ανάκαμψης είτε σε φάση κρίσης. Να καταφεύγουν όλο και πιο συχνά σε πολέμους. Να καταστρέφουν το περιβάλλον.
Παταγωδώς χρεοκόπησαν τα ιδεολογήματα των κομμάτων του «ευρωκομμουνισμού» και της «ανανεωτικής αριστεράς» ότι η ΕΟΚ – ΕΕ διαμόρφωνε προνομιακό πεδίο ανάπτυξης της ταξικής πάλης και ότι αυτή μπορούσε να μετεξελιχθεί από ιμπεριαλιστικός οργανισμός σε μηχανισμό υπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων και της ειρήνης. Παταγωδώς χρεοκόπησε και η θέση, ότι η πάλη σε εθνικό επίπεδο είναι ξεπερασμένη. Οι κομμουνιστικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις, που υιοθέτησαν στον έναν ή τον άλλο βαθμό αυτές τις αντιλήψεις, οδηγήθηκαν στον πλήρη εκφυλισμό και τη μετάλλαξη, ενώ το εργατικό κίνημα εξαιτίας τους υπέστη βαριές ήττες και διάλυση.
Παραμένει καθοριστικός ο αγώνας σε εθνικό επίπεδο, παρά την εκχώρηση μέρους των αρμοδιοτήτων των εθνικών κυβερνήσεων και την εξέλιξη της περιφερειακής καπιταλιστικής ενοποίησης. Το εθνικό πεδίο είναι το κύριο πεδίο που αναπτύσσεται και κρίνεται η έκβαση της ταξικής πάλης, για τη διεκδίκηση της εξουσίας από το εργατικό λαϊκό κίνημα που παλεύει για την ανατροπή των μονοπωλίων, του καπιταλισμού. Αυτό το κίνημα μπορεί να έχει ουσιαστική συνεισφορά στην ανάπτυξη της διεθνούς πάλης των εργαζομένων, γιατί ακολουθεί ενιαία πάλη για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος σε εθνικό επίπεδο σε σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Η καπιταλιστική κρίση που έπληξε συνολικά την ΕΕ το 2009 και εξελίσσεται, έκανε πολύ πιο φανερό στα μάτια των λαών ότι η ΕΕ είναι μια ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία. Τα καπιταλιστικά κράτη, όσο ταυτίζονται στην αντιδραστική τους πολιτική κατά των λαών μέσα και έξω από την ΕΕ, άλλο τόσο συγκρούονται μεταξύ τους για τον κυριαρχικό ρόλο εντός και εκτός της ΕΕ, προς όφελος των μονοπωλίων, για το ποιος θα έχει τα μεγαλύτερα οφέλη, σε συνθήκες ανόδου αλλά και τις λιγότερες απώλειες σε συνθήκες κρίσης. Η ΕΕ δεν έχει φάρμακο να γιατρέψει ούτε την κρίση και την ανισομετρία ούτε τις οξυμμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις της.
Κάθε βήμα που επιχειρεί στην κατεύθυνση βαθέματος της καπιταλιστικής ενοποίησης οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των μονοπωλίων κάθε χώρας. Γι’ αυτό τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να αιφνιδιαστούν ούτε να παγιδευτούν από τη μεταμόρφωση πολιτικών δυνάμεων που έως σήμερα στήριζαν και υπεράσπιζαν τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και με αριστερή ή εθνικιστική φρασεολογία προβάλουν ως φιλολαϊκή λύση την αποχώρηση προσωρινά ή μόνιμα από την ευρωζώνη ή ακόμα και την ΕΕ. Ο λαός σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να στρατευτεί σε τμήματα του κεφαλαίου που θέλουν για τα δικά τους συμφέροντα να προσχωρήσουν σε άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.
Ο λαός πρέπει τώρα να απορρίψει τα ιδεολογήματα και τα διλήμματα που συνεχώς του θέτουν αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις σχετικά με την ΕΕ. Αυτός ο οργανισμός όσο υπάρχει θα αποτελεί πάντα εχθρό των λαϊκών συμφερόντων και δικαιωμάτων, ενώ θα είναι ένα ισχυρό όπλο του κεφαλαίου και των κομμάτων του, πηγή αντίδρασης σε όλη τη γραμμή. Η ΕΕ, όπως και ο καπιταλισμός δεν μπορούν να γίνουν ανθρώπινοι. Η λαϊκή πάλη μπορεί να γίνει αποτελεσματική και νικηφόρα μόνο όταν έχει στόχο την λαϊκή εξουσία και την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και από τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αυτή η στρατηγική πρέπει να κυριαρχήσει στο εργατικό – λαϊκό κίνημα ιδιαίτερα σήμερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.
Η χώρα μας έχει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για να αναπτυχθεί και να καλύψει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Για να γίνει αυτό απαιτείται να γίνουν κοινωνική λαϊκή περιουσία οι μεγάλες, στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις. Να διαμορφωθεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων. Να υπάρχει πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός με λαϊκή εξουσία και εργατικό λαϊκό έλεγχο.
Αυτός ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας σημαίνει αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Μπορεί να τον ανοίξει μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που ξεκινάει από τους τόπους δουλειάς και απλώνεται παντού, που δίνει ταυτόχρονα καθημερινά μάχες για την υπεράσπιση των ανέργων, της λαϊκής οικογένειας, των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων, των μικρομεσαίων αγροτών και επαγγελματιών, χωρίς να χάνει το στόχο της ριζικής ανατροπής.
Είναι καιρός η λαϊκή αγανάκτηση και η συσσωρευμένη εμπειρία να μετεξελιχθεί σε συνειδητή αποφασιστική πάλη και δράση κατά της ΕΕ των κομμάτων της. Τώρα χρειάζεται συμπόρευση με το ΚΚΕ. Ο λαός να εμπιστευτεί τη δύναμή του, το κόμμα που του είπε όλη την αλήθεια για να οργανώσουμε τη λαϊκή ανυπακοή και αντεπίθεση, τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία που θα τα αλλάξει όλα προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
