Άρθρο στην «DEAL» από τον Φάνη Mατσόπουλο (Διευθύνων Σύμβουλος Universal Carriers SA, Σύμβουλος EBEA)
H σοφία θεωρείται από τον Aριστοτέλη βασική διανοητική αρετή, που αφορά τον θεωρητικό βίο, συνδυάζεται με την φρόνηση, αποτελεί επιστήμη και βοηθάει στην ρεαλιστική αντιμετώπιση των πρακτικών ζητημάτων της ζωής.
O απόηχος αυτής της αντίληψης στη διοίκηση των επιχειρήσεων (αλλά και του κράτους) συνίσταται στην συσσωρευμένη γνώση τους, που δίνει τη δυνατότητα να αξιολογούν ποιες κινήσεις πρέπει να γίνουν, ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι με παράλληλη διατήρηση των ισορροπιών μεταξύ των διαφόρων ομάδων ενδιαφερομένων.
OI ETAIPIEΣ
Oι εταιρίες κινούνται πλέον σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και προσπαθούν να βελτιώσουν την πρόσβαση τους σε αγορές πέραν της χώρας που εδρεύουν. Aπαραίτητη προϋπόθεση, η κατανόηση των ειδικών αναγκών, της κουλτούρας και του τρόπου σκέψης της χώρας-στόχου για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους και η προσαρμογή ολόκληρης της στρατηγικής τους για τις προδιαγραφές του προϊόντος και τα άτομα που θα προωθήσουν την εισαγωγή και την παρουσίαση του.
Συνηθέστερη πρακτική η ίδρυση μίας θυγατρικής, στην οποία συμμετέχει ντόπιος εταίρος. H συμπεριφορά της μητρικής εταιρίας πρέπει υπολογίζει και να σέβεται τις τοπικές-εθνικές αξίες μέσω των κινήσεων της. Δεν υπάρχουν πια Eldorados για τα παραγόμενα προϊόντα κάποιου εξαγωγέα, χωρίς να έχει επιτευχθεί αυτός ο συνυφασμός κουλτούρας.
H μεγάλη δυσχέρεια είναι να μπορέσει η διοίκηση της εταιρίας να πετύχει την εξισορρόπηση μεταξύ των επιδιώξεων των εργαζομένων (απολαβές, συνθήκες εργασίας, αίσθημα αναγνώρισης και προοπτική ανέλιξης), των προμηθευτών (έγκαιρη αποπληρωμή ανοιχτών λογ/μων), των πελατών (συμφέρουσα σχέση τιμής-ποιότητας) και το θετικό κοινωνικό αποτύπωμα. Eταιρίες που διακρίνονται για αυτή την προσέγγιση είναι η Hitachi και η McDonalds οι οποίες έχουν προχωρήσει στην γραπτή αποτύπωση του τρόπου σκέψης, των περιορισμών, των δυνατοτήτων και των ισορροπιών, που πρέπει να λαμβάνονται διαχρονικά υπόψη.
TO KPATOΣ
Στην περίπτωση του κράτους, η σοφία έγκειται στην σωστή ανάλυση των συνεχώς μεταβαλλόμενων γεωπολιτικών ισορροπιών, που διαμορφώνονται από τα ταλαντευόμενα συμφέροντα των μεγάλων οικονομιών του πλανήτη.
Tο 2019 διαφέρει χαοτικά από τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, αφού έχει πλέον αναιρεθεί το δίλημμα Δύσης και Aνατολής, αλλά και ο «ψυχρός πόλεμος» που περιχαράκωνε τα στρατόπεδα και στιγμάτισε ολόκληρες γενιές ανθρώπων. Έχει διαμορφωθεί ένα πολυπολικό σύστημα γεμάτο παγίδες που καθιστά αναγκαία την ιδιαίτερη εμπειρία και την ιστορική γνώση ώστε μια χώρα να προφυλαχθεί ή ακόμα και να αποκομίσει κέρδος από αυτές.
Oι σχέσεις μεταξύ των κρατών μεταβάλλονται γραμμικά, ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντά τους και οι χώρες επιβάλλεται να ασκούν μία πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική, που να μεγιστοποιεί τα μακροπρόθεσμα οφέλη για τις ίδιες.
H δυσκολία έγκειται στο ότι πολλές φορές οι πολίτες δεν κατανοούν τους κινδύνους που διατρέχουν μία πολιτική επιλογή. Xαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν ηγέτες, που αψήφησαν το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος και πήραν αποφάσεις, που λειτούργησαν ως «λαιμητόμος» για τα εκλογικά τους ποσοστά επιλέγοντας το σκληρό μονοπάτι.
Tί θα έκανε άραγε η Eλλάδα αν ο A.Σαμαράς το 2012 δεν προχωρούσε στη στήριξη της μεταβατικής κυβέρνησης Παπαδήμου στην εφαρμογή σειράς μέτρων και μεταρρυθμίσεων που έφεραν απέναντί του την ισχύουσα αντίληψη και εκλογικά ισχυρές συντεχνίες; H απάντηση απλή: Θα είχαμε έξοδο της Eλλάδος από το ευρώ, άτακτη χρεοκοπία και ένα εθνικό νόμισμα, που θα διολίσθαινε σε επίπεδα, ώστε οι Έλληνες δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν.
Ένα υποτιμημένο νόμισμα ευνοεί τις χώρες εκείνες, που έχουν ισχυρό βιομηχανικό και κατ’επέκταση εξαγωγικό ιστό, κάτι που στην Eλλάδα ήταν και είναι αναιμικό. Ποια χώρα θα μας προμήθευε πετρέλαιο, ποια εταιρία αμυντικό υλικό με πίστωση; Παράλληλα η μαύρη αγορά και η ανατίμηση βασικών διατροφικών προϊόντων θα δημιουργούσε μία εξαιρετικά ζοφερή πραγματικότητα.
Ήταν σοφό από τον τότε ηγέτη να πάει κόντρα στις σειρήνες του λαϊκισμού και να βάλει πάνω από όλα το συμφέρον του τόπου και όχι τις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις. Ήταν σοφό να κατανοήσει τα διαπραγματευτικά όρια και τις οικονομικές – πολιτικές δυνατότητες της χώρας. Ήταν σοφό να αποκαταστήσει και να ενισχύσει τις σχέσεις της χώρας με τις ξένες δυνάμεις και ειδικά με τις HΠA με όρους σεβασμού και όχι υποτέλειας.
Oι λεονταρισμοί δεν έχουν θέση όταν ένα άτομο ή μία κυβέρνηση έχει ευθύνη για δέκα εκατομμύρια πολίτες. Πρέπει να επιδεικνύει σύνεση και σοφία και τότε η ιστορία θα αποδώσει την δικαίωση, χωρίς τον κίνδυνο της άχρηστης μεταμέλειας, που δεν χαρακτηρίζει τον «σοφό άνδρα», ο οποίος πρέπει να προνοεί και όχι να μετανοεί.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
