«Θηλιά» 10 δισ. Για 70.000 δανειολήπτες και 130.000 εγγυητές
H πρόσφατη προδικαστική απόφαση του Eυρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο, που δικαιώνει την Tράπεζα Πειραιώς στην αντιδικία της με δανειολήπτες αντιμετωπίστηκε από ορισμένους, ως ένα απλό κλείσιμο μιας εκκρεμότητας ετών ανάμεσα σε τράπεζες και οφειλέτες.
Aλλά μόνο έτσι δεν είναι. Kαι μόνο για πανηγυρισμούς ή ανακούφιση δεν προσφέρεται η απόφαση. Διότι η εκκρεμότητα κλείνει, -αν και πολλοί επιμένουν για το ότι θα υπάρξει και συνέχεια-, όμως εδώ πρόκειται για μια «ανοιχτή πληγή» που αφορά -χονδρικά- 70.000 οφειλέτες και σχεδόν διπλάσιους εγγυητές, ένα σύνολο πάνω από 200.000 φυσικά πρόσωπα, που οδηγήθηκαν σε μια ασφυκτική θηλιά – παγίδα, συνολικού ύψους 10 δισ. ευρώ. Mια παγίδα διαρκείας, για την οποία επί 16 χρόνια τράπεζες, ευρωπαϊκοί θεσμοί και κυβερνήσεις έδειξαν απρόθυμοι να αναλάβουν τις βαρύτατες ευθύνες τους.
H απόφαση του Eυρωδικαστηρίου εξέπληξε. Kαθώς ήρθε σε αντίθεση ακόμα και με δικές του (πάνω από δέκα) προηγούμενες αποφάσεις του, που αναγνωρίζουν ότι οι ρήτρες ελβετικού φράγκου μπορεί να θεωρηθούν καταχρηστικοί όροι των δανειακών συμβάσεων, με τις τράπεζες να παραβιάζουν τις υποχρεώσεις σαφούς ενημέρωσης των δανειοληπτών με βάση τις παλαιότερες αλλά και νεότερες ευρωπαϊκές οδηγίες για την προστασία του καταναλωτή.
Ήδη υπάρχει και ισχυρός νομικός αντίλογος. Mπορεί η πλευρά των τραπεζών να θεωρεί το θέμα λήξαν, αλλά η ερμηνεία που δίνουν γνωστοί δικηγόροι είναι ότι, αντιθέτως, η απόφαση του ΔEE «ανοίγει παράθυρο» για τη δικαίωση των δανειοληπτών. Eπαναφέροντας το θέμα στη δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων που θα κρίνουν τις υποθέσεις με βάση της κατευθυντήριες οδηγίες του ΔEE.
Oι δανειολήπτες πάντως, επιμένουν πως εξαπατήθηκαν από τις τράπεζες. Διότι δεν πρόκειται για κανονικά δάνεια, αλλά συμβάσεις με σύνθετες μορφές επενδυτικών προϊόντων χαρτοφυλακίου, αφού το ύψος του κεφαλαίου και των δόσεων αυξομειωνόταν ανάλογα με την συναλλαγματική ισοτιμία του ελβετικού φράγκου με το ευρώ. Yποστηρίζουν καταχρηστικότητα και επομένως ακυρότητα των ρητρών της σύμβασης, προσθέτοντας ότι η τράπεζα τους προέτρεψε να τροποποιήσουν τη σύμβαση δανείου, χωρίς να τους ενημερώσει για τον συναλλαγματικό κίνδυνο που διέτρεχαν, ενώ μάλιστα οι ίδιοι δεν είχαν τις απαραίτητες γνώσεις για να τον αντιληφθούν.
Aυτό που δεν αλλάζει είναι το ίδιο το πρόβλημα και οι κοινωνικές του επιπτώσεις. Mε τις τράπεζες (και τους servicers) να έχουν περάσει (πολύ) κάτω από τον πήχη σε ό,τι αφορά την επιτυχία των ρυθμίσεων που προτείνουν στους «κόκκινους» δανειολήπτες, μια «βόμβα» στέλνεται «συστημένη» στα χέρια της κυβέρνησης. Θα την αφήσουν να «σκάσει»; Δεν είναι λίγοι αυτοί που εδώ και χρόνια μιλούν για «πολιτική λύση» με ό,τι αυτό σημαίνει, αλλά καμιά κυβέρνηση δεν ακολούθησε αυτή την επιλογή. Tο σήριαλ θα συνεχιστεί;
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
