Mε τον «οργασμό» συμφωνιών και νέων παραγγελιών μικρών, μεγάλων και μαμούθ ακόμη, αμυντικών εξοπλισμών, θα περίμενε κανείς η χώρα μας να δίδει ιδιαίτερο βάρος κατά τη διαπραγμάτευση των «χρυσοφόρων» συμβάσεων στην ανάληψη κατά το δυνατόν μεγαλύτερου υποκατασκευαστικού έργου από τις ελληνικές βιομηχανίες. Που δίνουν τη δική τους «μάχη» επιβίωσης, καθώς πέρα απ’ όλα τα άλλα, τα μνημόνια «επέβαλλαν» δεκαετές και πλέον «πάγωμα» για τα ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα.
Oι προσδοκίες εκτοξεύτηκαν με τις νέες συμφωνίες των 8 δισ. ευρώ, αλλά ήδη υπάρχουν και αρνητικά «μηνύματα», όπως π.χ. για την κατασκευή των φρεγατών Bellh@rra, όπου δεν προβλέπεται κάτι για τα ελληνικά ναυπηγεία ή και άλλες αμυντικές βιομηχανίες, που θα πρέπει να περιμένουν τις κορβέτες, όταν και εάν…
Έτσι όμως, ο στόχος για «βιομηχανικές επιστροφές» έστω 30%, δηλαδή 2,5-3,0 δισ. ευρώ σε έργο για τις ελληνικές αμυντικές βιομηχανίες, μοιάζει εντελώς ανέφικτος.
Oι άνθρωποι του ΣEKΠY προτείνουν επίσης, μέσω των «βιομηχανικών επιστροφών» η Πολιτεία να επιδοτήσει και να προωθήσει τα ελληνικά αμυντικά προϊόντα στις χώρες από τις οποίες αγοράζουμε τα αντίστοιχα οπλικά συστήματα, όταν αγοράζουμε ξένα οπλικά συστήματα να μπαίνουμε αμέσως στη συμπαραγωγή τους και ακόμη η ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία να μην περιορίζεται, όπως γίνεται σήμερα, στην έρευνα.
Oι παράγοντες του Συνδέσμου εκτιμούν πως πρέπει να υπάρχει υφυπουργός – πολιτικός προϊστάμενος αποκλειστικά για την αμυντική βιομηχανία. Eπίσης ότι ο σημερινός νόμος για τις αμυντικές προμήθειες, έχει γαλλο-γερμανική «σφραγίδα» και χρειάζεται τόλμη για να αξιοποιηθεί.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
