Οι νέοι, ορφανοί ελέφαντες φαίνεται να επωφελούνται, σωματικά και σε μετρήσιμο επίπεδο, από την «υποστήριξη» άλλων νεαρών ελεφάντων, σύμφωνα με μια μελέτη που ανέλυσε τις ορμόνες του στρες σε ελέφαντες που είχαν χάσει τις μητέρες τους.
Ο στόχος ήταν να εξεταστούν οι φυσικές επιπτώσεις αυτής της απώλειας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι ελέφαντες με πιο παρόμοια ηλικίας «φίλους» στην ομάδα τους είχαν χαμηλότερα επίπεδα ορμονών του στρες. Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι αυτή η «κοινωνική υποστήριξη» μπορεί να μειώσει το άγχος που προκαλείται από την απώλεια μιας μητέρας σε αυτά τα έξυπνα και εξαιρετικά κοινωνικά ζώα. Όπως το έθεσαν οι επιστήμονες στην ερευνητική τους εργασία: Οι κοινωνικές σχέσεις έχουν ψυχολογικές επιπτώσεις.
Επικεφαλής της έρευνας ήταν η Jenna Parker, οικολόγος από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Κολοράντο. «Αν είστε έξω στοπεδίο και παρακολουθείτε ελέφαντες, μπορείτε απλώς να πείτε ότι η οικογενειακή ζωή είναι το παν», είπε στο BBC News. «Τα μικρά ελεφαντάκια σπάνια απέχουν περισσότερο από δέκα μέτρα από τη μητέρα τους μέχρι να γίνουν περίπου οκτώ ή εννέα ετών. “Και αν κάποιοι από τους ελέφαντες [σε μια ομάδα] φύγουν, θα τους ακούσετε να καλούν ο ένας τον άλλον. Θέλουν να ξέρουν πού είναι ο ένας τον άλλον όλη την ώρα.
Η θλιβερή βάση της εν λόγο μελέτης είναι ότι, μεταξύ 2009 και 2013, υπήρξε μια αξιοσημείωτη αύξηση της λαθροθηρίας για ελεφαντόδοντο, που άφησε ορφανούς πολλούς νεαρούς ελέφαντες. στα δύο καταφύγια στην Κένυα όπου πραγματοποιήθηκε αυτή η μελέτη. Ένα κομμάτι έρευνας από την ίδια ομάδα αποκάλυψε τις κοινωνικές συνέπειες αυτού – τα μοσχάρια που έχασαν τις μητέρες τους γενικά αντιμετώπιζαν περισσότερη επιθετικότητα από άλλους ελέφαντες της ομάδας τους.
«Ήθελα να το παρακολουθήσω και να δω τι συμβαίνει στη φυσιολογία αυτών των ορφανών», είπε η Δρ Πάρκερ. Για να πραγματοποιήσει τις μετρήσεις της, η ερευνήτρια παρακολούθησε ομάδες αφρικανικών ελεφάντων για διάστημα μεγαλύτερο του ενός έτους. Στην πραγματικότητα έπρεπε να παρακολουθεί και να περιμένει κάθε άτομο που μελετούσε νααφοδεύσει, για να μπορέσει να πάρει ένα δείγμα κοπριάς για ανάλυση. Έτσι αυτή και οι συνεργάτες της μπόρεσαν να μελετήσουν 25 ορφανούς αφρικανικούς ελέφαντες, οι οποίοι είχαν χάσει τη μητέρα τους μεταξύ ενός και 19 ετών νωρίτερα. Μελέτησαν επίσης 12 μη ορφανούς ελέφαντες παρόμοιας ηλικίας.
Το ψυχολογικό σθένος που παρατήρησαν σε μακροπρόθεσμο επίπεδο φάνηκε να συνδέεται άμεσα με την κοινωνική υποστήριξη από άλλους ελέφαντες. Εκείνα τα ζώα με περισσότερους συντρόφους παρόμοιας ηλικίας στην ομάδα τους είχαν σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα ορμόνης του στρες από άλλα.
«Πιστεύω ότι είναι πολύ ωραίο που ένα τέτοιο κοινωνικό ζώο έχει εξελιχθεί τόσο ξεχωριστά από τους ανθρώπους και ότι ακόμα φαίνεται να συγκλίνουμε στο πόσο σημαντικοί είναι οι κοινωνικοί δεσμοί», δήλωσε η Πάρκερ.
Όσον αφορά τη διατήρηση αυτών των απειλούμενων ζώων, οι ερευνητές λένε ότι οι οικολόγοι θα πρέπει να σκεφτούν αυτή την κρίσιμη κοινωνική δομή, επειδή αυτή η υποστήριξη ελέφαντα σε ελέφαντα θα μπορούσε να τους βοηθήσει να προσαρμοστούν στις μυριάδες άλλες απειλές που αντιμετωπίζουν.
