Όλο αυτόν τον καιρό έχουμε ακούσει τόσες και τόσες φωνές διαμαρτυρίας εναντίον του Μνημονίου, που έφτασαν μέχρι και να το καταναθεματίζουν.
Όπως και ο άλλος κόσμος, ούτε και εμείς είμαστε θιασώτες του Μνημονίου και σε καμιά περίπτωση δεν το επικροτούμαι.
Το θεωρήσαμε και εξακολουθούμε να το θεωρούμε, σαν αναγκαίο κακό, από την στιγμή που είχε τεθεί σαν προϋπόθεση για την χορήγηση στην Χώρα μας των χρημάτων που πήραμε τον Μάιο του 2010, που αν δεν τα παίρναμε θα πτωχεύαμε μέχρι τις 20 του μήνα αυτού.
Ήταν ασφαλώς αναγκαίο κακό διότι είχε τεθεί σαν προϋπόθεση για να πάρουμε τα χρήματα που μας έδωσαν μέχρι σήμερα και για να πάρουμε εκείνα που προσδοκούμε, από τον λεγόμενο μηχανισμό στήριξης.
Τον Μάιο του 2010 είναι αληθές ότι δεν υπήρχε χρόνος για να σκεφτεί και να κάνει διαπραγματεύσεις η Κυβέρνηση της Χώρας μας και να προβάλει αιτήματα, διότι ήταν σαφώς απροετοίμαστη.
Από τότε όμως έχουν περάσει περίπου κάτι περισσότερο από 18 μήνες, όλος ο κόσμος κυριολεκτικά αγκομαχεί για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του Μνημονίου, και διαμαρτύρεται σε μόνιμη βάση.
Παρά ταύτα όμως, όλο αυτό το δίχρονο που έχει παρέλθει, η Κυβέρνηση δεν είχε να προτείνει κανένα άλλο εναλλακτικό πρόγραμμα που να δίνει ανάσα και να απαλύνει την σκληρότητα των μέτρων που επιβάλλονται.
Ούτε καν προχώρησε ακόμα και σήμερα, στην λήψη άλλων μέτρων που θα μπορούσαν να δώσουν μια αναπτυξιακή ώθηση στη Ελληνική Οικονομία και θα γλύκαινε την πικρή γεύση των σκληρών οικονομικών μέτρων που έχουν ληφθεί.
Ψήφισαν μέτρα που ενώ εισπράττει ο κόσμος την σκληρότητα τους, η Κυβέρνηση στέκεται εντελώς παθητικά, και δεν φροντίζει να δώσει την ευκαιρία, να εκδηλωθούν και τα όποια θετικά τους.
Λ.χ. θεσπίστηκε το μέτρο αντί των συλλογικών συμβάσεων, να ισχύουν οι λεγόμενες εργασιακές όπου κάθε εργαζόμενος μπορεί να συμφωνήσει στην οποιαδήποτε αμοιβή του με τον εργοδότη, που σημαίνει ότι μπορεί να του αξιώσουν χαμηλότερες αποδοχές.
Αυτό όμως δεν το έχει εκμεταλλευτεί η Κυβέρνηση, και ενώ η ανεργία έχει εκτοξευτεί στα ύψη, δεν προσπαθεί να προσελκύσει στον τόπο μας επενδυτές που θα μπορούν να έχουν φθηνότερα χέρια, για να απορροφήσουν τις στρατιές των ανέργων, έστω και με μικρές αποδοχές.
Διότι ένας που είναι εντελώς άνεργος, ασφαλώς επιθυμεί να απασχοληθεί, έστω και με μειωμένες αποδοχές.
Αν η Κυβέρνηση δεν σηκωθεί από τον καναπέ της απραξίας και δεν προχωρήσει στην αξιοποίηση των όποιων δυνατοτήτων έχουμε, είμαστε καταδικασμένοι σε ναυάγιο!
