Είναι μεγάλη η κουβέντα τις μέρες αυτές, για την τρύπα στα Δημόσια έσοδα, παρά τα χαράτσια και τα οποιαδήποτε φοροεισπρακτικά μέτρα, που επιβάλλει η πολιτεία.
Η εικόνα είναι ζοφερή και δεν θέλουμε να μαυρίσουμε την ψυχή κανενός μέρες που είναι, όταν κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όλοι κατέβαλλαν προσπάθειες για να καλυτερεύσουν την ζωή και την διάθεση του κόσμου.
Όμως τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, δεν μας αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας, επειδή βλέπουμε μια ολόκληρη Κυβέρνηση με στελέχη που δεν είναι τίποτε άλλο παρά παρατηρητές των όσων συμβαίνουν και καλοβολεμένοι στις υπουργικές καρέκλες.
Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι έχει κατεβάσει ρολά το 35% των επιχειρήσεων, και σ’ αυτές που απέμειναν, τα έσοδα τους έχουν μειωθεί τουλάχιστον κατά 40%!
Με τα δεδομένα αυτά είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχει περίπτωση τα δημόσια έσοδα να ανακάμψουν στην νέα χρόνια, αλλά αντίθετα θα σημειώσουν περαιτέρω μείωση.
Την εξέλιξη αυτή την φοβούνται οι πάντες και κυρίως το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης.
Θα περίμενε λοιπόν κανένας οι αρμόδιοι επί των οικονομικών, να είχαν οργανώσει μια « άμυνα» απέναντι σ’ αυτό το ενδεχόμενο.
Όμως δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτε!
Θα μου πείτε τι θα μπορούσαν να κάνουν, όταν δεν υπάρχουν χρήματα.
Δεν είναι ασφαλώς δικιά μας δουλειά να υποδείξουμε τι θα μπορούσε να γίνει, αλλά μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι θα μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε, άλλο εκτός από το «τίποτα» που κάνουν!
Θα μπορούσαν λοιπόν τα χρήματα που θα μας λείψουν εξ’ αιτίας των μειωμένων εισοδημάτων των φορολογουμένων, να τα βρουν από τα έσοδα που θα προκύψουν από ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα.
Όσο για τα χρήματα που απαιτεί ένα οποιοδήποτε αναπτυξιακό πρόγραμμα, θα μπορούσαν να τα ζητήσουν και να τα πάρουν και αυτά από τον μηχανισμό στήριξης, ζητώντας να μας δανείσουν προκειμένου να προχωρήσουμε σε έργα αναπτυξιακά, που θα μας βοηθήσουν να αυξήσουμε τα έσοδα μας, ώστε να ανταποκριθούμε στις διάφορες υποχρεώσεις μας!
Όμως δεν έγινε αυτό, γιατί δεν το προσπαθήσαμε, αλλά και ούτε έγινε κάτι άλλο.
Μιλάμε για τόση Κυβερνητική αναποτελεσματικότητα!
Εμείς αισθανόμαστε επικείμενο το οικονομικό αδιέξοδο και φωνάζουμε με φωνή αγωνίας, αλλά δεν βλέπουμε να ακούει κανείς!
