Η απόδειξη περί “ριζικής” κλιματολογικής μεταβολής στην περιοχή των ωκεάνειων ρευμάτων, η οποία έχει ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’70, εστιάστηκε πλέον στα…κοράλια, σύμφωνα με επιστήμονες ερευνητές, που ανησυχούν για την επελθούσα μεταβολή.
Ελβετοί, Αμερικανοί και Καναδοί βιοχημικοί κι ωκεανογράφοι, παρατήρησαν ότι το ψυχρό ωκεάνειο ρεύμα ‘Λαμπραντόρ’ που ‘κατέρχεται’ κατά μήκος των δυτικών ακτών των ΗΠΑ, χάνει πλέον τη σημασία του προς όφελος του θερμού ρεύματος, του “Γκαλφ στριμ”, που ‘ανέρχεται’ κατά μήκος των ίδιων ακτών.
Πρόκειται για κλιματολογικό φαινόμενο σπάνιο, σε βάθος 1.800 ετών, κι έχει ξεκινήσει από τη δεκαετία του 1970, γράφουν σε μελέτη τους οι επιστήμονες ερευνητές–η μελέτη αυτή δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση της “Αμερικανικής Ακαδημίας επιστημών”.
Σημειώνεται ότι για 2.000 έτη το “Λαμπραντόρ” επικρατούσε του “Γκαλφ στριμ”, όπως εκτιμάται από τον Κάρστερν Σούμπερτ, του “Ινστιτούτου υδάτινων ερευνών του Ομοσπονδιακού Πολυτεχνείου (Eawag)”. “Πλέον, το ‘Γκαλφ στριμ’ επικρατεί του ‘Λαμπραντόρ’, κάτι που σηματοδοτεί μία ριζική κλιματολογική αλλαγή”.
Προκειμένου να καταλήξουν στο ανωτέρω επιστημονικό συμπέρασμα, οι ερευνητές έκαναν ισοτοπικές έρευνες σε κοραλιογενείς περιοχές, όπου τα κοράλια τρέφονται από οργανικές ενώσεις, που μεταφέρονται εκεί από τα ρεύματα. Οι ερευνητές εστίασαν στα χρώματα των “δακτυλιδιών” των κοραλιών αυτών τα τελευταία 700 έτη.
–Τα νερά του “Γκαλφ στριμ” είναι πλούσια σε άλατα και μόρια οργανικών ενώσεων, ενώ τα ψυχρά νερά του “Λαμπραντόρ” δεν έχουν πολλά διατροφικά στοιχεία για τα κοράλια.
“Καταλήξαμε σε ‘σχέση αιτίου-αποτελέσματος’, όσον αφορά τις υπάρχουσες διαφορές των δύο ωκεάνειων ρευμάτων του βόρειου Ατλαντικού και της υπερθέρμανσης του πλανήτη, εξ αιτίας της βιομηχανικής δραστηριότητας”, τονίστηκε σε τελευταίο ανακοινωθέν του “Eawag”.
Το συμπέρασμα είναι σπουδαίο, επειδή “συνδέεται” με τον συσχετισμό των δύο ρευμάτων με το παγκόσμιο κλίμα, αφού τα ρεύματα σχετίζονται οπωσδήποτε με τα γνωστά παλιρροϊκά φαινόμενα στον Ατλαντικό, στη διάρκεια εκατοντάδων δεκαετιών. Στο βόρειο Ατλαντικό, γίνεται ένα “κυκλικό” φαινόμενο των αερίων μαζών της ατμόσφαιρας, σε πολύ μεγάλη κλίμακα το οποίο αυξάνει, ή μειώνει, τη θερμοκρασία της επιφάνειας του ωκεανού, κάτι που επιδρά βέβαια στις μετεωρολογικές συνθήκες και στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες.
