O καθηγητής μιλάει στην «DEAL» για την οικονομία
Ο καθηγητής Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος από την ελληνική κοινωνία που διέθετε το σθένος, το θάρρος, αλλά και την οξυδέρκεια να καταγγείλει το μνημόνιο. Τώρα, που πολλοί άλλοι αντιλαμβάνονται και ομολογούν το λάθος εκ των υστέρων, θα μπορούσε να νιώσει δικαιωμένος, αν η χώρα δεν είχε εμπλακεί σε μια τόσο μεγάλη περιπέτεια. Ο Πρόεδρος της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους μιλά με λόγια σταράτα στην DEAL.
Ποιες είναι οι προτάσεις σας, κύριε καθηγητά, για την επίτευξη της ανάπτυξης και την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας;
«Η καταγγελία της Δανειακής Σύμβασης και του Μνημονίου και η απαλλαγή της χώρας από τις πολιτικές που επιβάλλουν, είναι το πρώτο και μεγάλο βήμα για μια αξιοπρεπή κυβέρνηση.
Αυτό θα δώσει μια στοιχειώδη αυτονομία στη χάραξη της πρόσφορης οικονομικής, δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής, με κύρια επιδίωξη την ταχύρρυθμη ανάπτυξη. Αυτή απαιτεί μεγάλες δημόσιες επενδύσεις εντάσεως εργασίας, στοχευμένες στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας (τουρισμός, τρόφιμα, κατασκευές, κύρια και παραθεριστική κατοικία, έρευνα, τεχνολογία, πολιτισμός, εκπαίδευση, επικοινωνίες, δίκτυα, μεταφορές).
Πάνω απ’ όλα όμως, αξιοποίηση του σχολάζοντος ή μεταναστεύοντος, υψηλού επιπέδου, τεχνικού και επιστημονικού ανθρώπινου δυναμικού, διεκδίκηση εύλογης περιόδου προστατευτικών και ρυθμιστικών πλαισίων της εγχώριας παραγωγής, εμπλουτισμό των προϊόντων μας με υψηλά ποσοστά προστιθέμενης αξίας, οργάνωση των εργασιακών συστημάτων με τις βέλτιστες εργονομικές μεθόδους, πάνω στο αδιαπραγμάτευτο μοντέλο της πλήρους και ασφαλισμένης απασχόλησης αξιοπρεπούς αμοιβής… Ο ανανεωμένος απελευθερωμένος από τα ντόπια συμφέροντα και τους ομίλους δημόσιος Τομέας, οργανωμένος με τις βέλτιστες μεθόδους και τους αρίστους λειτουργούς, είναι ο πρώτος παράγοντας της ανταγωνιστικότητας του εθνικού μας σχηματισμού.»
Πως πρέπει να διαμορφωθούν οι σχέσεις εργοδοτών-εργαζομένων για να τονωθεί η επιχειρηματικότητα;
«Στην Ελλάδα επικρατεί η μικρή και πολύ μικρή επιχείρηση. Οι εργασιακές σχέσεις συμπλέκονται με τις οικογενειακές. Η ατυπία αυτή μπορεί να μην ελέγχεται πλήρως, αλλά διαμορφώνει σχέσεις αλληλεγγύης, συμπλήρωσης και μέγιστης απόδοσης.Οι μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις, δημόσιες ή ιδιωτικές, πρέπει να οργανωθούν με εργονομικές εργασιακές σχέσεις, που προωθούν την επινοητικότητα, τη δημιουργικότητα και την έμπνευση του εργαζόμενου, που, αμειβόμενος αξιοπρεπώς και πλήρως ασφαλισμένος έναντι των κινδύνων της ζωής, μετέχει συνειδητά στο ομαδικό παραγωγικό αποτέλεσμα. Επομένως, η υποτίμηση των αμοιβών της εργασίας, τα αυταρχικώς προσδιορισμένα, ποσοτικοποιημένα, ατομικά πλάνα παραγωγής, ο μονομερής προσανατολισμός προς τη διαρκή μείωση του εργασιακού και ασφαλιστικού κόστους, η έλλειψη εργασιακής βεβαιότητας και σταδιοδρομίας, οδηγούν σε καταβαράθρωση και όχι σε άνοδο της παραγωγικότητας.»
Με ποιους τρόπους μπορεί να «βοηθηθεί» η επιχειρηματικότητα, σε συνάρτηση και με το νέο φορολογικό;
«Στην εξαρχής εξωστρεφή και ετεροπροσδιοριζόμενη (αν όχι και κηδεμονευόμενη) ελληνική οικονομία του μεταπρατισμού, της οικειοποίησης του κράτους και της πρακτόρευσης των ξένων συμφερόντων, ο ιδιωτικός τομέας απέτυχε να δημιουργήσει ένα βιώσιμο μεταποιητικό πρότυπο αυτοδύναμης ανάπτυξης. Και όταν αποτυγχάνει κατά τις δεκαετίες της αναπτυξιακής έκρηξης, που ο ανταγωνισμός είναι μικρότερος και ο προστατευτισμός της εγχώριας παραγωγής θεμιτός, τότε αντιλαμβάνεται κανείς πόσο ουτοπικός είναι ο ισχυρισμός ότι τώρα μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση!! Όλοι οι δείκτες παγκοσμίως δείχνουν πως οι χώρες της ύστερης ανάπτυξης προχώρησαν με μεγάλες και σύγχρονες δημόσιες επενδύσεις, με έλεγχο των ροών του χρήματος, με τα αναγκαία μέτρα προστασίας της εσωτερικής παραγωγής και του εργατικού τους δυναμικού. Η σταθερότητα και ο μακρός ορίζοντας όλων των συστημάτων, και ασφαλώς του φορολογικού και του εργασιακού, βοηθούν τους πραγματικούς επιχειρηματίες (όχι τους μεταπράτες) να αναλάβουν δημιουργικές πρωτοβουλίες.»
Ποια είναι η άποψή σας για την εφαρμογή των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών;
«Η Ελλάδα, αμέσως μετά την υπογραφή της σχετικής Διεθνούς Σύμβασης, έπρεπε να προβεί στον μονομερή προσδιορισμό τους, σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, όπως της επιτρέπει το Διεθνές Δίκαιο. Αυτό θα την είχε οδηγήσει σήμερα σε πολύ πλεονεκτική θέση και με την αξιοποίηση του πλούτου που υπάρχει σ’αυτές, θα είχε αναβαθμίσει τους συν-Έλληνες στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας.»
Η ελληνική πλευρά κινείται σωστά για την συμφωνία σχετικά με το PSI;
«Η χώρα έπρεπε κατά την προμνημονιακή περίοδο, που σχεδόν όλο το χρέος ήταν στο Ελληνικό Δίκαιο, να προχωρήσει με διεθνή διαβούλευση -και εν τέλει μονομερώς- στην αναδιαπραγμάτευσή του, με απόφαση διαγραφής του παράνομου, τοκογλυφικού, αισχρού ή επονείδιστου μέρους του. Η πρωτοβουλία αυτή θα της έδινε δυναμισμό και ζωτικό μένος έναντι της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας και τότε όλοι θα έπαιρναν το μήνυμα ότι η χώρα και ο Λαός έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αυτό το είχαμε προτείνει εγκαίρως. Τώρα που γίνεται ετεροχρονισμένα, σε συνδυασμό με το νέο πολυετές, αντιαναπτυξιακό, αντικοινωνικό και αντεθνικό Μνημόνιο που μας επιφυλάσσουν, με την αλλαγή του νομικού καθεστώτος και το πέρασμα του χρέους στο Αγγλικό Δίκαιο, αλλά και την παραίτησή μας από κάθε ασυλία έναντι της εθνικής κυριαρχίας επί των περιουσιακών στοιχείων της χώρας, ισοδυναμεί με συντήρηση στην «εντατική» μέχρις ότου επέλθει η χρεοκοπία μας επ’ωφελεία των δανειστών.»
Μπορεί να …βγει η Ελλάδα από το Μνημόνιο και πως;
«Μπορεί, με μιαν άλλη αντιμνημονιακή πολιτική τάξη που θα καταγγείλει το καταστροφικό Μνημόνιο και τη Δανειακή Σύμβαση και θα ασκήσει μέχρις ολοκληρωτικού εκβιασμού της ΕΕ και της Ευρωζώνης όλες τις δυνατότητες της χώρας, χωρίς ταμπού, προκαταλήψεις και παραδοχές, που απορρέουν από το ενδημούν και ακόμη κυρίαρχο, παρά τις παταγώδεις αποτυχίες του, βρυξελληνικό πνεύμα.»
Ποιοι είναι οι άμεσοι στόχοι της ΕΝ.ΥΠ.Ε.Κ.Κ.;
«Οι στόχοι μας, που υλοποιούνται τα τελευταία δύο χρόνια, είναι η πλήρης ενημέρωση του λαού επί όλων των ζητημάτων του Κοινωνικού Κράτους. Η δημιουργία εδραίας κοινωνικής συνείδησης ότι πρέπει διαρκώς να ενισχύεται, γιατί είναι το κυριότερο δημιούργημα της Δημοκρατίας και της Πολιτικής Κοινωνίας. Ότι χωρίς αυτό, δεν μπορεί να υπάρχει μια σχετική οικονομική ισότητα και επομένως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία καταντά ένα «πουκάμισο αδειανό», μια όλο και περισσότερο συρρικνούμενη από περιεχόμενο τελετουργία. Το Μνημόνιο και η Δανειακή Σύμβαση έδωσαν a contrario νέο περιεχόμενο στην προσπάθειά μας, αφού για πρώτη φορά στην Ιστορία της πατρίδας μας εφαρμόζεται ένα τόσο λεπτομερές, μακροπρόθεσμο, καταιγιστικό και συνεκτικό πρόγραμμα νεοφιλελεύθερης διαμόρφωσης όλων των πτυχών του κοινωνικού βίου. Κατ’ουσίαν, πρόκειται περί μιας μετωπικής επίθεσης στο ατελές Ελληνικό Κοινωνικό Κράτος και τις κατακτήσεις του των τελευταίων 100 χρόνων. Η προϊούσα συνειδητοποίηση του λαού δείχνει ότι η υπερκομματική -αλλά διόλου αποϊδεολογικοποιημένη- και συστηματική προσπάθειά μας φέρνει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.»
