Μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο τη νέα χρονιά;
Είναι αλήθεια ότι υποδεχθήκαμε «κουμπωμένοι» και απαισιόδοξοι το «έμπα» του 2011 που ούτως ή άλλως αναμένεται να είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Οι εφιάλτες που ζώνουν τη χώρα πέραν του δημοσιονομικού ελλείμματος είναι μεγάλη και σ’ ένα μεγάλο βαθμό η τύχη μας εξαρτάται και από τα κελεύσματα των «συνεταίρων» μας στην Ευρωζώνη. Στον ίδιο μεγάλο βαθμό όμως η τύχη μας εξαρτάται και από εμάς τους ίδιους.
Έστω κι αν η κάθε μέρα που ξημερώνει δεν μπορεί να είναι καλύτερη από χθες. Ήδη πέρα από την επιδρομή του νέου ΦΠΑ τα μέτρα που έχουν ληφθεί περιορίζουν ασφυκτικά τις «ανάσες» μας, ενώ αυτά που θα ακολουθήσουν στα μισθολογικά, στις ΔΕΚΟ, στους δημόσιους οργανισμούς, στις σχέσεις με τις τράπεζες και τις συναλλαγές δημιουργούν δεδομένα δύσκολα.
Θα περίμενε, ίσως, κανείς ότι αυτή η πολιτική του συμμαζέματος, της φορομπηκτικής πολιτικής θα συνόδευαν εκείνα τα μέτρα που επιτέλους στον αντίποδα θα μπορούσαν να δώσουν την ώθηση της εξόδου της χώρας από την κρίση.
Δυστυχώς, όμως, η «χρυσή» λέξη ανάπτυξη παραμένει καταχωνιασμένη στα συρτάρια κάποιων υπουργών.
Ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας ανησυχεί. Με την πτώση του τζίρου, τα λουκέτα, τη φοροεπιδρομή.
Οι νέες επενδύσεις τους τελευταίους μήνες σπανίζουν και τίποτα δεν υπάρχει που να προδικάζει την ελπίδα.
Μιλήσαμε στην αρχή για αισιοδοξία, αλλά και για το γεγονός ότι πολλά για το μέλλον μας εξαρτώνται από τις δικές μας κινήσεις. Εάν οι μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση δεν μείνουν στα χαρτιά -κι αν δεν υπάρξει άτακτη υποχώρηση όπως στο θέμα των φαρμακοποιών- πολλά μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο.
Με το χτύπημα της γραφειοκρατίας, την πάταξη της διαφθοράς, με την ισονομία, τη διαφάνεια και τις ίσες ευκαιρίες. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι όλα αυτά, που αποτελούν «αμαρτίες» χρόνων για την Ελλάδα να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη είναι ένα ζητούμενο.
Δεν είναι, όμως, το μόνο. Δεν θα αλλάξουμε σίγουρα την κατάσταση όταν με την τακτική που ακολουθούν τα πολιτικα κόμματα.
Δεν κουραζόμαστε να το επαναλαμβάνουμε. Η μη συνεργασία-συστράτευση όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου σ’ αυτή την πραγματικά δύσκολη συγκυρία που βιώνει ο τόπος είναι τουλάχιστον καταστροφική.
Και για την κατάσταση στην οικονομία υπάρχουν ευθύνες. Πολιτικές. Υπάρχουν ένοχοι που δεν τιμωρήθηκαν όπως δεν τιμωρήθηκαν και πολλοί άλλοι εμπλεκόμενοι σε σκάνδαλα.
Ο πολιτικός κόσμος έχει ευθύνη και επιτέλους πρέπει όχι μόνο να συνειδητοποιήσει την κατάσταση, αλλά και να δώσει ο ίδιος τις λύσεις.
Οι κραυγές, όπως αυτές του Πάγκαλου, «μαζί τα φάγαμε» και οι αναφορές-κατηγορίες προς τους δημοσίους υπαλλήλους δεν οδηγούν πουθενά. Ίσως στην ανάδειξη και μόνο των ευθυνών των πολιτικών που πέρασαν απ’ αυτό τον τόπο και μας οδήγησαν στο σήμερα.
