Μετά από 39 ολόκληρα χρόνια μπορούμε να δούμε τα αποτελέσματα των γεγονότων του Πολυτεχνείου το 1973.
Ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, με Πρωθυπουργό τον πρώην αρχηγό του κόμματος των προοδευτικών Σπύρο Μαρκεζίνη.
Όλα τα μέλη της Κυβερνήσεως Μαρκεζίνη, ήσαν διάφορα πρόσωπα από καθηγητές Πανεπιστημίου μέχρι δικηγόροι και άλλοι τεχνοκράτες, και όχι στρατιωτικοί.
Η Κυβέρνηση αυτή μέχρι τότε, μετρούσε στην εξουσία μόλις 39 μέρες, αφού ανέλαβε στις 8 Οκτωβρίου 1973 όταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος έδωσε εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης στον Σπύρο Μαρκεζίνη, με εντολή να εκδημοκρατικοποιήσει το καθεστώς και να διεξαγάγει Βουλευτικές εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου 1974.
Προς τον σκοπό αυτό μάλιστα είχε ήδη αρθεί η ισχύς του Στρατιωτικού Νόμου που είχε επιβληθεί από τις 21 Απριλίου 1967, ενώ είχε προηγηθεί η ψήφιση του Συντάγματος του 1968, που μεταξύ των άλλων προέβλεπε τα εξής σημαντικά:
Ο αριθμός των Βουλευτών να μην είναι μεγαλύτερος των 150, ο βουλευτής να μην μπορεί να γίνει υπουργός, αλλά και ούτε να έχει δικαίωμα να υποβάλλει υποψηφιότητα για περισσότερο από δύο φορές.
Μάλιστα οι παλαιοί πολιτικοί Π. Κανελλόπουλος και Γεώργιος Μαύρος, είχαν δηλώσει ότι δεν θα συμμετάσχουν στις εκλογές της 10ης Φεβρουαρίου 1974, ενώ ο Ηλίας Ηλιού είχε διαφοροποιηθεί.
Με απλά λόγια η Κυβέρνηση Μαρκεζίνη θα οδηγούσε σε εκλογές την Χώρα, μέσα στους επόμενους 2 ½ μήνες
Στις 14 Νοεμβρίου 1973 είχε εξαγγελθεί φοιτητική συγκέντρωση στον χώρο του Πολυτεχνείου, με φοιτητικά αιτήματα, η οποία δεν μπορούσε να απαγορευθεί αφού δεν υπήρχε στρατιωτικός Νόμος.
Όμως η φοιτητική αυτή συγκέντρωση – διαμαρτυρία, εξ’ αιτίας της παρείσφρησης εξωφοιτητικών στοιχείων, δεν περιορίστηκε μόνο στον χώρο του Πολυτεχνείου αλλά εκδηλώθηκαν, πορείες λεηλασίες και προσπάθειες καταλήψεων και σε άλλα σημεία της πρωτεύουσας, με αποτέλεσμα να επέμβει η Αστυνομία αλλά και ο Στρατός, να γίνουν συγκρούσεις και να υπάρξουν όχι μόνο τραυματισμοί αλλά και νεκροί.
Οι νεκροί όμως αυτοί υπήρξαν μόνο εκτός του χώρου του Πολυτεχνείου και όχι εντός αυτού, όχι βέβαια επειδή το ισχυρίστηκε προχθές η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, αλλά επειδή το διαπίστωσε η από 14/10/1974 προκαταρτική έρευνα του τότε Εισαγγελέα Πρωτοδικών Δημήτρη Τσεβά.
Στον χώρο του Πολυτεχνείου βρέθηκαν εξωφοιτητικά στοιχεία με τους δικούς τους σκοπούς και τις δικές τους επιδιώξεις, που δεν είναι του παρόντος, που προέβησαν σε δηώσεις εντός και εκτός του Πολυτεχνείου.
Με την επέμβαση του Στρατού και της Αστυνομίας στις 17 Νοεμβρίου 1973, και με επάνοδο του Στρατιωτικού Νόμου, έγινε καταστολή των κινητοποιήσεων εντός και εκτός του Πολυτεχνείου.
Ακολούθησε στις 25 Νοεμβρίου 1973, η ανατροπή από τον Δημήτριο Ιωαννίδη, του Γεωργίου Παπαδόπουλου και της προεκλογικής Κυβέρνησης Μαρκεζίνη, που την διαδέχθηκε η κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου, χωρίς προοπτική εκλογών, που παρατήθηκε και αυτή, μετά την ανατροπή του Μακαρίου τον Ιούλιο του 1974.
Έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα και το συμπέρασμα είναι:
Ότι μετά το Πολυτεχνείο επανήλθε ο Στρατιωτικός Νόμος, έπεσε μια προεκλογική Κυβέρνηση που θα έκανε εκλογές σε 2 ½ μήνες, και τέλος ήλθε ο Ιωαννίδης που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο, και προχώρησε στην ανατροπή του Μακαρίου.
Σήμερα το Πολυτεχνείο αξιολογήθηκε και ως εξής:
Σε συνέντευξη ο φιλόσοφος – συγγραφέας Στ. Ράμφος ανέφερε ότι «μια ηρωϊκή στάση τριών ημερών έγινε τρόπος διεκδίκησης κεκτημένων, για τα 30 επόμενα χρόνια».
Το μέλος της Ένωσης Συντακτών Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δημοσιογράφος Α. Παπανδρόπουλος σε δημοσίευμα του, αναφέρει, ότι « εκ του αποτελέσματος, βγαίνει καθαρά το συμπέρασμα, ότι η γενιά του Πολυτεχνείου κατάστρεψε την Χώρα».
Τέλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος διακήρυξε πως « με ευθύνη της γενιάς του Πολυτεχνείου – και δική μου ευθύνη – δημιουργήθηκαν οι όροι κατάρρευσης κάθε έννοιας ιεραρχίας και αξιοκρατίας. Προκαλέσαμε την συντριβή των ιδεολογιών, μέσα από την άρχουσα θεωρία της ελάσσονος προσπάθειας»!
Αν εμείς για όλα αυτά πανηγυρίζομε, με τις εορτές του Πολυτεχνείου, και με στεφάνια του Παπούλια, είμαστε άξιοι της τύχης μας!
