Τι συμβαίνει στον Παναθηναϊκό; Πόσο βαθιά είναι τα αίτια της σοβαρής αγωνιστικής κρίσης που ενέσκηψε στην ομάδα; Είναι μόνο αγωνιστική η κρίση, ή επεκτείνεται και σε άλλα επίπεδα; «Καυτά» ερωτήματα που δεν «γεννώνται» τυχαία. Η απρόσμενη ήττα-σοκ από τον Ολυμπιακό Βόλου μέσα στο ΟΑΚΑ (με σκορ 0-1) ήρθε μια μόλις εβδομάδα μετά την αποτυχία της Τρίπολης (0-0 Με τον Αστέρα) και αποτέλεσε την σταγόνα, η οποία έκανε το ποτήρι της υπομονής να ξεχειλίσει. Ο κόσμος παρακολουθεί με οργή και απογοήτευση τα γεγονότα – και δεν μιλάει κανείς μονάχα για τους 10, 20, 50, 100 που «μπούκαραν» στο γήπεδο για να «κυνηγήσουν» τους ποδοσφαιριστές, ή όσους την «έπεσαν» στο πούλμαν του Παναθηναϊκού κατά την επιστροφή από την Τρίπολη. Γιατί, αυτό το θέμα λύνεται. Αν πάρουν πρωτοβουλίες οι οργανωμένοι -που λέγεται ότι, ήδη, πήραν- και αποφασίσουν να διαφυλάξουν την ηρεμία της ομάδας, αν ρίξουν τους τόνους και απομονώσουν τα «ταραχοποιά στοιχεία», αν «τα πουν» με την διοίκηση και βρουν μαζί της -και λάβουν υποσχέσεις δηλαδή ότι «θα γίνουν αυτά τα οποία πρέπει να γίνουν για να «συνέλθει» η ομάδα κ.λ.π.- θα καταβληθεί μια προσπάθεια από κοινού για να αποφευχθεί ο κίνδυνος να επαναληφθούν ανάλογα επεισόδια. Υπάρχει, όμως, και ο κόσμος, ο πολύς κόσμος, αυτοί οι 30.000 τουλάχιστον που παρακολουθούν κατά μέσο όρο τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού από τις εξέδρες του ΟΑΚΑ, οι οποίοι ούτε «ντου» έκαναν στο τερέν το βράδυ του Σαββάτου, ούτε «κυνήγησαν» το πούλμαν στην εθνική οδό. Είναι αυτοί που «ζεστάθηκαν» από την περσινή κατάκτηση του νταμπλ και «γύρισαν» στο γήπεδο για να ζήσουν μεγάλες στιγμές «βγαλμένες» από το ένδοξο παρελθόν της ομάδας τους και σήμερα διαπιστώνουν με απογοήτευση ένα ανεξήγητο «πισωγύρισμα» και απορούν «γιατί;». Αν καταφέρει, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός να «διώξει», πάλι, αυτό το «λαό» από το γήπεδο και «επιστρέψει» στα λεγόμενα «πέτρινα χρόνια» της μόνιμης γκρίνιας, της εσωστρέφειας και εμφανίσει τις ίδιες «αυτοκτονικές τάσσεις», διαλύοντας το όραμα των εκατοντάδων χιλιάδων φιλάθλων του θα έχει, ουσιαστικά, «αυτοκαταστραφεί»!
Οι (κατά καιρούς) κόντρες των μετόχων, οι φήμες για «την κατάσταση στα αποδυτήρια», η νοοτροπία κάποιων ακριβοπληρωμένων παικτών, ή οι αμφισβητούμενες δυνατότητες άλλων συναδέλφων τους και άλλες διάφορες «διαρροές» για το παρασκήνιο που μπορεί να υπάρχει αυτή την εποχή στον Παναθηναϊκό (συμπτωματικά σε μια περίοδο κατά την οποία διεξάγονται οι συζητήσεις για την αλλαγή σκυτάλης στο ιδιοκτησιακό καθεστώς), δημιουργούν ένα ανησυχητικό «παζλ». Έφυγε ο Ολλανδός Χενκ τεν Κάτε και καλώς έφυγε. Έφυγε και ο Νίκος Νιόπλιας και καλώς έφυγε.
Προσελήφθη ο Πορτογάλος Ζεσουάλδο Φερέιρα και στα 64 του, ακόμα δεν πρόλαβε να πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, ακούει μερικούς να αρχίζουν από τώρα να τον αμφισβητούν και αυτόν. Εντάξει, διέπραξε ορισμένα λάθη. Μικρά και λίγα, μπροστά στο «γενικό κακό» του φετινού Παναθηναϊκού. Δικαιούται, άλλωστε, μια «περίοδο χάριτος», μέχρι να μάθει καλά, καλά τα ονόματα των ποδοσφαιριστών του. Τι θέλουν κάποιοι; Να φύγει και ο Φερέιρα;
Αλλά, δεν είναι να δυνατόν να φταίνε μόνο οι προπονητές στον Παναθηναϊκό!
Ούτε να αποτελούν τις «εύκολες λύσεις» σε μια κρίση, τα «εξιλαστήρια θύματα» -που φυσικά αναχωρώντας «για άλλες πολιτείες» δεν παίρνουν και τα προβλήματα στις αποσκευές τους, αυτά τα αφήνουν πίσω «για τον επόμενο».
Η σκέψη και μόνο ότι η ένταση των τελευταίων ωρών μπορεί να «συνοδευθεί» με πιθανή παραίτηση του προέδρου Νικόλα Πατέρα, προκαλεί τον κίνδυνο να μείνει «το καράβι ακυβέρνητο» και να υπάρξει «κενό εξουσίας», με δεδομένο ότι και το καλοκαίρι, όταν η τότε παραίτηση του από την προεδρία της πολυμετοχικής ΠΑΕ δεν αναπληρώθηκε από τον έμπειρο ως πολιτικό, μα άνθρωπο ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο, Νίκο Κωνσταντόπουλο. Ο Παναθηναϊκός, σήμερα, χρειάζεται νέο όραμα και πλάνο για το μέλλον, που μόνο οι μέτοχοι του μπορούν να του το προσφέρουν, όλοι όσοι αυτή την στιγμή «κρατούν» στην κατοχή τους το «Χ», «Ψ» μερίδιο. Η διχόνοια και οι κόντρες «μεταφέρθηκαν», δυστυχώς, και σε άλλα επίπεδα. Η «ενότητα» αποτελεί το πιο «πολύτιμο αγαθό» για μια ομάδα και ο Παναθηναϊκός την έχει χάσει προ πολλού!
Όσο για τους παίκτες που «δεν μπορούν», δεν είναι ντροπή ούτε να καθίσουν στον πάγκο, ή και στην κερκίδα, ούτε να παραδεχθούν -κάποιοι από αυτούς- ότι έκλεισε ο «κύκλος» τους και να φύγουν «με το κεφάλι ψηλά», για να τους θυμάται ο κόσμος και να μην «σιχτιρίζει». Πόσο εύκολο είναι, όμως, να απαρνηθεί κανείς ένα τόσο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο, όσο εκείνα που πρόσφερε αφειδώς η πολυμετοχικότητα; Απλά, ζητείται, φιλότιμο και εγωισμός!
Μιχάλης Κοσμετάτος
