«Ο Έλληνας ξυπνά όταν τα όρια της ντροπής και της βίας έχουν φτάσει στο έσχατό τους σημείο”. Μα μήπως το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν είναι η εσχατιά;
Ο συμβολισμός είναι και πρόδηλος και σαφής. Πρέπει να κάνουμε μια θεαματική ενέργεια και για τους μέσα και για τους έξω για να δουν πως η κυβέρνηση φοράει και τη σιδερένια γροθιά και άμα χρειαστεί χτύπα και μ’ αυτή. Η καλύτερη ευκαιρία ήταν η ΕΡΤ.
Το δυστύχημα είναι απ’ τη μια πως 3.000 εργαζόμενοι έμειναν εν μια νυκτί στο δρόμο, αλλά και ότι εσίγησε η φωνή της Ελλάδας για πρώτη φορά στην μιντιακή της ιστορία. Αν αυτό δεν έχει συμβολική σημασία, δεν ξέρω τι έχει.
Για να βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά, το καθεστώς της ευνοιοκρατίας που όλες οι κυβερνήσεις του παρελθόντος εφάρμοσαν στο δημόσιο και κατά συνέπεια στην ΕΡΤ, κάποια στιγμή έπρεπε να πάρει τέλος, να μπει μια τελεία στο μεγάλο πάρτυ των ημετέρων, ένθεν κακείθεν.
Απ’ αυτό το σημείο όμως μέχρι να κατεβάσεις τα ρολά της επίσημης ενημέρωσης της χώρας, είναι εγκληματικό. Πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι, δεν ήταν λύση, ήταν ατόπημα. Στο χειρουργείο που χρειαζόταν η κρατικοδίαιτη τηλεόραση δεν προσέρχεσαι με τσεκούρι αλλά με νυστέρι.
Μα αυτό που δεν καταλαβαίνω και βέβαια διαφωνώ ριζικά είναι η στάση της υπεύθυνης ΔΗΜΑΡ, με τις χαμηλόφωνες και διακριτικές της παρεμβάσεις, εκεί που θα έπρεπε να επιδείξει σθεναρή και αποφασιστική αρνητική στάση που φυσικά θα έφτανε και στον κίνδυνο της προκήρυξης εκλογών.
Κι αν κάποιος μιλήσει για την υπεύθυνη αριστερά, άλλο ευθύνη, κι άλλο να σε φτύνουν και συ να λες, άρχισε να βρέχει.
Εξ άλλου, αυτή η μονομερής, απροκάλυπτα επιθετική στάση απέναντι στους εργαζόμενους, ακόμα κι αυτοί που τους αποκαλούν εργατοπατέρες και διαπλεκόμενους συνδικαλιστές, δείχνει τις προθέσεις της κυβέρνησης απέναντι σε κάθε εργαζόμενο του Δημόσιου και του Ιδιωτικού τομέα.
Αυτή τη κρίσιμη στιγμή, η Ελλαδίτσα μας αποτελεί ένα πεδίο πειραματισμού των πιο ακραίων, των πιο σκοτεινών σχεδίων εξόντωσης κάθε εργαζόμενου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλοι ξεσηκώνουν μοντελάκια, με το αξίωμα, αφού το φάγανε οι Έλληνες θα το φάνε κι οι δικοί μας.
Από την στάση που θα επιδείξουμε τώρα, εξαρτάται κατ’ ένα μέρος, όχι η ευημερία μας αλλά η επιβίωσή μας.
