Η διατήρηση και η παγιοποίηση των μέχρι σήμερα οικονομικών επιτευγμάτων, είναι δουλειά σκληρή, ενώ απαιτείται σκληρή δουλειά αν θέλουμε οριστική διέξοδο κι επιστροφή στην ανάπτυξη, τόνισε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, μιλώντας νωρίτερα σε εκδήλωση με θέμα “H Χρηματοδότηση των Επιχειρήσεων, Ποιες Λύσεις – Ποια Προοπτική” που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής.
“Μετά από πέντε χρόνια κρίσης, όπου η χώρα έζησε την οικονομική της κατάρρευση και πλήρωσε ένα τεράστιο κοινωνικό κόστος, φαίνεται ότι φτάσαμε στον πάτο του βαρελιού”, δήλωσε ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος και συνέχισε:
“Ας μην βαυκαλιζόμαστε, όμως, ότι θα έρθουν, νομοτελειακά, καλύτερες ημέρες επειδή κάποια στιγμή, από τον πάτο του βαρελιού, η άνοδος προκύπτει σχεδόν αυτόματα”, επισημαίνοντας ότι “στον σύγχρονο κόσμο μία οικονομία –και μάλιστα μικρή όπως η δική μας– μπορεί κάλλιστα να παραμείνει καθηλωμένη στον πάτο. Για χρόνια”.
“Εμείς, οι άνθρωποι της αγοράς, γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε άλλον ότι η χώρα μας δεν θα βγει από την κρίση αν δεν αλλάξει το μοντέλο ανάπτυξης που την έφερε εδώ. Και, μαγικές συνταγές προφανώς δεν υπάρχουν. Η μετάβαση σ’ ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, απαιτεί βαθιές αλλαγές στη νοοτροπία, στις συμπεριφορές, στις αξίες. Προϋποθέτει αποφασιστικότητα και συνέπεια σε όλα τα μέτωπα” πρόσθεσε, εστιάζοντας σε τέσσερις βασικούς λόγους που το σημερινό περιβάλλον δεν βοηθά τη στροφή στην ανάπτυξη:
-Η επώδυνη δημοσιονομική προσαρμογή δεν έθιξε ακόμα εμφανώς τις δομές και παθογένειες του ναυαγισμένου κράτους.
-Η συνταγή του Μνημονίου δεν βγάζει πλέον πουθενά. Έχει καταλήξει να μειώνει συνεχώς το εισόδημα και να αυξάνει συνεχώς τους φόρους.
-Το διακύβευμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης μόνο κατ’ επίφαση έχει τεθεί στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου.
-Το τραπεζικό σύστημα, ο βασικός αιμοδότης της οικονομίας, τσακίστηκε στις συμπληγάδες του δημόσιου χρέους και βρίσκεται ακόμα σε διαδικασία επίπονης αναδιάρθρωσης. Η συνεισφορά του στη ριζική ανασυγκρότηση της οικονομίας μόνο οριακή μπορεί να είναι στο άμεσο μέλλον.
“Δεν έχουμε όμως, την πολυτέλεια να περιμένουμε μέχρι να πάνε όλα σιγά- σιγά καλύτερα. Δεν έχουμε τον χρόνο. Δεν μας το δίνουν οι στρατιές των ανέργων. Δεν μας το επιτρέπει η ανήκεστος βλάβη που έχει προκληθεί στον παραγωγικό μας ιστό”, συνέχισε ο κ. Δασκαλόπουλος.
“Η σημερινή μας συνάντηση επιδιώκει να εξετάσει τρόπους για να αντιμετωπίσουμε το κρίσιμο θέμα της χρηματοδότησης της ανάπτυξης, ενόσω η χώρα προσπαθεί να ξαναποκτήσει πρόσβαση στις διεθνείς χρηματαγορές και το τραπεζικό μας σύστημα προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια του. Είμαι βέβαιος ότι θα έχουμε ενδιαφέρουσες εισηγήσεις και θα επισημανθούν εφικτές λύσεις.
Η αποτελεσματικότητα, όμως, των όποιων πρακτικών προτάσεων προκύψουν σήμερα, αναπόφευκτα θα απομειώνεται επειδή η οικονομία μας εξακολουθεί να κουβαλάει σημαντικά βαρίδια που δεν μας αφήνουν να τρέξουμε.
Αν ο πολιτικός κόσμος έχει πράγματι συνειδητοποιήσει ότι ο καιρός του εφησυχασμού έχει περάσει. Ότι αν δεν υπάρξει στροφή στην ανάπτυξη, η Ελλάδα θα περιθωριοποιηθεί. Κι ότι μόνο ο ιδιωτικός τομέας, με επικεφαλής τη σύγχρονη επιχειρηματική τάξη, μπορεί να φέρει την ανάπτυξη, τότε θα πρέπει να υιοθετήσει μέτρα και σταθμά ώστε να σταματήσει:
• Η μεταφορά πόρων από την ιδιωτική οικονομία στη δημόσια και χρεών από τη δημόσια στην ιδιωτική.
• Η αποπληρωμή των χρεών του δημοσίου με την ταυτόχρονη δημιουργία νέων.
• Η φορολογία στην παραγωγή και στο κεφάλαιο αντί στο εισόδημα και στα κέρδη.
• Η διατήρηση ενός πολύπλοκου, διαρκώς μεταβαλλόμενου και μη ανταγωνιστικού σε σύγκριση με την Ευρώπη, φορολογικού συστήματος.
• Η εφαρμογή πολιτικών που αποθαρρύνουν την αποταμίευση και στηρίζουν το μοντέλο ανάπτυξης που μας έφερε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας”.
Όπως πάντως σημείωσε, για ν αντιμετωπιστεί μακρόπνοα το τεράστιο έλλειμμα χρηματοδότησης της οικονομίας, προέχει να βγει η χώρα πειστικά και οριστικά από τα δημοσιονομικά ελλείμματα, να εξαλείψει τις αμφιβολίες για το μέλλον της και να αποκτήσει μια μόνιμη αναπτυξιακή δυναμική.
Καταλήγοντας ο πρόεδρος του ΣΕΒ τόνισε πως “πρωταρχικό ζητούμενο σε αυτή την προσπάθεια είναι να υλοποιηθούν όλες εκείνες οι μεταρρυθμίσεις που θα ανοίξουν τις αγορές στον ανταγωνισμό και στη δημιουργική επιχειρηματική δράση και –ακόμα περισσότερο– οι μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα περιορίσουν το κράτος και τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς του –που εξακολουθούν να δημιουργούν ελλείμματα, να απορροφούν τη ρευστότητα και τα κεφάλαια του ιδιωτικού τομέα και να πνίγουν την ανάπτυξη. Θα είναι εφικτός τότε και ο ριζικός εκσυγχρονισμός του τραπεζικού μας συστήματος, ώστε να μπορέσει να ξαναπαίξει τον ρόλο του κατ’ εξοχήν τροφοδότη της ανάπτυξης, απαλλαγμένο από τις παθογένειες του πρόσφατου παρελθόντος”.
