H επέλαση του ΔΝΤ στην Αθήνα άφησε -όπως πάντα συμβαίνει στην Ελλάδα- δύο εκ διαμέτρου αντίθετες «ερμηνείες». Επί της ουσίας, η άφιξη του «γιατρού» του ΔΝΤ, Στρος Καν, επιβεβαίωσε αυτό που βιώνουμε για πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Την «κομματικοποίηση» των πάντων. Είδατε πως αντέδρασαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ανεξάρτητα εάν το δίκιο έγερνε ή όχι προς το μέρος τους, γιατί σίγουρα σε κανέναν δεν αρέσει να βρισκεται στη «δαγκάνα» της τρόικας και πολύ περισσότερο τα δυσβάσταχτα για το λαο μέτρα αποδείχθηκε το εξής απλό. Ότι πάντα τοποθετούμε το κομματικό συμφέρον υπεράνω όλων. Ότι ουδέποτε σ’ αυτή τη χώρα επιτυγχάνεται μία συστράτευση για να αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα, όπως αυτό τώρα της οικονομίας.
Τι κι αν ο Στρος Καν είπε τη «μαγική» λέξη; Συναίνεση!
Σίγουρα σ’ αυτή τη δύσκολη καμπή που περνάει ο τόπος, όπως κι αν «δει» κανείς τις τοποθετήσεις του ΔΝΤ («τα χειρότερα έχουν περάσει» από τη μια πλευρά και από την άλλη όσα είπε και ερμηνεύτηκαν ως προάγγελος μείωσης εισοδημάτων). Χρειάζεται σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Απ’ όλους και κυρίως από τους πολιτικούς. Αρκετά έχει υποφέρει η χώρα από τα λάθη και τα εγκλήματά τους.
Κύριοι, συναίνεση δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ότι παραδίδεται «λευκή πετσέτα» στο ΠΑΣΟΚ. Στηρίζετε την γενική προσπάθεια, ώστε να μην χρεοκοπήσει η χώρα και παραμερίζετε τα «μαγαζάκια» σας. Το πολιτικό κόστος.
Εάν εμφανίζεστε απλώς ως ηρωικοί μαχητές μίας αντιμνημονιακής πολιτικής, απλά κοροϊδεύετε, εξαπατάτε τον κόσμο.
Ενωμένες όλες μαζί οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας και καλύτερο αποτέλεσμα μπορούν να φέρουν και οι όροι της επιμήκυνσης του χρέους, που απ’ ότι φαίνεται έχει αποφασιστεί, θα είναι ευνοϊκότεροι.
Με το χέρι στην καρδιά δίνουμε απειροελάχιστες πιθανότητες γι’ αυτή την κοινή πορεία. Όμως, αν έτσι έχουν τα πράγματα, πόσες στ’ αλήθεια πιθανότητες υπάρχουν να υλοποιηθούν οι αλλαγές που χρειάζεται η χώρα; Πόσες πιθανότητες έχουμε να μην βυθιστούμε ολοκληρωτικά;
Μέρα με τη μέρα η επιχειρηματικότητα στη χώρα κλονίζεται, η ανάπτυξη δεν υπάρχει και μαζί μ’ αυτά τις δυσμενείς επιπτώσεις της υφίσταται όλος ο κοινωνικός ιστός. Ανεργία, λιτότητα, οικονομικά προβλήματα. Αδιέξοδο.
Δεν εμφανιζόμαστε ξαφνικά υπέρμαχοι όλων των μέτρων που δρομολογούνται. Μερικά απ’ αυτά μάλιστα τις χαρακτηρίζουμε και παρανοϊκά, όπως το σχέδιο της φοροκάρτας και πολύ περισσότερο τη ρύθμιση που προωθείται, ώστε όλες οι πληρωμές άνω των 1.500 ευρώ να γίνονται μέσω των τραπεζών.
Σίγουρα, όμως, κάτι πρέπει να κάνουμε. Οι μεταρρυθμίσεις, η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, η κοινωνική δικαιοσύνη, η διάλυση της γραφειοκρατίας και της πολυνομίας για τις επιχειρήσεις, πρέπει να είναι ο στόχος. Μαζί με την ανάπτυξη.
Παύλος Δημητριάδης
