Της δρος Βενετίας Κουσία*
Μπήκα στην αγορά εργασίας και την απασχόληση το 2000. Ομως τα τελευταία 15 χρόνια έχουμε αναλωθεί να περιγράφουμε τις διάφορες μεταρρυθμίσεις που είτε δεν έγιναν είτε που έγιναν αργά ή με έναν διαφορετικό τρόπο όχι και τόσο παραγωγικό, κι έτσι έχουμε μια μεγάλη δικαιολογία ότι ευθύνεται το κράτος ή το κεφάλαιο και όχι εμείς σε ατομικό επίπεδο.
Θέλουμε να εργαζόμαστε σε μια χώρα όπου θα πηγαίνουμε με όρεξη στο γραφείο και θα φεύγουμε με κέφι και περηφάνια γι’ αυτά που προσφέραμε κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Θέλουμε ως εργοδότες να παράγουμε σε μια οικονομία όπου θα αγοράζουν τα προϊόντα μας, στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό, στις τιμές που θα προσφέρουμε, ώστε να κερδίζουν αξία όλοι και όχι απλώς να συνεχίζουμε να υπάρχουμε, να φυτοζωούμε καλύπτοντας τα κόστη.
Θέλουμε ως φοιτητές να παρακολουθούμε ενδιαφέρουσες σπουδές και, όταν τις τελειώνουμε, να έχουμε ευκαιρίες να εργαστούμε στο αντικείμενο που ασχοληθήκαμε. Να μη σπουδάζω Αγγλική Φιλολογία και να είμαι στις πωλήσεις άσχετων ειδών, λόγω του ότι οι απολαβές είναι λίγο υψηλότερες στις πωλήσεις από τα μαθήματα.
Θέλουμε να έχουμε ένα αποτελεσματικό μείγμα εργαζομένων μέσα στις επιχειρήσεις, όπου να συνδυάζονται η εμπειρία και οι γνώσεις με τον ενθουσιασμό και την πρωτοβουλία. Παίρνουμε ως επί το πλείστον ένα μονοδιάστατο και φοβικό μοντέλο. Ή πιο πολλούς νέους και χωρίς εμπειρίες ή ένα γερασμένο και χωρίς τολμηρά «ανοίγματα», γιατί κάνουμε εξαιρετικές διακρίσεις απέναντι στην ηλικία χωρίς εργαλεία πραγματικής αξιολόγησης.
Φοβόμαστε διαρκώς απέναντι σε κάτι που θα θέλαμε να ανήκουμε ή να μας αποδεχτεί χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε, είτε για να μας αποδεχτούν είτε για να παραμείνουμε.
Θέλουμε να βελτιώσουμε τη θέση μας ως προς την απασχόληση του ενεργού πληθυσμού και αντιμετωπίζουμε το συνεχιζόμενο παράδοξο της συνεχιζόμενης ανεργίας και της ανικανότητας των επιχειρήσεων να καλύψουν τις ανοικτές θέσεις. Κοστίζει ακριβά και δεν διαφαίνονται σημάδια βελτίωσής του.
Θέλουμε ανθρώπους με δεξιότητες τόσο στη διοίκηση όσο και στην υλοποίηση έργων, που παλαιότερα καλύπτονταν λόγω περίσσιου θάρρους ή συνθηκών από τη γνώση. Μα ποιοι θα τους εκπαιδεύσουν, όταν ήδη είναι 20 χρονών και πάνω; Εχουμε καθηγητές ενηλίκων που αμείβονται σωστά; Εχουμε τεχνικούς και εργαλεία πάνω στα οποία να εκπαιδευτούν; Εχουμε καλή αντίληψη για την αξία αυτών των επαγγελμάτων ή απλώς είμαστε λίγο καλύτεροι από τους Ρομά; Εχουμε αντιληφθεί πώς αποκτά κάποιος τις ήπιες δεξιότητες ή συνεχίζουμε να τις θεωρούμε ως «μάθημα»;
Θέλουμε να μειωθεί η αδήλωτη οικονομία και να αυξηθεί το μέγεθος των πολύ μικρών επιχειρήσεων. Μα γιατί; Και με ποιο τρόπο, όταν υπάρχει τόση γραφειοκρατία (και άρα φόροι που θα πάνε να τη συντηρήσουν) και πολλαπλά κέντρα αποφάσεων για το ίδιο ζήτημα. Εχουμε τεράστια καθυστέρηση στις διαδικασίες του Δημοσίου και παράλληλα ακούμε ότι υπάρχει ένδεια χρημάτων για περισσότερες προσλήψεις. Ο κατακερματισμός των αρμοδιοτήτων των διαδικασιών απλώς καθυστερούν αυτό που υποτίθεται ότι θέλουμε να αλλάξει και μας απαλλάσσει και από την υποχρέωσή μας να λογοδοτούμε. Σε ποιον να λογοδοτήσω και για ποιο λόγο, όταν βλέπω ότι η αξιοκρατία είναι ακόμα μία ευχή, τίποτε άλλο. Η λειτουργία των επιχειρήσεων γίνεται ακριβή και πολύπλοκη. Κάποιοι λίγοι προσπαθούν και κάποιοι λιγότεροι τα καταφέρνουν. Κάποιοι αναζητούν την αξία πίσω από τα διπλώματα και τις πιστοποιήσεις και τις επιβραβεύσεις και κάποιοι άλλοι κερδίζουν. Για πόσο όμως;
Περιμένουμε την επιτάχυνση των ψηφιακών μεταρρυθμίσεων για την αυτοματοποίηση πολλών διαδικασιών και την αύξηση της παραγωγικότητας. Αυτό που έχουμε επιτύχει μέχρι σήμερα είναι μια τμηματική ψηφιοποίηση, η οποία πολλές φορές, αντί να επιταχύνει, προσθέτει θυμό, καθυστερήσεις, ασυνέχειες, χωρίς να διασφαλίζει την πολυπόθητη διαφάνεια και ταχύτητα στη λήψη των αποφάσεων.
Εύχομαι τον Δεκέμβριο του 2025 η ταχύτητα των έργων της διοίκησης να είναι ακόμα μεγαλύτερη για να μη νιώθουμε ματαιωμένοι!
*Εκτελεστική διευθύντρια CompeteGR
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ (ΦΥΛΛΟ 3/1/2025)