Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Η δεύτερη θητεία του Αμερικανού Προέδρου, Ντόναλντ Τράμπ, προχωρά βάση ενός πολύ καλά οργανωμένου σχεδίου. Επιτυγχάνει πολλά, τοποθετεί τους υπουργούς και του ανθρώπους του, σε θέσεις-κλειδιά και απολαμβάνει υψηλών ποσοστών υποστήριξης στην κοινή γνώμη. Ολόκληρη η κυβέρνηση Τράμπ, είναι απόλυτα συγκεντρωμένη και πειθαρχημένη, γεγονός που έρχεται σε έντονη αντίθεση με την πρώτη θητεία του στο Λευκό Οίκο.
Μέχρι τώρα, η αντιπολίτευση είναι ληθαργική και αποπροσανατολισμένη, αβέβαιη ως προς το πώς θα αντιδράσει στην εμφατική εκλογική επικράτηση του Προέδρου Τράμπ και το τσουνάμι των πρώτων εβδομάδων της προεδρίας του.
Το διεφθαρμένο σύστημα το οποίο κυβερνούσε τα τελευταία χρόνια στην Ουάσιγκτον και κινούσε τα νήματα στο δυτικό κόσμο, δέχεται αλλεπάλληλα κτυπήματα που απειλούν ευθέως την επιβίωσή του και αρχίζει πλέον να αντιδρά.
Η πρώτη αντεπίθεση, ξεκίνησε μέσω διορισμένων από το σύστημα Ομπάμα, Ομοσπονδιακών Δικαστών, που προσπαθούν να πλήξουν τη διάκριση των εξουσιών βγάζοντας αποφάσεις σε εθνικό επίπεδο κατά των βασικών εκτελεστικών εξουσιών του προέδρου.
Οι επί πληρωμή υπερασπιστές του συστήματος, αρχίζουν επίσης να εφαρμόζουν μια στρατηγική επιρροής στο συναίσθημα της κοινής γνώμης. Αλλά, οι Αμερικανοί πολίτες και η κοινή γνώμη σε χώρες της Δύσης, παρά το γεγονός ότι τα συστημικά μέσα ενημέρωσης προσπαθούν απεγνωσμένα να θάψουν το θέμα, έχουν συγκλονιστεί, από την κλίμακα της σπατάλης, της απάτης και της κατάχρησης που αποκαλύφθηκε κάτω από την ομπρέλα της USAID.
Υπάρχει λόγος που οι περικοπές στην USAID οδήγησαν στην πρώτη σημαντική αντίσταση στην ατζέντα του Αμερικανού Προέδρου, και δεν έχει καμία σχέση με την ανησυχία για τους καταπιεσμένους εκτός Αμερικής. Απλά απειλείται ο τρόπος ζωής του διεφθαρμένου συστήματος. Ένας τεράστιος στρατός ευκατάστατων ανθρώπων, το κύρος, η εικόνα του εαυτού τους και τα πιστωτικά τους αποθέματα βρίσκονται σε κίνδυνο. Ο πλούτος τους αποτελείται από παράνομα κέρδη, που αφαιρούνται από τους φορολογούμενους.
Το πρώτο κύμα, μέσω προεδρικών διαταγμάτων, της εκστρατείας του Προέδρου Τράμπ, εναντίον αυτού του διεφθαρμένου συστήματος, είναι μια καλή αρχή. Αλλά, απλώς αρχή.
Για να πετύχει το στόχο να αποξηράνει το βάλτο, πρέπει τα πρόσωπα και οι θεσμοί που εξαρτώνται από αυτή τη διαφθορά, πρέπει να ξεριζωθούν και να διασκορπιστούν, για να μην ξανακτίσουν το οικοδόμημα της διαφθοράς.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος και το επιτελείο του, δείχνουν να το κατανοούν. Απαιτείται να κλείσουν τα ιδρύματα της διαφθοράς, να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη και στη φυλακή, οι υπεύθυνοι για τις πιο κατάφωρες απάτες.
Ο Πρόεδρος Τράμπ, κερδίζει σε αυτό το θέμα, επειδή οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν έχουν κανένα όφελος από κανένα από αυτά τα ιδρύματα και πληρώνουν επίσης μια μικρή περιουσία σε φόρους. Δεν έχουν κανένα λόγο να στηρίξουν τη συνέχιση αυτής της διαφθοράς και είναι αγανακτισμένοι, μαθαίνοντας ότι κάποιοι πλουτίζουν προσποιούμενοι ότι φροντίζουν τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους.
Ο τρόπος με τον οποίο το διεφθαρμένο σύστημα, πέτυχε τα τελευταία χρόνια, ήταν ότι έπεισε πολλούς ανθρώπους ότι η θεσμική του δύναμη ήταν τέοτια, που οποιαδήποτε αντίσταση ήταν ανώφελη και επικίνδυνη.
Αλλά οι ψηφοφόροι απέρριψαν τη συνεχιζόμενη ταπείνωσή τους, όταν εξέλεξαν τον Τράμπ για δεύτερη φορά. Το καθεστώς αυτών των θεσμών υπονομεύεται από την αποτυχία τους να συγκινήσουν την κοινή γνώμη κατά τη διάρκεια των τελευταίων εκλογών και λόγω του δημόσιου ελέγχου των σκοτεινών οικονομικών τους.
Αυτό είναι καλό και δεν πρέπει να υπάρξει υποχώρηση μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο.
Από την προεδρία του Ομπάμα, ξεκίνησε στην Αμερική και το δυτικό κόσμο, ένας πολιτιστικός πόλεμος, εναντίον της ιστορίας και των αξιών του δυτικού πολιτισμού και της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Όλα αυτά συνέβησαν επειδή οι άνθρωποι, τα χρήματα και οι παράλληλοι θεσμοί που ξεκίνησαν αυτό τον πόλεμο, δεν ξεριζώθηκαν ποτέ μέχρι τώρα.
Καθώς ο Πρόεδρος Τράμπ και η κυβέρνησή του ξεριζώνουν αυτή την υποδομή, θα υπάρξει αντίσταση, πιθανότατα κάποια βία και σαμποτάζ επίσης, ιδιαίτερα αν η συνηθισμένη στρατηγική του συστήματος δεν αποφέρει αποτελέσματα.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο, η διαδικασία του ξεριζώματος του διεφθαρμένου συστήματος, πρέπει να είναι διεξοδική, παρόμοια με την αποναζιστικοποίηση της Γερμανίας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, αυτό το διεφθαρμένο σύστημα πρέπει να απομακρυνθεί από την εξουσία και να αποτραπεί η επαναφορά του. Οι πηγές πλούτου του πρέπει να στερέψουν και η εκστρατεία πρέπει να επεκταθεί, στο μέτρο του δυνατού, στο καταφύγιο και την υποστήριξη που λαμβάνουν από τα μέσα ενημέρωσης και τα πανεπιστήμια. Με άλλα λόγια, το πρόγραμμα αντεπανάστασης, πρέπει να είναι τόσο εκτεταμένο και περιεκτικό όσο αυτό που προηγήθηκε.
Τα πράγματα κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Αλλά αυτό το έργο πρέπει να συνεχιστεί. Ο Πρόεδρος Τράμπ και η κυβέρνησή του, πρέπει να κλείσουν τα αυτιά τους στο κάλεσμα της Κίρκης, για αυτοσυγκράτηση και ανοχή.
Η μάχη που δίνουν, όπως προκύπτει από τον καταιγισμό των στοιχείων που έρχονται στη δημοσιότητα, ξεπερνά τα όρια των συνόρων της Αμερικής και αγγίζει το σύνολο του δυτικού κόσμου και κυρίως την Ευρώπη. Η ιστορική ομιλία του Αμερικανού Αντιπροέδρου, Τζέϊ Ντι Βάνς, στο Μόναχο, αποτελεί απόδειξη ότι ο Πρόεδρος Τράμπ και η κυβέρνησή του, αντιλαμβάνονται ότι το ξερίζωμα του διεφθαρμένου συστήματος, θα πετύχει μόνο εάν επεκταθεί στο σύνολο του δυτικού κόσμου.
Ο πόλεμος θα είναι μακρύς και σκληρός, αλλά ο δρόμος που άνοιξε είναι χωρίς επιστροφή.
Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
