Τελικά οι Ευρωπαίοι φαίνεται ότι ξύπνησαν από τον λήθαργο στον οποίο βρίσκονται όλο τον τελευταίο καιρό, και παρακολουθούν απαθείς την ανεξέλεγκτη αύξηση της ανεργίας στην Γηραιά Ήπειρο.
Τώρα φαίνεται ότι συνειδητοποιούν τι μπορεί να σημάνει για όλο τον χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η αύξηση του αριθμού των ανέρ-γων στην Ευρωζώνη, αλλά και έξω απ’ αυτήν.
Όταν ο αριθμός των ανέργων στη Ευρώπη, έφτασε στο ύψος που είναι σήμερα, άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι με την ανεργία να καλπάζει δεν υπάρχει οικονομική επιβίωση γενικώτερα, αλλά επέρχεται οικονομικός μαρασμός ο οποίος σταδιακά επεκτείνεται και σ’ όλο τον Ευρωπαϊκό χώρο.
Το λέμε αυτό διότι εκείνο που αναγκαία ακολουθεί την ανεργία εί-ναι η ύφεση, που οδηγεί σε οικονομική κατάρρευση και γι’ αυτό την πε-ραιτέρω αύξηση της, επιδιώκουν να προλάβουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας.
Για να ανακόψουν όμως την ανεργία στην Ευρώπη και κυρίως στις χώρες του λεγόμενου Νότου, οι οικονομικοί παράγοντες της Ευρώ-πης βγήκαν και με ένα στόμα και μια φωνή, εισηγήθηκαν την αύξηση της ρευστότητας με την οποιαδήποτε μορφή, ακόμα και με αύξηση των αποδοχών των εργαζομένων.
Η αντίδραση αυτή των οικονομικών παραγόντων της Ευρώπης σίγουρα είναι προς την σωστή κατεύθυνση και αναμένεται ότι θα απο-δώσει καρπούς.
Διότι τα χρήματα που θα πάρουν οι εργαζόμενοι με την αύξηση των αποδοχών τους, είναι βέβαιο ότι δεν θα τα κάνουν αποταμίευση, αλλά θα τα ρίξουν αμέσως στην αγορά, προκειμένου να αγοράσουν προϊόντα που ικανοποιούν τις άμεσες ανάγκες τους.
Με την ζήτηση αυτή των διαφόρων προϊόντων, η αγορά τονώνε-ται και αρχίζει να κινείται, με αποτέλεσμα να προκαλείται η ζήτηση αγα-θών, που προκαλεί την παραγωγική δραστηριότητα.
Με τον τρόπο αυτό η μηχανή της οικονομικής δραστηριότητας βρίσκει τους ρυθμούς της και δημιουργείται η επιθυμητή ανάπτυξη.
Αυτά λένε οι διεθνώς παραδεδεγμένοι οικονομικοί κανόνες, που αναγράφονται σε όλα τα συγγράμματα, ακόμα και στα εγχειρίδια των πρωτοετών φοιτητών των οικονομικών σχολών.
Στην Χώρα μας όμως, όπου βλέπουν και οι εντός και οι εκτός αρ-μόδιοι, ότι η επίσημη ανεργία εγγίζει το 30% ενώ η ύφεση άγγιξε και ξεπέ-ρασε ακόμα και το 7%, γιατί δεν ακολουθήθηκε η ίδια συνταγή;
Στην περίπτωση της Χώρας μας και οι έξω αλλά και οι εδώ, μας επέβαλλαν από το 2010 και μετά να εφαρμόσουμε πολιτική σκληρής λι-τότητας.
Ακόμα και όταν είδαν όλοι τους, ότι τα αποτελέσματα της τριετούς εφαρμογής του μνημονίου στην Ελλάδα ήταν ανεργία που άγγιξε το 30% και ύφεση που ξεπέρασε το 7%, ακόμα και τότε, η Τρόϊκα του εξωτερικού, αλλά και η παρέα του Σόϊμπλε, εξακολούθησαν να αξιώνουν την εφαρ-μογή του προγράμματος που είχε συμφωνηθεί με το γνωστό μνημόνιο.
Βέβαια η Ελληνική Κυβέρνηση δεν είχε την τόλμη και την αποφασι-στικότητα να διακινδυνεύσει, λέγοντας ένα μεγάλο όχι, επικαλούμενη τα αποτελέσματα της μέχρι τότε ασκηθείσας μνημονιακής πολιτικής.
Γιατί εμείς θα πρέπει να το πούμε, ότι όπως μας πάνε δεν βλέπω να έχουμε «χαΐρι» και προκοπή, και θα πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Επειδή όταν εξανεμίζεις και το ελάχιστο ίχνος αγοραστικής δύνα-μης, όχι μόνο από την τσέπη αλλά ακόμα και από το σεντούκι του Έλλη-να, αποκλείεις κάθε προοπτική ανάπτυξης στην Ελλάδα.
Γιατί έτσι αποκλείεις στους κατοίκους αυτής της Χώρας να κάνουν έστω και μικρές αγορές που κρατούν στοιχειωδώς ζωντανή την ντόπια αγορά.
Για τους ίδιους λόγους που αξιώνουν σήμερα οι Ευρωπαίοι εταί-ροι μας την αύξηση της ρευστότητας στις Χώρες του Νότου, θα πρέπει να αξιώσουμε να γίνει το ίδιο και στην Πατρίδα μας.
Η περαιτέρω συρρίκνωση του εισοδήματος και των οικονομιών του κόσμου, μας οδηγεί στην οικονομική εξαθλίωση, από την οποία εί-ναι δύσκολη η επιστροφή και η ανάκαμψη.
Την μείωση των Δημόσιων δαπανών, μπορούμε να την επιτύχου-με, όπως έχουμε ξαναγράψει, αν πατάξουμε αποτελεσματικά την ανεξέ-λεγκτη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.
Αν πατάξουμε λοιπόν τις ρεμούλες θα λύσουμε ασφαλώς το πρόβλημα των ελλειμμάτων μας!