Τελικά οι δυαντρία των Αντώνη Σαμαρά και Βαγγέλη Βενιζέλου προχωρούν στην κορύφωση της τραγωδίας, με τις απολύσεις των 25.000 εργαζομένων στο Ελληνικό Δημόσιο.
Εμείς δεν θα λέγαμε ποτέ να μην απολυθούν κάποιοι απ’ όσους περισσεύουν στον Δημόσιο Τομέα, γιατί δεν είναι υποχρεωμένοι να τους πληρώνουν οι φορολογούμενοι Έλληνες και μάλιστα από το υστέρημα τους.
Όμως αυτό έπρεπε να είχε γίνει πολύ ενωρίτερα, έστω στις αρχές του 2010, και όχι ειδικά αυτή την στιγμή, όπου οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το ενάμισι εκατομμύριο, και που οι μικρές ή μεγάλες επιχειρήσεις κλίνουν η μια μετά την άλλη.
Αν γινόταν τότε οι σημερινές ή και άλλες απολύσεις, ασφαλώς το κόστος του Δημόσιου τομέα θα είχε μειωθεί, και δεν θα δίναμε την αφορμή στην Τρόϊκα να αξιώσει τα μέτρα που αξίωσε και που τα λάβαμε.
Από την άλλη μεριά εκείνοι που θα απολυόταν θα είχαν τότε πολύ περισσότερες πιθανότητες απ’ ότι σήμερα, να απασχοληθούν σε κάποια άλλη εργασία, διότι την περίοδο εκείνη ούτε οι άνεργοι έφταναν στο ενάμισι εκατομμύριο, ούτε και η ύφεση ξεπερνούσε το 5%.
Και ακόμα κάποιος δικός τους τότε, θα είχε την δυνατότητα που δεν έχει σήμερα, να τους δώσει έστω ένα πιάτο φαΐ, μέχρι να έβρισκαν να κάνουν κάτι.
Όμως οι «άθλιοι» και ανάλγητοι που κυβερνούν σήμερα, «ξύπνησαν» τώρα να προχωρήσουν στις προαναφερόμενες απολύσεις, όταν η ανεργία έφτασε στο 30%, η ύφεση ξεπερνά το 5%, όταν η δυστυχία και η πείνα, κυριαρχούν στις πόλεις και στις γειτονιές της Ελλάδας, και όχι μόνο δεν περισσεύει το πιάτο του φαγητού για τους απολυμένους, αλλά το ψάχνουμε.
Σήμερα σε μια τέτοια συγκυρία, με 1.500.000 ανέργους, και με ανθρώπους που πένονται, το Κράτος αντί να ξοδέψει κονδύλια για να δώσει φαγητό στο κόσμο που δεν έχει να φάει, σπεύδει σ’ αυτούς που δεν έχουν ήδη να φάνε, να προσθέσει και επιπλέον περισσότερες από 100.000 ανθρώπινες ψυχές!
Διότι είναι βέβαιο ότι οι 25.000 των ανθρώπων που απολύουν σήμερα, δεν είναι μόνοι τους, γιατί έχουν και οικογένειες με παιδιά και όπως μάθαμε, κάποιοι από αυτούς που απολύουν, συντηρούν αναπήρους ή και άτομα με ειδικές ανάγκες.
Να γιατί το πρόβλημα των ατόμων που στέλνουν στην ανεργία και στον δρόμο, είναι τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα!
Λένε ότι στην θέση τους θα πάρουν άλλους.
Αυτό θα το καταλαβαίναμε, αν είχαν αξιολογηθεί αρνητικά αυτοί τους οποίους διώχνουν, και στην θέση τους έπαιρναν άλλους που έχουν αξιολογηθεί θετικά.
Το να έχεις όμως σήμερα, σαν κριτήριο ανεπάρκειας για ένα εργαζόμενο, αποκλειστικά και μόνο το γεγονός ότι ήδη εργάζεται, και να τον στέλνεις στο σπίτι του, αυτό είναι ο ορισμός του παραλόγου.
Τουλάχιστον σαν αρμόδιος υπουργός, αντί να εκφράζεις την λύπη σου επειδή «καταφεύγεις σε οριζόντιες απολύσεις», θα έπρεπε να έχεις την στοιχειώδη πρόνοια, να βγεις και να πεις ότι και οι απολυμένοι έχουν το δικαίωμα να επανακριθούν και αν αξιολογηθούν θετικά θα επαναπροσληφθούν, μέχρι τηνσυνταξιοδότηση τους.
Είναι το ελάχιστο που θα πρέπει να κάνει ένας Υπουργός όταν θέλει να διατηρήσει μια έξωθεν «καλή μαρτυρία» για κείνον, και δεν θέλει να δώσει το δικαίωμα να του πούνε, ότι για να προσλάβει «ημετέρους» απέλυσε, αυτούς που έδιωξε!
Δεν είναι δυνατόν να πετάς στον δρόμο ανθρώπους, λίγα χρόνια πριν θεμελιώσουν το συνταξιοδοτικό τους δικαίωμα, να τους καταδικάζεις στον φρικτό από ασιτία θάνατο, να χάνουν όλα τα μέχρι τώρα δουλεμένα τους, αλλά και τα χρήματα που έχουν καταβάλλει στα Ταμεία τους.
Τουλάχιστον θα τους αξιολογήσεις και αυτούς, στον ίδιο χρόνο που θα αξιολογήσεις και όσους προτίθεσαι να προσλάβεις.
Αν δεν το κάνεις αυτό, τουλάχιστον για όσους από τους απολυμένους δεν μπορούν να θεμελιώσουν σήμερα συνταξιοδοτικό δικαίωμα, θα έχεις εγκληματήσει συνειδητά και ανεπανόρθωτα, και θα εισπράξεις το «ανάθεμα»!