«Ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, 92 ετών, καθορίζει την εικόνα μας για την Ελλάδα δεκαετίες τώρα. Η μελωδία του “Ζορμπάς” είναι γνωστή στον καθένα. Τώρα, ένα κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ αναδεικνύει τον αστείο αναρχικό πίσω από την πολιτική μουσική», γράφει η γερμανική Die Welt, για τη νέα ταινία-ντοκιμαντέρ “Dance Fight Love Die- With Mikis Theodorakis on the Road” που παίζεται στους γερμανικούς κινηματογράφους.
Με τίτλο “Το αντάρτικο του Μίκη Θεοδωράκη. Φυλακή. Βασανιστήρια. Φυλακή. Βασανιστήρια. Φυγή. Φυλακή. Βασανιστήρια. Μια κωμωδία”, η γερμανική εφημερίδα δημοσιεύει ρεπορτάζ για την πρεμιέρα της ταινίας-ντοκιμαντέρ του Αστέρη Κούτουλα για τον Μίκη Θεοδωράκη. Η ταινία παρουσιάστηκε σε πρώτη, ειδική εκδήλωση προβολής και συζήτησης με τον σκηνοθέτη, τους συντελεστές της παραγωγής και τους ηθοποιούς στον ιστορικό κινηματογράφο Babylon του Βερολίνου.
«Στην ταινία του Αστέρη Κούτουλα, εξόριστο Έλληνα της Σαξωνίας, ο Θεοδωράκης ταξιδεύει για 30 χρόνια σε όλο τον κόσμο. Με την κάμερά του ο Κούτουλας ήταν εκεί, όταν ο μεγαλύτερος ίσως εν ζωή Έλληνας βρέθηκε στην Ανατολική Γερμανία, για να διευθύνει το “Άξιον Εστί”, αλλά και στη Ν. Αφρική και όπου έπρεπε να αναγνωστεί και να ακουστεί η “Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν”. Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τον Θεοδωράκη σαν ιστορική φιγούρα, σαν μαρξιστή στην ιστορία της μουσικής, που ζήτησε καταφύγιο στην Ανατολή, όταν οργανώθηκε εκεί μια εκδήλωση αλληλεγγύης, και στη Δύση χόρεψε με τον Άντονι Κουϊν τον “Ζορμπά”.
Μπορεί κανείς να ρωτήσει τον Μαρξ τι θα απομείνει από τα έργα του, όταν ο καπιταλισμός απλώς θα τα ενσωματώσει όπως και όλα τα άλλα, που θα μπορέσουν να θέσουν υπό αμφισβήτηση το σύστημα. Έτσι όπως βλέπει κανείς τον Θεοδωράκη στην ταινία πώς διαμαρτύρεται το 2012 στην αναπηρική καρέκλα ενάντια στα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η ΕΕ και καταστρέφει τα πνευμόνια του με τα δακρυγόνα. Η ταινία δείχνει τη συνείδηση της ματαιότητας που πρέπει να έχει ο επαναστάτης του παρόντος. Κι αυτό ο ίδιος ο σκηνοθέτης Κούτουλας το ονομάζει “κωμωδία”», αναφέρει το ρεπορτάζ της Die Welt και επισημαίνει:
«Κι όμως, η ιστορία πίσω από την κωμωδία δεν είναι αστεία: Όταν ο Θεοδωράκης ήταν 18 ετών, πολέμησε με τους αντάρτες ενάντια στους φασίστες, πολέμησε σαν κομμουνιστής τους “βασιλικούς”, που τον έβαλαν στη φυλακή και τον βασάνισαν, έφυγε να σπουδάσει στο Παρίσι και έγινε συνθέτης, γύρισε στην πατρίδα, οι στρατιωτικοί εγκαθίδρυσαν τη δικτατορία στην Ελλάδα, ξανά φυλακή και βασανιστήρια, το 1974 έδωσε παράσταση στο Παναθηναϊκό Στάδιο στην Αθήνα, όπου το 2015 έγινε δημοψήφισμα για τη διάσωση του χρεοκοπημένου κράτους από την ΕΕ. Ο Θεοδωράκης ήταν αντίθετος».
«”Κάνει πάντα πολιτική”, λέει η Νάνα Μούσκουρη για τον Θεοδωράκη. “Ακόμα κι όταν κάνει μουσική”», γράφει επίσης η Die Welt και συνεχίζει: «Ο Αστέρης Κούτουλας τον αποκαλεί “αναρχικό του πνεύματος” και το αποδεικνύει κιόλας με την ταινία του. Ανάμεσα σε βιντεοσκοπήσεις και εικόνες αρχείου με γερμανικά τανκς, ελληνικές διμοιρίες ΜΑΤ και μασκοφόρους διαδηλωτές δείχνει αποσπάσματα του έργου του συνθέτη σε τοποθεσίες όπως το “Asylum” στην Alexanderplatz και τον προαστιακό μεταξύ ανατολικού και δυτικού Βερολίνου».
