Ο Άρειος Πάγος, με την υπ΄ αριθμ. 780/2010 απόφασή του, έκρινε συνταγματική και νόμιμη τη σχετική νομοθεσία που προβλέπει την επιβολή ειδικής αποζημίωσης ανέγερσης και διατήρησης αυθαίρετης κατασκευής εντός δασικής έκτασης.
Ειδικότερα, ο Άρειος Πάγος επικύρωσε απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών η οποία κήρυξε ένοχο πολίτη για χρέη προς το Δημόσιο ύψους 175.624 ευρώ. Τα χρέη αυτά προερχόντουσαν από τη μη πληρωμή, επί σειρά ετών, της ειδικής αποζημίωσης ανέγερσης και διατήρησης αυθαίρετης κατασκευής εντός δασικής έκτασης. Το δικαστήριο του επέβαλε ποινή φυλάκισης 15 μηνών με τριετή αναστολή.
Ο Άρειος Πάγος, όπως και το Πλημμελειοδικείο Αθηνών, απέρριψαν ως αβάσιμους τους ισχυρισμούς του οφειλέτη, ότι το άρθρο 114 του Ν. 1892/1990 αντίκειται στις διατάξεις των άρθρων 24 και 17 του Συντάγματος κατά το σκέλος με το οποίο δεν επιβάλλει αποκλειστικά στη διοίκηση την υποχρέωση να προβαίνει με δικά της μέσα στην άμεση κατεδάφιση της κριθείσης ως αυθαίρετης εντός δάσους κατασκευής. Αλλά επιρρίπτει το βάρος αυτό στον ίδιο το ιδιώτη, με την απειλή σοβαρών χρηματικών συνεπειών να καθυστερεί η κατεδάφιση.
Και αυτό γιατί το Σύνταγμα -σύμφωνα με τις δικαστικές αποφάσεις- στο πλαίσιο προστασίας των δασών ουδόλως αποκλείει την καθιέρωση νομοθετικού συστήματος προστασίας του δάσους που να επιβάλλει παραλλήλως, προς τις αντίστοιχες υποχρεώσεις του κράτους, την υποχρέωση αποκαταστάσεως του δάσους στον προκαλέσαντα τη βλάβη σε αυτό ιδιώτη επ΄ απειλή διοικητικών ή άλλων σε βάρος του κυρώσεων.
Ακόμη, απορρίφθηκε ο ισχυρισμός του πολίτη σύμφωνα με τον οποίο οι πράξεις του δασάρχη (πρωτόκολλα επιβολής ειδικής αποζημίωσης) είναι ακυρωτέες και για το λόγο ότι τα σχετικά πρωτόκολλα δεν εκδόθηκαν για κάθε τρίμηνο όπως τούτο ορίζεται κατά το άρθρο 114 του Ν. 1882/1990 αλλά για μεγαλύτερα διαστήματα.
