Στο προσκήνιο επανήλθε το θέμα του αγγελιοσήμου στο Διαδίκτυο, με τις δημοσιογραφικές ενώσεις να πιέζουν όσο μπορούν προς την κατεύθυνση αυτή, έχοντας προφανώς γνώση από πρώτο χέρι της κατάστασης των ασφαλιστικών τους ταμείων, αλλά και της πίεσης που ασκεί η πτώση της διαφημιστικής δαπάνης και η αυξανόμενη ανεργία στον χώρο αυτό.
Το αγγελιόσημο υποκαθιστά ασφαλιστικές εισφορές οι οποίες καταβάλλονται για λογαριασμό των δημοσιογράφων που εργάζονται στα σχετικά Μ.Μ.Ε. Και από εδώ αρχίζουν τα παράδοξα. Το αγγελιόσημο επιβάλλεται κάθε φορά σε ολόκληρο τον τζίρο του Μέσου Ενημέρωσης, ανεξαρτήτως του αριθμού δημοσιογράφων που εργάζονται σ’ αυτό. Με δεδομένο το μεγάλο ύψος του, αν διαιρεθεί δια του αριθμού των εργαζομένων στο μέσο δημοσιογράφων, ξεπερνά πάντα κατά πολύ το συνολικό ύψος των μισθών τους. Εφόσον οι ασφαλιστικές εισφορές, ακόμα και στην πιο ακραία εκδοχή τους (π.χ. στο Ι.Κ.Α., που έχει ύψος εισφορών από τα μεγαλύτερα στον κόσμο), δεν ξεπερνούν ποτέ το ήμισυ του μισθού, είναι σαφές ότι το αγγελιόσημο δεν αποτελεί κατά το μεγαλύτερο μέρος του εισφορά, αλλά κρυφό φόρο με τον οποίο επιδοτείται μια κοινωνική ομάδα εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
