Τη μεγάλη κυρία του ελληνικού πενταγράμμου αποχαιρετούν στο Α΄Νεκροταφείο Αθηνών φίλοι, συγγενείς και απλός κόσμος που πήγε με λουλούδια αλλά και δάκρυα στα μάτια για να τιμήσει την Πόλυ Πάνου που έφυγε από τη ζωή στα 73 της χρόνια, την περασμένη Παρασκευή, μετά από σκληρή μάχη με τον καρκίνο.
«Σήμερα αποχαιρετούμε μια σπουδαία ερμηνεύτρια η οποία δεν απασχόλησε ποτέ με την προσωπική της ζωή καθώς ότι είχε να πει το έλεγε πάντα με τη φωνή και τα τραγούδια της» λένε συγκινημένοι πολλοί συνάδελφοί της που πήγαν από νωρίς το μεσημέρι στο παρεκκλήσι των Αγ. Θεοδώρων (Καίτη Γκρεϋ, Αννούλα Βασιλείου, Πίτσα Παπαδοπούλου, Σταμάτης Κόκκοτας, Στάθης Αγγελόπουλος και πολλοί άλλοι).
Τραγικές φιγούρες οι κοντινοί συγγενείς, ο γιός της, τα αδέλφια της αλλά και δύο οικιακές βοηθοί που τη φρόντιζαν τις τελευταίες της στιγμές.
Ο συνθέτης και τραγουδιστής Γιώργος Κοινούσης, μίλησε στο ΑΠΕ- ΜΠΕ για τη φίλη του Πόλυ Πάνου: «Τρεις μέρες τώρα είμαι συγκλονισμένος, περπατάω για να ξεχνάω. Ήταν μια ψυχούλα. Είναι από τις φωνές που δεν ξαναβγαίνουν, ήταν μία μεγάλη ιστορία και το πιο σπουδαίο από όλα είναι, ότι ήταν ένα παιδί. Είχε κάνει όλες αυτές τις μεγάλες επιτυχίες, και όμως παρέμεινε ένας απλός άνθρωπος, καταδεκτικός που βοηθούσε και άλλο κόσμο πέρα από την οικογένεια της».
«Με την Πόλυ, η καριέρα μου ξεκίνησε από πολύ νωρίς παίζοντας ακορντεόν στα συγκροτήματα που τραγουδούσε, με τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, το Στράτο Διονυσίου, τον Καζαντζίδη. Αργότερα όταν ίδρυσε τη δική της δισκογραφική εταιρία τη «Βεντέτα» με το άντρα της, της έδωσα μία σειρά από δικά μου τραγούδια και όταν αργότερα έπιασα το μικρόφωνο και ανέβηκα στην πίστα, οι δρόμοι μας χώρισαν. Μείναμε όμως φίλοι και βλεπόμασταν συχνά. Έφυγε μία ψυχούλα, που συνεχώς χαμογελούσε», πρόσθεσε.
Για τη «δεύτερη μάνα» που έχασε, μίλησε συγκινημένη, η συγγραφέας – ποιήτρια και κόρη του αείμνηστου μουσικοσυνθέτη Γρηγόρη Μπιθικώτση, ‘Αννα: «Η Πόλυ με νανούρισε, μου πέρασε τα χρυσά της σκουλαρίκια στα αυτάκια μου όταν ήμουν παιδάκι, με μεγάλωσε αντί για παραμύθια με τα τραγούδια της. Σημαντικές στιγμές της ζωής μου, ήταν δεμένες με στιγμές της δικής της ζωής, μέχρι την τελευταία της στιγμή. Με βοήθησε πάρα πολύ στα δικά μου καλλιτεχνικά βήματα, με έμαθε να σέβομαι, να αγαπώ, να υπηρετώ και εγώ τις τέχνες».
«Αισθάνομαι συγκλονισμένη που μια τέτοια κυρία όχι μόνο στη φωνή αλλά και στην ψυχή, έφυγε. Ήταν ένας άνθρωπος με ψυχή μικρού παιδιού. Βοηθούσε πολύ κόσμο, απόρους χωρίς να θέλει να φαίνεται. Αυτή τη στιγμή μας αφήνει παρακαταθήκη τα τραγούδια της αλλά λείπει ένας επίγειος άγγελος από τη γη».
«Η οικογένεια μου, που ζήσαμε μαζί της τέσσερα ολόκληρα χρόνια σε ένα μικρό «σπιτάκι που το ‘δερνε ο αγέρας και η βροχή»- όπως έλεγε και το τραγούδι- περάσαμε πολύ όμορφες στιγμές. Ήταν τότε που ο πατέρας μου της έγραψε και το τραγούδι «Πήρα τη στράτα την κακιά». Η δική της στράτα βέβαια, έγινε μια στράτα φωτεινή, που είναι παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς ανθρώπους, γιατί πίσω από τα φώτα της ζωής της ήταν άνθρωπος πάνω απ’ όλα και μετά καλλιτέχνης», συμπληρώνει η ‘Αννα Μπιθικώτση.
«Τώρα βρίσκεται στην αγκαλιά του θεού, μαζί με όλους τους «αθάνατους».Ο Γρηγόρης μας, η Βίκυ, ο Στράτος και πόσοι άλλοι ακόμα δίνουν τη δική τους γιορτή για να την υποδεχτούν».
Η σορός της «τελευταίας λαϊκής φωνής»-όπως πολλοί υποστηρίζουν- είχε εκτεθεί από τις 9.30 π.μ. σε λαϊκό προσκύνημα.
