Επιστρέφοντας μετά από 13 χρόνια στο «Δείπνο με φίλους», ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γρηγόρης Βαλτινός αναζητά ακόμα απαντήσεις στα βασανιστικά ερωτήματα των ανθρώπινων σχέσεων, και μας μιλά για την παράσταση.
Βραβευμένο με Πούλιτζερ (2000) και με τα βραβεία της Ένωσης Αμερικάνων Κριτικών, Lucile Lortel και Outer Critics Circle και Dramatists Guild Hull – Warriner, το σύγχρονο – αστείο και συγχρόνως «σκοτεινό» – έργο του πολυβραβευμένου αμερικανού θεατρικού συγγραφέα Ντόναλντ Μάργκιουλις, «Δείπνο με φίλους», παρουσιάζεται στο θέατρο «Ιλίσια».
Ο Γρηγόρης Βαλτινός σκηνοθετεί αυτό το «κοίταγμα στην κλειδαρότρυπα» της ζωής των τεσσάρων ηρώων, που γυρίζει τον καθρέφτη στη δική μας ζωή και μας γεμίζει απορίες και, αναλαμβάνοντας και τον ρόλο ενός εκ των τεσσάρων ηρώων, μιλά για το φιλικό αυτό δείπνο, που κρύβει πολλά περισσότερα και σοβαρότερα πράγματα κάτω από τις αστείες ατάκες του, για τις σχέσεις και για τη σημερινή πολυτέλεια των συναισθημάτων. Για όλα αυτά μίλησε στον Γιώργο Κουλουβάρη:
Ποιος είναι ο κεντρικός άξονας του έργου;
Το έργο μιλάει για την πάλη με τον χρόνο και με την καθημερινότητα της συμβίωσης ανάμεσα στα ζευγάρια. Ο έρωτας είναι ωραίος, όταν έρχεται, αλλά κάποια στιγμή φεύγει. Είναι η πιο κρίσιμη στιγμή για ένα ζευγάρι. Με τι θα τον αντικαταστήσουν; Ποιο είναι αυτό το μαγικό φίλτρο, που έχει την ίδια δύναμη; Μήπως αν δεν τα καταφέρνω με τον άλλον είναι καλύτερα να χωρίσω; Μήπως πρέπει να μείνω μαζί του και να βασανίζομαι για χάρη των παιδιών, των γονιών, της κοινωνίας και των κοινών φίλων; Μπορεί ο σύντροφός μου να μου δώσει δύναμη να αντιμετωπίσω τη σκληρή καθημερινότητα; Πού βρίσκεται αυτός που μπορεί; Αυτός είναι ο πυρήνας του έργου, γεμάτος καυτή λάβα και παγερή μοναξιά.
Πώς ζουν την καθημερινότητά τους οι ήρωές του;
Άλλοι προσπαθώντας να κρατήσουν τον σύντροφο που έχουν, γιατί είναι η ασφάλειά τους, είναι ο γάμος τους, είναι ο πατέρας ή η μάνα των παιδιών τους και άλλοι προσπαθώντας να βρουν έναν καλύτερο σύντροφο, που θα τους βοηθήσει περισσότερο να αντέξουν το βάρος της ζωής.
Ποιος κάνει την ανατροπή και πώς επηρεάζει αυτό τους υπόλοιπους;
Ο άντρας από το δεύτερο ζευγάρι του έργου βρίσκει μια νέα σύντροφο, που πιστεύει ότι είναι καλύτερη από τη γυναίκα του σε όλα τα επίπεδα: σαν σύντροφος, σαν ερωμένη και σαν χαρά της ζωής μέσα στην καθημερινότητα. Αυτό επηρεάζει το ζευγάρι των φίλων, που αρχίζει να αμφισβητεί τη δική του καθημερινότητα. Και όπως είναι αναμενόμενο, κάποια στιγμή που περνάει την κρίση, χωρίζει. Με ποιον από τους δυο θα πάνε οι φίλοι;
Ποια θέματα βάζει στο μικροσκόπιο ο συγγραφέας, μέσα από την ιστορία τους;
Όλα αυτά που προανέφερα και, βέβαια, ένα τεράστιο δίλημμα που έχει να κάνει με το σύνολο της ζωής μας. Αξίζει κανείς να προστατεύσει και να συντηρήσει τον άνθρωπο που διάλεξε κάποτε ή είναι αναλώσιμο είδος και πρέπει να περάσει στον επόμενο; Ποιος είναι ο άνθρωπος, που, τελικά, σου δίνει κουράγιο και δύναμη στη ζωή; Ο καινούριος ή ο παλιός; Ποιος μπορεί να σε βοηθήσει και να σε προστατεύσει περισσότερο, απέναντι σε μια σκληρή και απάνθρωπη καθημερινότητα; Ένας καινούριος έρωτας που σε πετάει στα σύννεφα ή ένας παλιός που πατάει στη γη;
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά τού δικού σας ρόλου;
Ο Μάρτιν, που υποδύομαι, είναι ο ανήσυχος συντηρητικός. Είναι αντίρροπες αυτές οι δύο λέξεις, αλλά εκεί βρίσκεται και η ομορφιά του ρόλου. Μόλις το φιλικό ζευγάρι χωρίζει, βάζει στο μικροσκόπιο τη δική του σχέση, όχι μόνο αυτός, αλλά και η γυναίκα του, η Κάρεν. Τρομάζουν, τρομάζουν πολύ. Μήπως τελείωσε και το δικό τους λάδι στο καντήλι;
Κατά τη γνώμη σας, ποιο στοιχείο είναι απαραίτητο, για να έχουν οι ανθρώπινες σχέσεις ουσία και διάρκεια;
Το βάθος, από την πρώτη στιγμή πρέπει να κοιτάμε βαθιά τον άλλον μέσα στην ψυχή του. Αν δε μας αρέσει, πρέπει να φεύγουμε αμέσως. Η διάρκεια απαιτεί ποιότητα, ποιότητα και βάθος. Εάν σταθούμε μόνο στην επιφάνεια, αυτή κάποια στιγμή αλλάζει όψη με το πρώτο βοριαδάκι. Και, εν πάσει περιπτώσει, πρώτα πρέπει να τα βρούμε με τον εαυτό μας και να αποφασίσουμε τι μας ενδιαφέρει, η επιφάνεια ή το βάθος, το εφήμερο ή το διαρκές;
Στη δική μας δραματική πραγματικότητα, ποια συναισθήματα σας κατακλύζουν;
Δυστυχώς, αυτή την εποχή, τα αισθήματα είναι είδος πολυτελείας. Το κυρίαρχο αίσθημα είναι μια υπερηφάνεια για τον ένδοξο πολιτισμό του παρελθόντος και για τη μιζέρια του παρόντος. Όλοι οι Έλληνες επικαλούμαστε το αρχαίο κλέος, γι’ αυτό τώρα κλαίμε.
Τι πρέπει να κατανοήσουμε – συνειδητοποιήσουμε, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα και να χτίσουμε ένα υγιές μέλλον;
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε, αρκεί να αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας.
Ταυτότητα παράστασης
Απόδοση: Γρηγόρης Βαλτινός – Μαριλένα Παναγιωτοπούλου, σκηνοθεσία: Γρηγόρης Βαλτινός, σκηνογραφική επιμέλεια – κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ, φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα. φωτογραφίες και video – art: Θωμάς Χρυσοχοΐδης, σύνθεση ήχων: Κώστας Εμμανουηλίδης, βοηθός σκηνοθέτη: Χαρά Μπαλτά, παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Δημήτρη και Θοδωρή Μαροσούλη. Παίζουν: Γρηγόρης Βαλτινός, Παύλος Χαϊκάλης, Ρένια Λουιζίδου, Μπέσυ Μάλφα.
Πληροφορίες
Θέατρο Ιλίσια: Παπαδιαμαντοπούλου 4 & Βασιλίσσης Σοφίας, Αθήνα (στάση Μετρό: Μέγαρο Μουσικής – Γραμμή 3), τηλ.: 210 7210045, 210 7216317. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη και Παρασκευή: 21.15, Πέμπτη: 19.30, Σάββατο: 18.15 και 21.15, Κυριακή: 18.15. Διάρκεια παράστασης: 120 λεπτά (με διάλειμμα). Τιμές εισιτηρίων: 14 έως 18 ευρώ (αναλόγως την ημέρα), φοιτητικό – άνεργοι – συνταξιούχοι – γκρουπ: 12 ευρώ κάθε μέρα. Parking με έκπτωση: Παπαδιαμαντοπούλου 26 & Μιχαλακοπούλου (με επίδειξη του αποκόμματος του εισιτηρίου).
