Η κλιματολογική υπηρεσία του ΟΗΕ προειδοποιεί ότι η τήξη σε 20 χρόνια του χιονιού στις κορυφές των αφρικανικών ορέων, όπως το θρυλικό Κιλιμάντζαρο, αλλά και άλλα βουνά της ανατολικής Αφρικής, πρόκειται να προκαλέσει σοβαρότατες κλιματολογικές και οικονομικές συνέπειες συνολικά στη Μαύρη Ήπειρο.
Η τελευταία έκθεση για την κατάσταση του κλίματος της Αφρικής, που συνέταξε ο Παγκόσμιος Μετεωρολογικός Οργανισμός (WMO), σε συνεργασία με υπηρεσίες της Αφρικανικής Ένωσης, σκιαγραφεί μια ζοφερή εικόνα της ικανότητας της αφρικανικής ηπείρου να προσαρμοστεί στις όλο και συχνότερες φυσικές καταστροφές.
Οι συνέπειες θα είναι ξηρασία σε 118 εκατομμύρια φτωχούς (που ζουν με λιγότερα από 1,60 ευρώ την ημέρα) κατοίκους της ηπείρου, καθώς και πλημμύρες ή ακραίους καύσωνες, ενώ μέχρι τα μέσα του αιώνα η κλιματική αλλαγή θα περικόψει το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Αφρικής κατά 3%.
Σύμφωνα με τα κλιματολογικά δεδομένα, το 2020 ήταν το τρίτο θερμότερο έτος στην αρχειοθετημένη ιστορία της Αφρικής, με τη μέση θερμοκρασία 0,86 βαθμούς Κελσίου πάνω από τον μέσο όρο της περιόδου 1980-2010. Περίπου 1,2 εκατομμύρια υποχρεώθηκαν πέρυσι να φύγουν από τις εστίες τους λόγω καταιγίδων και πλημμυρών, περίπου δυόμιση φορές περισσότεροι από όσους υποχρεώθηκαν σε διαφυγή λόγω πολεμικών συγκρούσεων την ίδια χρονιά.
Όπως αναφέρει σε πρόλογο της έκθεσης ο γενικός γραμματέας του WMO Πέτερι Τάαλας: «Η ταχεία συρρίκνωση των τελευταίων εναπομείναντων πάγων στην ανατολική Αφρική, που αναμένεται να λιώσουν εντελώς στο άμεσο μέλλον, σηματοδοτεί την αναπότρεπτη αλλαγή στο σύστημα της Γης»,.
Ο οργανισμός προβλέπει ότι, με τους σημερινούς ρυθμούς, και οι τρεις συγκεντρώσεις πάγου στις τροπικές περιοχές της Αφρικής, δηλαδή στο Κιλιμάντζαρο της Τανζανίας, στο Όρος Κένια και στο Ρουενζόρις της Ουγκάντας θα έχουν εξαφανιστεί μέχρι τη δεκαετία του 2040.
Σημειώνεται ότι η Αφρική είναι υπεύθυνη για λιγότερο του 4% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, αλλά επηρεάζεται πολύ σημαντικά από την κλιματική αλλαγή. Οι αγροτικές της περιοχές είναι ήδη ευάλωτες σε ξηρασία, πολλές από τις μεγάλες πόλεις της είναι παραλιακές και η εκτεταμένη φτώχεια καθιστά ακόμη δυσκολότερη την προσαρμογή των κατοίκων στις νέες συνθήκες.