Η Ελλάδα κατέχει συστηματικά από το 2013 την τελευταία θέση, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Ισότητας για τα δύο φύλα, χωρίς αυτό να αλλάζει ούτε στην τελευταία αξιολόγηση, όπως επισημάνθηκε σε επίκαιρη συζήτηση του Συνδέσμου Ανωνύμων Εταιρειών και Επιχειρηματικότητας με θέμα: “Εξουσία ή ηγεσία: Οι γυναίκες παίρνουν τα ηνία”.
Η σχετική τοποθέτηση έγινε από την Δέσποινα Θεοδοσίου, συντονίστρια της συζήτησης.
Σε ανακοίνωση του συνδέσμου αναφέρεται ότι ομιλήτριες ήταν η Δέσποινα Θεοδοσίου, πρόεδρος Επιτροπής Γυναικών ΣΑΕ|Ε και πρόεδρος Αρχής Ηλεκτρικού Κύπρου (ΑΗΚ) και joint CEO Tototheo Maritime, η Σοφία Εφραίμογλου, πρόεδρος ΕΒΕΑ και αντιπρόεδρος Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, η Μαρίκα Λάμπρου, σύμβουλος Επιχειρήσεων, η Νίκη Κουτσιανά, ιδρύτρια APIVITA και πρόεδρος SYMBEEOSIS, η Γεωργία Μουρλά, επιτελική διευθύντρια Εσωτερικού Ελέγχου Χρηματιστηρίου Αθηνών και η Δήμητρα Βουρνά, COO Attica Bank.
Σύμφωνα με την Σοφία Εφραίμογλου, οι γυναίκες αναλαμβάνουν περισσότερες υψηλόβαθμες θέσεις σε σύγκριση με παλαιότερα, χωρίς όμως τελικά να απολαμβάνουν πάντα τα ίδια προνόμια με τους άντρες, ειδικά σε ό,τι αφορά την αποζημίωση της εργασίας τους. Πέρυσι το ποσοστό γυναικών που κατέλαβαν θέσεις CEO μειώθηκε από το 16% στο 14% δείχνοντας ένα “πισωγύρισμα” στην αγορά εργασίας. Η μισθολογική ανισότητα γυναικών και ανδρών για την ίδια θέση παραμένει άξια προσοχής, όπως και τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις που αντιμετωπίζουν συστηματικά οι γυναίκες.
Η Μαρίκα Λάμπρου τόνισε πως η ανάληψη των ηνίων από τις γυναίκες έχει ήδη ξεκινήσει. Περισσότερες απασχολούνται στα STEM (Science, Technology, Engineering and Mathematics), διευρύνουν τις σπουδές τους σε μεταπτυχιακό και διδακτορικό επίπεδο, ενώ σταθερά ανεβαίνουν τα ποσοστά απασχόλησής τους. Εντούτοις, τα στερεότυπα των εργοδοτών για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και την εργασία οδηγούν σε προβλήματα ανέλιξής της στο χώρο. Η πανδημία οδήγησε σε μεγάλο βαθμό τις γυναίκες να αρνούνται προαγωγές σε βάρος της επαγγελματικής τους ανέλιξης για να φροντίσουν την υγεία της οικογένειάς τους. Είναι τέτοια η ανισότητα στη μεταχείριση των δύο φύλων στον εργασιακό χώρο που εάν η τάση συνεχιστεί, θα χρειαστούν 130 χρόνια μέχρις ότου επιτευχθεί ισότητα. Για να συμβεί αυτό είναι ανάγκη να υπάρξει ένα “culture shift”, μια αλλαγή νοοτροπίας ώστε να συμβιβάζονται η ολοκλήρωση στην επαγγελματική και οικογενειακή ζωή της γυναίκας. Οι θεσμικές παρεμβάσεις, οι εταιρικές πρωτοβουλίες και ανάδειξη γυναικείων role models (προτύπων) αποτελεί αναγκαίο μείγμα προς την αλλαγή.
Στη συνέχεια, η Νίκη Κουτσιανά επεσήμανε ότι η ανάγκη για ηγεσία στην επιχείρηση, ανδρική ή γυναικεία, παραμένει έντονη γιατί τους οδηγεί σε μεγαλύτερη αποδοτικότητα και παραγωγικότητα. Όμως ειδικά για την γυναικεία ηγεσία, απαιτείται νέα παρέμβαση που να ξεκινά από τη διαπαιδαγώγηση των νέων που να διδάσκει ηγετικές ικανότητες και τις αξίες της και στα δύο φύλα.
Κατά την Γεωργία Μουρλά, τεράστια πρόοδος στην ισότητα των φύλων στον εργασιακό χώρο διαπιστώθηκε στις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες. Η κοινωνία έχει αλλάξει και το στερεότυπο της γυναίκας αφοσιωμένης μόνο στην οικογένεια θεωρείται παρωχημένο. Οι γυναίκες καταλαμβάνουν περισσότερες θέσεις στην πολιτική και στον ακαδημαϊκό χώρο και είναι βέβαιο ότι δεν μένουν πολλοί κλάδοι στους οποίους οι γυναίκες δεν έχουν πρόσβαση. Παρόλα αυτά, οι διαφορές και η άνιση μεταχείριση συνεχίζουν να υφίστανται.
Τέλος, η Δήμητρα Βουρνά διαπιστώνει την ύπαρξη παγκόσμιας δυναμικής που ευνοεί τις πρωτοβουλίες προώθησης πρακτικών ισότητας των δύο φύλων. Παρόλα αυτά στα επιχειρηματικά περιβάλλοντα, η λέξη ηγέτης δεν συνδυάζεται με το γυναικείο φύλο. Η γυναίκα ηγέτης βρίσκεται αντιμέτωπη με έλλειψη εμπιστοσύνης των συναδέλφων της και υποτίμηση. Η κ. Βουρνά κατέληξε πως δεν υπάρχει μοντέλο ηγεσίας ανδρών ή γυναικών, παρά μόνο ένα καθολικό μοντέλο ηγεσίας, το οποίο επηρεάζεται από τα προσωπικά βιώματα του ατόμου και πάντα αποσκοπεί στην ενθάρρυνση του υφισταμένου.
