Στη γείτονα η Άκτωρ κηρύχθηκε έκπτωτη, ενώ εδώ οι εταιρίες απολαμβάνουν «ασυλία» για τις καθυστερήσεις
Φαίνεται πως στην Ελλάδα και στην Βουλγαρία η έννοια του χρόνου είναι διαφορετική όσον αφορά στην ολοκλήρωση των κατασκευαστικών έργων. Ακόμη και στην γειτονική χώρα τα χρονοδιαγράμματα που προβλέπονται από τις συμβάσεις που υπογράφονται με τις ανάδοχες εταιρίες «μετρούν» και τηρούνται σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό. Ειδάλλως, ο ανάδοχος κηρύσσεται έκπτωτος.
Σε αντίθεση με την χώρα μας, όπου συνήθης πρακτική είναι να δίνονται στις κατασκευαστικές εταιρίες, παρατάσεις επί παρατάσεων, καμία εταιρία δεν έχει κηρυχθεί έκπτωτη ως τώρα ενώ οι εργασίες… πηγαίνουν όλο και πιο πίσω και η παράδοση των έργων μετατίθεται χρονικά, όπως έχει δείξει μέχρι σήμερα η ιστορία κυρίως με τους 4 εθνικούς οδικούς άξονες (Ολυμπία Οδός- Ιονία Οδός- Ε- 65 και Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου), αλλά και με άλλα δημόσια έργα.
Το παράδειγμα του βουλγαρικού Δημοσίου, όπου πριν από μερικές ημέρες κήρυξε έκπτωτη την Άκτωρ του ομίλου Μπόμπολα από το έργο που είχε αναλάβει να κατασκευάσει για λογαριασμό του τμήματος Εθνικών Υποδομών του υπουργείου Δημοσίων Έργων της Βουλγαρίας και αφορούσε στον αυτοκινητόδρομο «STRUMA τμήμα LOT-4, Σαντάνσκι- Κούλατα» (ύψους 28,7 εκατ. ευρώ), σε καμία περίπτωση ή πολύ σπάνια ακολουθείται στην Ελλάδα.
Εκεί η βουλγαρική κυβέρνηση έδρασε άμεσα, διαπιστώνοντας τις συνεχείς καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση του οδικού άξονα. Ενώ το έργο έπρεπε να έχει παραδοθεί από τον Μάρτιο του 2014, μετά από ένα επτάμηνο και συνεχείς παρατάσεις που είχαν δοθεί στον ανάδοχο, εκείνος είχε ολοκληρώσει τις εργασίες μόλις για το μισό project. Η τελευταία παράταση έληξε στις 15 Οκτωβρίου και δεν ανανεώθηκε από το υπουργείο Υποδομών της Βουλγαρίας, προκηρύσσοντας ταυτόχρονα την κατασκευή του υπόλοιπου έργου με χρόνο αποπεράτωσης τους πέντε μήνες.
Και όλα αυτά υπό την πίεση να χαθούν τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία έχει χρηματοδοτήσει το έργο μέσω του προγράμματος «Transport», σε περίπτωση που δεν προλάβει να το ολοκληρώσει ως το τέλος του 2015.
Στην Ελλάδα των «ταχέων καθυστερήσεων» από την άλλη πλευρά, το ελληνικό Δημόσιο έχει υιοθετήσει στις περισσότερες των περιπτώσεων και ειδικά στο… κομμάτι των αυτοκινητόδρομων την τακτική των παρατάσεων, κάνοντας συνεχώς τα «χατίρια» των μεγαλοεργολάβων.
Τα μεγάλα έργα ποτέ δεν ολοκληρώνονται στην ώρα τους, αφού π.χ. ήδη στους 4 μεγάλους εθνικούς οδικούς άξονες οι εργασίες όλο και «σκαλώνουν» και διεξάγονται με χαμηλότερους ρυθμούς σε σχέση με τα αρχικά χρονοδιαγράμματα. Μάλιστα, βάσει των αρχικών συμβάσεων αυτοί θα έπρεπε να είναι έτοιμοι από το 2012, όμως, δύο χρόνια μετά και αφού προηγήθηκε προ τριετίας η διακοπή των εργασιών λόγω έλλειψης χρηματοδότησης, αυτά πάνε ακόμη πιο πίσω, μετά την αναθεώρηση των συμβάσεων.
Την ίδια ώρα οι ανάδοχοι των έργων λαμβάνουν παχυλές αποζημιώσεις για τις καθυστερήσεις που υπάρχουν και συνήθως τις «φορτώνουν» ότι υφίστανται με υπαιτιότητα του Δημοσίου (απαλλοτριώσεις, αρχαιολογικές ανασκαφές κ.α.) και ποτέ έως ελάχιστα στους ίδιους.
Σε πολλά έργα δε, συγχρηματοδοτούμενα και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγω των καθυστερήσεων έχει ενσκήψει πολλές φορές ο κίνδυνος να χαθούν τα ευρωπαϊκά κονδύλια.
