Το οριστικό τέλος της διαμάχης με τη ΔΕΗ ανοίγει το δρόμο για την μείωση του ενεργειακού κόστους στην βιομηχανία
Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν έβαλε, απλά, ένα τέλος σε μια 10ετή, σχεδόν, διαμάχη μιας ιδιωτικής επιχείρησης με έναν κρατικό πάροχο ηλεκτρικής ενέργειας, όπως αυτή ανάμεσα στην Αλουμίνιον της Ελλάδος και την Δ.Ε.Η.
Γιατί, δικαιώνει όχι μόνο την ίδια, αλλά, στο πρόσωπο της εταιρίας του ομίλου Μυτιληναίου, δικαιώνει εμμέσως και το πάγιο αίτημα της ελληνικής βιομηχανίας για την μείωση του υπέρογκου ενεργειακού κόστους. Ένα κόστος, το οποίο οι εγχώριοι όμιλοι υποχρεώνονται να πληρώνουν ακριβότερα ακόμα και κατά 45% σε σύγκριση με τις αντίστοιχες επιχειρήσεις στην Ευρώπη, με συνέπεια αυτό το γεγονός να καθιστά την ελληνική βιομηχανία μη ανταγωνιστική σε διεθνές επίπεδο.
Κοινή εκτίμηση αποτελεί ότι, μετά από το οριστικό κλείσιμο της συγκεκριμένης υπόθεσης, που χρονολογείται από το 2006, πρακτικά ανοίγει ο δρόμος για να «δει» η Δ.Ε.Η. με άλλο «μάτι» την τιμολόγηση του ηλεκτρικού ρεύματος στους κλάδους της βιομηχανίας (χαλυβουργίες, μεταλλουργίες, κλωστοϋφαντουργίες κ.ά.) να κάνει διάλογο και να διαπραγματευθεί με βάση τους πραγματικούς όρους της ελεύθερης αγοράς.
Τι «φέρνει», λοιπόν, η απόφαση; Η προσδοκώμενη από την ελληνική βιομηχανία μείωση του ενεργειακού κόστους, αυτομάτως, σημαίνει ευνοϊκότερες συνθήκες για την οικονομική «επιβίωση» των επιχειρήσεων, μέσα στην κρίση. Δηλαδή, την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας τους, με την αυτονόητη προσφορά καλύτερων τιμών «απέναντι» στους διεθνείς «αντιπάλους» τους και ως εκτούτου την αύξηση των πωλήσεων τους, αλλά, και περισσότερες θέσεις εργασίας και νέες επενδύσεις, όπως σχολιάζουν χαρακτηριστικά άνθρωποι της αγοράς. Εξελίξεις και προοπτικές που αφορούν άμεσα την Αλουμίνιον, πρώτον, λόγω αυτής καθαυτής της πολυετούς διαμάχης της με την ΔΕΗ και δεύτερον διότι αποτελεί τον μοναδικό πελάτη αυτού του μεγέθους.
Χαρακτηριστικό είναι ότι η Αλουμίνιον υπερβαίνει το 5% της συνολικής κατανάλωσης στην Ελλάδα και το 40% αυτής των καταναλωτών ΥΤ, με δεύτερο πελάτη την ΛΑΡΚΟ, σε «απόσταση» -50% σε κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος έναντι αυτής.
ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ
Εν ολίγοις, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού έκρινε ότι δεν συνίσταται κρατική ενίσχυση η αθέμιτο πλεονέκτημα υπέρ της Αλουμίνιον με την «αποδοχή» της τιμής των 44 ευρώ ανά μεγαβατώρα από την διαιτησία, όταν μάλιστα η μέση τιμή στην Ευρώπη για παρόμοιες μεταλλουργικές επιχειρήσεις βρίσκεται στα 30,87 ευρώ.
Μια διαφορά, ήδη, πολύ μεγάλη…
Το τιμολόγιο με το οποίο η Αλουμίνιον προμηθευόταν ρεύμα από την ΔΕΗ από το 1960 έληξε το 2006 χωρίς να υπάρξει νέα συμφωνία των δυο πλευρών, παρότι το 2010 διαπιστώθηκε κάποια «προσέγγιση».
Οι διαφορές, όμως, δεν κατέστη δυνατόν να «γεφυρωθούν», η σύμβαση δεν υπογράφθηκε και μοιραία το 2011 αποφασίστηκε η παραπομπή της αντιδικίας στη μόνιμη διαιτησία της ΡΑΕ. Αλλωστε, στο επίπεδο της προμήθειας ηλεκτρικής ενέργειας η ΔΕΗ διαθέτει ουσιαστικό μονοψώνιο έναντι των παραγωγών και μονοπώλιο έναντι των πελατών με μερίδιο αγοράς 98-99% και κατέχει δεσπόζουσα θέση. Συνεπώς, όπως αναφέρεται και στην απόφαση, πελάτες όπως η ΑτΕ είναι εντελώς εξαρτημένοι από τη ΔΕΗ για την προμήθεια ηλεκτρικής ενέργειας και «εγκλωβίζονται» σε αυτό το καθεστώς…
Τώρα, οι άμεσα εμπλεκόμενοι επικαλούνται τα αντικειμενικά κριτήρια με βάση τα οποία ορίσθηκε η τιμή της διαιτησίας για το ρεύμα που δίνει η ΔΕΗ στην Αλουμίνιον:
Tα χαρακτηριστικά της ελληνικής αγοράς ηλεκτρική ενέργειας- το κόστος του προμηθευτή – τα χαρακτηριστικά της ΑτΕ. Διατυπώνονται δε και από «τρίτους» απόψεις που προτρέπουν την ΔΕΗ να στηρίξει όλη την βιομηχανία και όχι μόνο την ΑτΕ. Κάτι το οποίο σημαίνει ότι η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μπορεί να λειτουργήσει ως «μπούσουλας» για μελλοντικές διαπραγματεύσεις με μεγάλες επιχειρήσεις ως προς την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος. Διότι, σε αντίθετη περίπτωση θα ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος μιας χρονοβόρας διαμάχης, με αμφίρροπη την έκβαση της.
Σημαντικό, επίσης, θεωρείται ότι η Ευρωπαϊκή επιτροπή αποφαίνεται, μεταξύ άλλων, ότι η όλη η διαδικασία διαιτησίας για την ΑτΕ έγινε σε συμφωνία με την ΔΕΗ…