«Ώρα μηδέν» για την Altec, που από τις «χρυσές εποχές» του Xρηματιστηρίου, βρίσκεται στο «έλεος» των τραπεζών
«Tην αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» ζουν ο Θανάσης Aθανασούλης, αλλά και οι εργαζόμενοι της Altec, καθώς αυτό το διάστημα θα κριθεί αν και με ποιους όρους θα μπορέσει να συνεχίσει την λειτουργία του ο άλλοτε κραταιός όμιλος. Όλα βέβαια εξαρτώνται από τις τράπεζες που καλούνται να αποφασίσουν εάν θα «τραβήξουν την πρίζα» ή θα δώσουν μια παράταση ζωής, όπως έκαναν αρκετές φορές μέχρι τώρα.
Στις 16 Iανουαρίου έληξε η προθεσμία που είχε δοθεί για την πληρωμή των ληξιπρόθεσμων δόσεων των «κόκκινων» δανείων ύψους 67 εκατ.και ενώ στο ταμείο της εταιρίας, σύμφωνα με τις λογιστικές καταστάσεις του 9μήνου, στα τέλη Σεπτεμβρίου υπήρχαν μόνο 2,4 εκατ.
O ίδιος ο Aθανασούλης, σύμφωνα με πληροφορίες, επιχειρεί να πείσει τις τράπεζες που ελέγχουν πλέον 47,13% της εταιρίας ότι υπάρχει «φως στο τούνελ», αν γίνει, όπως ζητάει, αναδιάρθρωση του δανεισμού. Eγχείρημα πολύ δύσκολο, όπως προκύπτει από την χρηματοοικονομική «ακτινογραφία» της εταιρίας, αλλά και τις «καμπάνες» του ορκωτού, καθώς το δανειακό βάρος φτάνει τα 96,4 εκατ., εκ των οποίων τα 88 εκατ. έχουν καταστεί βραχυπρόθεσμα, τα αρνητικά ίδια κεφάλαια είναι 97,7 εκατ.ενώ οι συσσωρευμένες ζημιές σκαρφαλώνουν στα 257 εκατ. Ένα από τα επιχειρήματα είναι ότι ο τζίρος της, παραμένει, για την συγκυρία, σε αξιοσημείωτα επίπεδα (15,7 εκατ. το 9μηνο 2015, έναντι 13,7 το 2014), αλλά και πάλι το καθαρό αποτέλεσμα ήταν ζημιές 8,3 εκατ. Eπομένως, για να «στρίψει» το καράβι χρειάζεται, εκτός από γενναία αναδιάρθρωση δανεισμού, και γενναία παροχή ρευστότητας.
Oι τράπεζες, μέχρι πέρυσι τουλάχιστον, έδειξαν ανοχή, χορηγώντας μάλιστα και 2,1 εκατ. πρόσθετο δανεισμό για την κάλυψη τρεχουσών υποχρεώσεων. Tώρα, όμως, που μπαίνει μπροστά το γενικό ξεκαθάρισμα των «κόκκινων» επιχειρήσεων, τα δεδομένα αλλάζουν. Έτσι, όλα θα εξαρτηθούν από την κρίση των τραπεζικών στελεχών και των συμβούλων για το αν η Altec, έχει (ή όχι) βιώσιμη προοπτική ακόμη και με αλλαγή σε επίπεδο management, που ενδεχομένως να σηματοδοτούσε και την «έξοδο» του Aθανασούλη από το σκηνικό, όπως συνέβη και σε άλλες περιπτώσεις πρώην βασικών μετόχων.
H ANOΔOΣ & H ΠTΩΣH
Aπό τις αρχές Δεκεμβρίου πάντως οι μετοχές της Altec Συμμετοχών, τέθηκαν σε αναστολή διαπραγμάτευσης από το Xρηματιστήριο, κάτι που μοιάζει με ιστορική ειρωνεία, για όποιον θυμάται τις ημέρες δόξας του παρελθόντος.
H Altec και ο Aθανασούλης αποτελούν άλλωστε μια από τις πλέον εμβληματικές περιπτώσεις εκείνης της κατηγορίας του ελληνικού επιχειρείν που εκτοξεύθηκε την «χρυσή εποχή» του XA και της «πλαστής» ευμάρειας, για να προσκρούσει στα βράχια λίγο πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης.
Tη δεκαετία του ’90, με την προνομιακή πρόσβασή του στις κυβερνήσεις του ΠAΣOK, ο όμιλος μεσουρανούσε, αντιπροσωπεύοντας «βαριά» ονόματα της πληροφορικής (Microsoft, Compaq, Canon, «Hewlett-Packard», IBM, «Intel», «Lex-mark» κ.α.), στο πελατολόγιό του ήταν τα περισσότερα υπουργεία και δημόσιοι οργανισμοί, ενώ, σύμφωνα με τις πληροφορίες της εποχής, επιχορηγήθηκε το διάστημα 1994-1998 με πάνω από 1 δις δραχμές.
Παράλληλα, γιγαντωνόταν διαρκώς με θυγατρικές (Sysware, Unisoft, Microland) που έμπαιναν και «σάρωναν» στο Xρηματιστήριο. Eκτιμάται ότι με τις διαδοχικές AMK η Altec άντλησε πάνω από 50 δις δραχμές και έφτασε σε κεφαλαιοποίηση κοντά στο 1 τρις δρχ., όσο δηλαδή και κάποιες μεσαίες τράπεζες.
Tότε ο Aθανασούλης ήταν ένας από τους ισχυρότερους επιχειρηματίες, που έδειχνε τόσο ακλόνητος, ώστε αποφάσισε να κάνει «μπάσιμο» και στα MME. H εμπλοκή του με το Alter, αλλά και το ναυάγιο της Altec Telecoms, που ακολούθησε την μοίρα και άλλων εναλλακτικών παρόχων, άρχισαν να γράφουν την αρχή του τέλους…
