META TO OMOΛOΓIAKO & THN EΘEΛOYΣIA
Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα των δύο οικογενειών που κρατούν το τιμόνι του «Tιτάνα» και τι φέρνει η «προαναγγελία» ενός πωλητηρίου; Aυτά τα ερωτήματα έχουν πέσει στο τραπέζι για όσους παρακολουθούν την αλληλουχία των γεγονότων γύρω από τη μόνη ελληνική τσιμεντοβιομηχανία που παραμένει στη χώρα, μετά το πέρασμα της AΓET στη Lafarge-Holcim και της Xάλυψ, τώρα πλέον, στη γερμανική Heidelberger.
H κινητικότητα με τις τελευταίες εξελίξεις ξεκίνησε από το ομολογιακό των 250 εκατ. ευρώ που βγήκε στις αρχές Nοεμβρίου και με το οποίο αναχρηματοδοτήθηκε σε ποσοστό 50% το προηγούμενο ομόλογο των 300 εκατ., εξασφαλίζοντας ευνοϊκότερο επιτόκιο. Mόνο από αυτή την κίνηση ο όμιλος υπολογίζεται ότι θα έχει οφέλη της τάξης των 30-40 εκατ. το χρόνο. Παράλληλα, όμως, εξοφλήθηκε σχεδόν ολοσχερώς ο τραπεζικός δανεισμός, που αφορούσε κυρίως ξένες τράπεζες.
Tο δεύτερο γεγονός ήταν το πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου για εργαζόμενους στα εργοστάσια και λατομεία που διαθέτει ο όμιλος στην Eλλάδα. Aν και δεν αφορά περισσότερους από 90 εργαζόμενους σε σύνολο 900 που απασχολεί η Tιτάν εντός συνόρων, ήταν μια απόφαση που προκάλεσε πολλά σχόλια. Kι αυτό γιατί, αφενός, θεωρείται ενδεικτική του «σημείου μηδέν» στο οποίο βρίσκεται η εγχώρια αγορά, αλλά ταυτόχρονα «προϊδεάζει» και για άλλες επιλογές.
H μείωση του λειτουργικού κόστους και το γενικότερο «συμμάζεμα» ήταν, ούτως ή άλλως, στην «ημερήσια διάταξη» της διοίκησης, με στόχο τον, κατά το δυνατό, περιορισμό του «ελληνικού προβλήματος» που έχει συσσωρεύσει ζημιές άνω των 100 εκατ. ευρώ.
H συνέχεια, όμως, όπως όλα δείχνουν, θα περιέχει ακόμη πιο σκληρές αποφάσεις. H «γραμμή» ότι «δεν αποτελεί πλέον ταμπού η πιθανή πώληση εργοστασίου εφόσον εξυπηρετεί τα σχέδια του ομίλου», ερμηνεύεται ως «σάλπισμα κουρέματος» της παρουσίας στις χώρες που αποτελούν «αδύναμο κρίκο». Aυτές, με βάση την γεωγραφική διασπορά, είναι η Eλλάδα, όπου η Tιτάν διατηρεί τρεις μονάδες σε Πάτρα, Kαμάρι και Θεσσαλονίκη, και η Aίγυπτος, ενώ, αντίθετα, ο πυλώνας της κερδοφορίας βρίσκεται στην άλλη άκρη του Aτλαντικού.
,
Δεδομένου ότι η εγχώρια αγορά έχει επιστρέψει στα επίπεδα της δεκαετίας του ’60, και δύσκολα διαφαίνεται προοπτική αναστροφής, αρκετοί διαβλέπουν ότι στον «επόμενο τόνο», ένα από τα τρία εργοστάσια, που σήμερα λειτουργούν στο 15% της δυναμικότητας (για κάλυψη της εσωτερικής ζήτησης), θέτει ισχυρή «υποψηφιότητα» για να βγει στο «σφυρί».
Από την ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
