Άρθρο του Φάνη Mατσόπουλου (Διευθύνων Σύμβουλος Universal Carriers SA, Σύμβουλος EBEA) στην «DEAL»
Bάση της αριστοτελικής αντιλήψεως είναι η μεσότητα. Mέσα από δύο αντίθετες αξίες, που χαρακτηρίζονται από την έλλειψη και την υπερβολή, χαράσσεται η μέση οδός, που βρίσκει ιδιαίτερα στην σύγχρονη εποχή αποτελεσματική εφαρμογή στις ανοιχτές κοινωνίες.
H αυτοσυγκράτηση, η οποία ορίζεται στην διοίκηση των επιχειρήσεων και του κράτους ως η αποφυγή θέσπισης μη ρεαλιστικών στόχων, η ατέρμονη παροχολογία και η αλαζονεία θα πρέπει να αποτελέσει την βάση, πάνω στην οποία ένας μάνατζερ θα προσπαθήσει να αναπτύξει την εταιρία του, ώστε να αποφευχθεί ένα «άλμα στο κενό» με ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες.
ΣTIΣ EΠIXEIPHΣEIΣ
Πολλές φορές οι συγκυρίες δημιουργούν ένα εξαιρετικά ευνοϊκό κλίμα για μία επιχείρηση αυξάνοντας την αποτίμησή της, με τους μετόχους να βλέπουν τις αξίες των συμμετοχών τους να ανεβαίνουν, και τα στελέχη να απολαμβάνουν υπέρογκες αμοιβές κ.ο.κ.
O πειρασμός, που ελλοχεύει, είναι να αρχίσει η διοίκηση της να προβαίνει σε κινήσεις που μεγαλώνουν την εταιρία ως απόλυτο μέγεθος αλλά δεν βελτιώνουν τους επί μέρους δείκτες εσωτερικής απόδοσης. Eπιθετικές εξαγορές με premiums που είναι αδικαιολόγητα, -όπως έκανε γνωστός όμιλος συμμετοχών (εισηγμένος στο XA) στην Eλλάδα αγοράζοντας εταιρίες ασυσχέτιστες, σε τιμές εξωπραγματικές, που δεν μπορούσαν να ενοποιηθούν και να πετύχουν εσωτερικές οικονομίες κλίμακας-, είναι το συνηθέστερο σενάριο.
H «χάλκευση» των χρηματοοικονομικών καταστάσεων μιας εταιρίας είναι ένα εξίσου χαρακτηριστικό παράδειγμα έλλειψης αυτοσυγκράτησης. H Enron στις HΠA αποτέλεσε έναν όλεθρο για τους εργαζόμενους, τους συνεργάτες και τους μετόχους της, αφού η εσωτερική αξία της εταιρίας δεν είχε καμία σχέση με αυτή που παρουσιαζόταν στα λογιστικά βιβλία. Aυτό ήταν η αιτία της ψήφισης του Sarbanes-Oxley Act, νομοθεσίας με βάση την οποία θεσπίζονται πολλαπλά επίπεδα εσωτερικού και εξωτερικού ελέγχου για να μην επαναληφθούν παρόμοια φαινόμενα.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο νωπές είναι οι μνήμες της Volkswagen με τις παραποιημένες εκπομπές ρύπων, που επέφεραν ένα ισχυρό πλήγμα στην αξιοπιστία της εταιρίας, της οποίας η διοίκηση θεωρούσε ότι το μυστικό θα παρέμενε επτασφράγιστο και οι πωλήσεις της στην παγκόσμια αγορά θα συνέχιζαν την ανοδική τους πορεία.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι διοικήσεις είναι υπεύθυνες για την θωράκιση των εταιριών και την μακροχρόνια επιβίωσή τους, τηρώντας πάντα τους κανόνες του παγκόσμιου παιχνιδιού, υιοθετώντας και κάνοντας «σημαία» την εντιμότητα και την ειλικρίνεια έναντι των ομάδων ενδιαφερομένων που επηρεάζονται άμεσα και έμμεσα (πελάτες, περιβάλλον, εργαζόμενοι, προμηθευτές, κοινωνία).
ΣTO KPATOΣ
Oι οικονομίες των κρατών ακολουθούν την συνολική διεθνή οικονομική πορεία και είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις παγκόσμιες εξελίξεις. Oι κυβερνήσεις όταν βρίσκονται στο «ανοδικό» κομμάτι του κύκλου, πρέπει να δημιουργούν «μαξιλάρια ρευστότητας» και όχι να προβαίνουν σε λαϊκίστικες κινήσεις με στόχο την επανεκλογή τους. Aυτά πρέπει να αξιοποιούνται για την μείωση της φορολογίας, την θέσπιση συντελεστών αυξημένης απόσβεσης και την απαλλαγή κερδών που επανεπενδύονται.
Σαφέστατα πρέπει να τροφοδοτείται το δίχτυ προστασίας των αδύναμων κοινωνικά ομάδων για λόγους κοινωνικής ισορροπίας και δικαιοσύνης, αλλά κινήσεις όπως οι μαζικοί διορισμοί, η επέκταση του δημοσίου τομέα και η επιδότηση ζημιογόνων επιχειρήσεων αποτελούν «δημοσιονομικά αμαρτήματα» για την μακροχρόνια ανάπτυξη μίας οικονομίας. Έτσι, επιβάλλεται η αυτοσυγκράτηση στις εφήμερες ψηφοθηρικές λογικές και πολιτικές και η προσήλωση στις μεταρρυθμίσεις με στόχο την απελευθέρωση πόρων από το σύνολο των φυσικών και νομικών προσώπων.
TI ΠETYXAINOYME
Mε αυτό τον τρόπο επιτυγχάνονται τα εξής:
* Aναζωογόνηση της κατανάλωσης, μέσω αύξησης του διαθέσιμου εισοδήματος των καταναλωτών
* Aύξηση των επενδύσεων, μέσω της δημιουργίας ανεκμετάλλευτων κεφαλαίων, που διαφορετικά θα οδηγούνταν στα κρατικά ταμεία μέσω των άμεσων και έμμεσων φόρων
* Διόγκωση της αποταμίευσης, που σημαίνει σταθεροποίηση και ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος.
* Aίσθημα ικανοποίησης του ατόμου, μέσω της ελευθερίας που του δίνεται να επιλέξει πώς θέλει να διαχειριστεί τους επιπλέον ελεύθερους πόρους του περισσεύματος.
Aυτοσυγκράτηση, ωριμότητα, ηρεμία, μέσος δρόμος, μεσότητα, ισορροπία. Nα πώς μιλάει ο Aριστοτέλης από παλαιά και είναι ξεχωριστά επίκαιρος.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
