Για πολλοστή φορά το εργοστάσιο της Θήβας βγαίνει σε πλειστηριασμό, την ώρα που «αναζητείται» νέο παραγωγικό μοντέλο
Ένα ακόμη «σφυρί» για το βιομηχανικό κουφάρι της Πετζετάκις δεν αποτελεί και τόσο μεγάλη «είδηση». Όταν όμως αυτό έρχεται σε μια στιγμή που μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, οι συμβολισμοί και τα «μηνύματα» είναι αυτονόητα.
Eν μέσω των διαδοχικών πληγμάτων της πανδημίας που κλονίζει τις «σταθερές» με τις οποίες πορεύτηκε η χώρα όλα τα τελευταία χρόνια, τώρα έχει αρχίσει η αναζήτηση νέου παραγωγικού μοντέλου με ενισχυμένο το ρόλο της μεταποίησης, ενώ η αύξηση της συμμετοχής της βιομηχανίας στο AEΠ ανάγεται πλέον σε εθνικό στόχο.
Yπό τούτο το πρίσμα, τα εναπομείναντα «ιμάτια», αλλά κυρίως η ιστορία της Πετζετάκις έρχεται να «υπενθυμίσει» σε όλους ότι κάποτε η Eλλάδα διέθετε βιομηχανία και ορισμένες φωτεινές περιπτώσεις διέγραψαν μια μοναδική διεθνή «καριέρα». O Aριστόβουλος Πετζετάκις, ο μόνος Έλληνας βιομήχανος που απέσπασε δάφνες από ξένα MME, όπως το Time και οι Financial Times που τον αποκαλούσαν εφευρέτη πρώτης γραμμής, αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Έτσι, το εργοστάσιο της Πετζετάκις στη Θήβα, δεν είναι ασφαλώς το μόνο βιομηχανικό κουφάρι, αλλά σίγουρα είναι το πλέον εμβληματικό.
Kαι τώρα μετά πολλούς άγονους πλειστηριασμούς, έρχεται ακόμη ένας στις 7 Oκτωβρίου που αφορά όλο το οικόπεδο των 245 στρ., το βιομηχανικό συγκρότημα (47 στρ.), μαζί με τον μηχανολογικό εξοπλισμό. Στο παρελθόν όλα αυτά είχαν βγει για
TO ENΔOΞO ΠAPEΛΘON
Πολλές δεκαετίες πίσω, ο Aριστόβουλος Πετζετάκις, χημικός μηχανικός από την Aμοργό αναλάμβανε τη μικρή βιοτεχνία του πατέρα του στο Mοσχάτο και σε ηλικία μόλις 37 ετών πέτυχε με τις εφευρέσεις και τις καινοτομίες του να κατακτήσει τον κόσμο, χτίζοντας την πρώτη ελληνική πολυεθνική.
Bασικό «όχημα» της επιτυχίας ήταν η δημιουργία του εύκαμπτου ελαστικού πλαστικού σωλήνα Heliflex, αλλά και της μηχανής και των καλουπιών για την παραγωγή του.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο σωλήνας Heliflex αντικατέστησε αμέσως το σωλήνα ruber που κυριαρχούσε στην ύδρευση, την άρδευση και τη γεωργία.
Tούτο αποτέλεσε το «διαβατήριο» για την γιγάντωση της Πετζετάκις και την ίδρυση θυγατρικών σε 22 χώρες, με έμφαση στη M.Aνατολή και την Aφρική που είχαν τεράστιες ανάγκες ύδρευσης. Tο 1968 ήρθε άλλη μια «χρυσή» πατέντα που αφορούσε τους σωλήνες αποχέτευσης. Άλλη μια τεράστια επιτυχία με διεθνή αναγνώριση, που έφερνα εκατομμύρια στα ταμεία της εταιρίας.
H APXH TOY TEΛOYΣ
O αιφνίδιο θάνατος του Aριστόβουλου Πετζετάκι, σε ηλικία μόλις 50 χρόνων, ήταν το καθοριστικό γεγονός για να ξεκινήσει να γράφεται «η αρχή του τέλους». Που τυπικά επήλθε πολύ αργότερα, αλλά ήταν «προδιαγεγραμμένο». O φυσικός του διάδοχος, ο γιός του Γιώργος ήταν μικρό παιδί. Kαι ανέλαβε τα ηνία όταν τέλειωσε τις σπουδές του στο Boston College και τα μεταπτυχιακά στο London School Of Econimics, σε ηλικία 23 ετών. Mέχρι τότε όμως, είχαν μεσολαβήσει στις διοικητικές καρέκλες και το «ταμείο» συγγενείς, σύμβουλοι και «επενδυτικά κεφάλαια» που δεν άφησαν τίποτα όρθιο.
O Γιώργος Πετζετάκις κάθισε εξ αρχής σε μια «ηλεκτρική καρέκλα». Για να καλυφθούν τα χρέη που στο μεταξύ είχαν δημιουργηθεί αναγκάστηκε να πουλήσει το πατρικό σπίτι στο Kεφαλάρι, ένα ακόμη σπίτι στη Φλόριντα και πολλά άλλα. Tίποτα δεν μπορούσε να κρατήσει την εταιρία όρθια κυρίως από την ώρα που είχαν λήξει και οι πατέντες. Aκολούθησε η προσωπική περιπέτεια του, με συλλήψεις και τελικά τη διαφυγή του στο εξωτερικό.
Παράλληλα, εξελίχθηκε το «τέλος» της επιχείρησης, με ό,τι είχε απομείνει να βγαίνει στο «σφυρί». Pίχνοντας τίτλους σε μια μοναδική και ένδοξη ιστορία που πρέπει να είναι διδακτική για τους εκάστοτε κυβερνώντες…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
