ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΠΕΝΔΥΕΙ ΔΥΝΑΤΑ ΣΤΑ ΜΗ ΕΠΑΝΔΡΩΜΕΝΑ ΑΕΡΟΣΚΑΦΗ
Πώς η χώρα μας μπορεί να γίνει παραγωγός προϊόντων υψηλής τεχνολογίας, όπως τα UAVs- UASs
Την εβδομάδα που πέρασε, το κύριο θέμα συζήτησης για τις εξελίξεις στα πολεμικά και «θερμά» μέτωπα, ήταν τα τουρκικά drones. Μετά από την επί 40 λεπτά ταπείνωση του Καστελορίζου από τουρκικό drone που έπαιζε οθωμανικά εμβατήρια από τα ηχεία του και βανδάλισε με μπογιά την ελληνική σημαία, κυκλοφόρησαν τα βίντεο με βομβαρδισμούς θέσεων του αρμενικού στρατού από τα Bayraktar.
Στην Ελλάδα, τα τουρκικά UAVs, UASs και drones τα έχουμε δει πολλές φορές να επιχειρούν, είτε στον Έβρο -όταν η Άγκυρα πίεζε την περιοχή- είτε στο Καστελόριζο, είτε σε περιοχές του Αιγαίου. Και το ερώτημα, προβάλλει τώρα, βασανιστικότερο από ποτέ: Γιατί η χώρα μας απέχει από την τεχνολογία των μη επανδρωμένων αεροσκαφών;
Η απάντηση είναι πολυσύνθετη και, σίγουρα, αφήνει πολλά ερωτηματικά. Γιατί, στην Ελλάδα, ήδη υπάρχουν εταιρίες που αναπτύσσουν καινοτόμα δραστηριότητα στον τομέα των μη επανδρωμένων και έχουν ήδη λύσεις για να παρουσιάσουν, όπως για παράδειγμα η SAS-Technology του Spirit World Group, ή η Aratos Systems της Aratos Group. Όμως, κατά κάποιο περίεργο τρόπο, στην Ελλάδα που ενθαρρύνει την καινοτομία, τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα, οι ελληνικές προσπάθειες -που ουδέποτε στηρίχθηκαν από το κράτος- μοιάζουν να αγνοούνται, ή τουλάχιστον να περνούν σε δεύτερη μοίρα, στους σχετικούς διαγωνισμούς προμήθειας τέτοιων αεροσκαφών. Ο κίνδυνος, όχι μόνο του «κενού» στην άμυνα, αλλά και να φτάσουν στη χώρα μας, δια της τεθλασμένης (μέσω συμπαραγωγών της Τουρκίας) τουρκικά προϊόντα, είναι τεράστιος. Κι αυτό παρότι η Ελλάδα διαθέτει επιστήμονες, ερευνητές και επιχειρηματίες που με μια στοιχειώδη υποστήριξη, μπορούν να παρέχουν στη χώρα τεχνολογία προσαρμοσμένη στις ελληνικές ανάγκες.
Πολυεργαλείο
Το θέμα δεν αφορά μόνο τη στήριξη ελληνικών εταιριών που δραστηριοποιούνται ήδη στον τομέα και μπορούν να καταστήσουν την Ελλάδα παραγωγό drones. Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, αποτελούν χρήσιμα εργαλεία, όχι μόνο στον τομέα της Άμυνας -μιας και μπορούν να διαπράξουν κατασκοπεία, εντοπισμό υποβρυχίων και άλλων μονάδων, ως και προσβολές στόχων- αλλά και για πολιτικούς σκοπούς. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν, επί παραδείγματι, από το Λιμενικό, ή και το ΥΕΝ, για monitoring των μεταναστευτικών ροών, εντοπισμό και καταγραφή των πλοίων που ρυπαίνουν, αλλά και ακόμα να αποτελέσουν ένα χρήσιμο «όπλο» κατά του λαθρεμπορίου.
Ιδιαίτερα δε, εάν κινούνται στη στρατόσφαιρα -όπου ουσιαστικά δεν εντοπίζονται- όπως αυτά που προτείνει στις ελληνικές Αρχές η Aratos- η οποία μεταξύ άλλων, έχει αναπτύξει λύση μέχρι και για την επιτήρηση των δικτύων της ΔΕΗ και του ΟΣΕ από τις συμμορίες κλοπής χαλκού. H SAS-Tech, από την άλλη, έχει σχεδιάσει (επρόκειτο να παρουσιαστεί στα Ποσειδώνια), προϊόν που απευθύνεται στην πιο πολύτιμη βιομηχανία της Ελλάδας -και όχι μόνο: Πρόκειται για drone που εξειδικεύεται στον έλεγχο και αντιμετώπιση του μεγάλου «πονοκεφάλου» της παγκόσμιας ναυτιλίας, της πειρατείας στα πλοία που κινούνται σε «επικίνδυνες» περιοχές, όπως η Σομαλία, ο κόλπος του Άντεν και άλλού.
Ένα ακόμη παράδειγμα των δυνατοτήτων που έχει η ελληνική βιομηχανία πάνω σε αυτό τον τομέα, είναι ο… ίδιος ο ουρανός. Μιλάμε για το πρωτοποριακό ελληνικό μη επανδρωμένο σύστημα «Οuranos» της χανιώτικης εταιρίας ALTUS, που είναι το πρώτο το οποίο πιστοποιήθηκε επίσημα από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας. Το «Ouranos» έχει, ως σήμερα, αξιοποιηθεί επιχειρησιακά από την EMSA σε αποστολές θαλάσσιας επιτήρησης και μέτρησης ρύπων, ενώ έχει παρουσιαστεί έντονο ενδιαφέρον από πελάτες εσωτερικού και εξωτερικού για αξιοποίηση του σε αποστολές ISR, έρευνας και διάσωσης, επιτήρησης συνόρων, και πολλές άλλες.
Απαραίητα
Είναι λοιπόν αυταπόδεικτο: Τα μη επανδρωμένα πτητικά μέσα είναι άκρως απαραίτητα για μια ευρεία γκάμα αποστολών, από την επιτήρηση των συνόρων, την ανταπόκριση του κρατικού μηχανισμού σε έκτακτα περιστατικά πολιτικής προστασίας, μέχρι και σε πιο απλά ζητήματα όπως είναι η χαρτογράφηση και η καταγραφή της περιουσίας μας.
Είναι, άλλωστε, όχι μόνο το πιο οικονομικό και ευέλικτο μέσο για αυτές τις αποστολές, αλλά και το ίδιο το μέλλον, όπως μας δείχνει η εμπειρία από τα θέατρα των επιχειρήσεων στις άλλες χώρες, ανταγωνίστριες και μη. Και, ταυτόχρονα, είναι εύκολο να διαπιστωθεί ότι στη χώρα μας υπάρχει η βάση και η δυναμική για την εξέλιξη της εγχώριας βιομηχανίας, ότι υπάρχει το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό για την ανάπτυξη και δημιουργία καινοτόμων συναφών τεχνολογιών και προϊόντων, ότι υπάρχουν πρόθυμοι επενδυτές και πρόθυμοι πελάτες. Το μόνο που χρειάζεται, είναι μια μικρή ώθηση από το ίδιο το κράτος…
ΠΩΣ ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ
Τα… περίεργα της ελληνικής γραφειοκρατίας
Θα περίμενε κανείς, ιδιαίτερα τώρα που ο ανταγωνισμός έχει βγάλει την Τουρκία «μπροστά» (αφού επένδυσε νωρίς και έχει δική της παραγωγή) και το γεωπολιτικό σκηνικό είναι «καυτό« στην περιοχή μας, οι ελληνικές Αρχές να προωθούν με τη μορφή του κατεπείγοντος την όποια πρόθεση, ή ακόμα και… ελπίδα για ελληνική παραγωγή και συμπαραγωγή. Μια ματιά στους διαγωνισμούς του Δημοσίου, ωστόσο, θα αποδείξει ότι παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα υπερεπείγεται να αποκτήσει πρόσβαση στην τεχνολογία μη επανδρωμένων αεροσκαφών, φαίνεται να…. διυλίζει την κάμηλο.
Παράγοντες της αγοράς επισημαίνουν ότι στους διαγωνισμούς των δημοσίων φορέων, τις περισσότερες φορές οι ελληνικές εταιρίες που απασχολουν ελληνικά μυαλά (το brain drain, το θυμόμαστε;) δεν καταφέρνουν να φτάσουν ούτε στη δεύτερη φάση. Κι αυτό γιατί, είτε λόγω γραφειοκρατικών συνδρόμων, είτε λόγω αναχρονιστικών λογικών, είτε για άλλους λόγους, στα κριτήρια επιλογής των συστημάτων τοποθετούνται απαιτήσεις -συχνά άσχετες με το πραγματικό προϊόν και τη χρήση του- που ουσιαστικά ευνοούν τα προϊόντα μεγάλων, ξένων εταιριών και αποκλείουν τα ελληνικά. Όμως, σε μια χώρα που αποζητά την επένδυση, την καινοτομία και φιλοδοξεί να δημιουργήσει τη δική της παραγωγική βάση, αυτό δεν αποτελεί τορπίλη στην εγχώρια προσπάθεια;
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
