Με τίτλο, «κανείς δεν γίνεται διπλωμάτης αυτοσχεδιάζοντας», η εφημερίδα «Le Monde», φιλοξενεί μια αυστηρή κριτική προς την εξωτερική πολιτική της γαλλικής κυβέρνησης, από ομάδα διπλωματών με το ψευδώνυμο: «Ομάδα Μαρλί».
Πρόκειται για διπλωμάτες διαφόρων ηλικιών, άλλοι ενεργοί και άλλοι συνταξιούχοι, καθώς και διαφόρων πολιτικών πεποιθήσεων. Για την πρωτοφανή απόφασή τους να ασκήσουν κριτική στην εξωτερική πολιτική του προέδρου Νικολά Σαρκοζί, συναντήθηκαν στο καφενείο της αυλής του Λούβρου, το cafe Marly, από το οποίο δανείσθηκαν το όνομα της ομάδας, προκειμένου να διατηρήσουν την ανωνυμία.
Σε μια εποχή που η Γαλλία μοιάζει να έχει σοβαρά ξεπερασθεί από την ταχύτητα των εξελίξεων στις χώρες της Βορείου Αφρικής, που άλλοτε αποτελούσαν πρoτεραιότητα στην εξωτερική της πολιτική, η εν λόγω δημοσίευση έχει κάνει ιδιαίτερη αίσθηση.
Υπογραμμίζει την αγανάκτηση που έχει δημιουργηθεί ακόμα και στην κοινή γνώμη, από τις επανειλημμένες « γκάφες» της υπουργού Εξωτερικών Αλιό Μαρί σε σχέση με την Τυνησία, αλλά και την «έλλειψη διορατικότητας και την ανικανότητα της κυβέρνησης να συνοδεύσει τις ενθουσιώδεις κινητοποιήσεις των αραβικών λαών για ελευθερία».
Με τη δημοσίευσή τους, οι διπλωμάτες μιλούν για την «απροκάλυπτη περιφρόνηση» που τρέφει ο Νικολά Σαρκοζί προς τα σώματα της Δημόσιας Διοίκησης στα οποία προσπαθεί να αποδώσει ευθύνες, για τις αποτυχίες της πολιτικής του».
« Έτσι οι διπλωμάτες υποδεικνύονται σήμερα ως οι υπεύθυνοι των απογοητεύσεων της εξωτερικής μας πολιτικής, πράγμα το οποίο απορρίπτουμε» λένε και εξηγούν :
«Η πολιτική απέναντι στην Τυνησία και την Αίγυπτο καθορίσθηκε από την Προεδρία η οποία δεν έλαβε υπόψη της τις αναλύσεις των πρεσβειών μας. Η Προεδρία επέλεξε τους κ.κ. Μπεν Αλί και Μουμπάρακ ως τους «νότιους πυλώνες» της Μεσογείου.
Ενα γαλλικό «WikiLeaks» θα επέτρεψε να αποδείξουμε ότι οι Γάλλοι διπλωμάτες είχαν συντάξει ( για την κατάσταση των χωρών), όπως και οι Αμερικάνοι συνάδελφοί τους, σαφή κείμενα χωρίς παραχωρήσεις.
Εάν είχαν ακουστεί, θα είχαν αποφευχθεί πολλά λάθη που οφείλονται στον ερασιτεχνισμό, στην παρορμητικότητα και στις κοντόφθαλμες ανησυχίες για τη δημοτικότητα».
Σύμφωνα με τους διπλωμάτες, «η σημερινή εξωτερική πολιτική της Γαλλίας γίνεται μέσω αυτοσχεδιασμών, κάτω από την επήρεια διαδοχικών διαθέσεων που ερμηνεύονται συχνά σε σχέση με την εσωτερική πολιτική».
«Έτσι ας μην ξαφνιαζόμαστε για τις αποτυχίες», υπογραμμίζει η ομάδα Μαρλί, «διανύουμε μια εποχή που οι Νομάρχες κεντρίσθηκαν ξαφνικά από τη διπλωματία, που οι γραφιάδες (του προέδρου) συλλαμβάνουν μεγαλεπίβολα σχέδια, που οι κλίκες των ιδιωτικών συμφερόντων και οι νυχτερινοί επισκέπτες (στην Προεδρία) εισακούγονται και είναι πανταχού παρόντες».
Και οι διπλωμάτες καταλήγουν λέγοντας : «Είναι καιρός να αντιδράσουμε, να ξαναβρούμε μια εξωτερική πολιτική που να βασίζεται στη συνέπεια, στην αποτελεσματικότητα και τη διακριτικότητα. Μία είναι η βασική επιθυμία των Γάλλων διπλωματών : να υπηρετήσουν μια διπλωματία σώφρονα και σταθερή».
