Η τετραμερής σύνοδος Γαλλίας, Γερμανίας, Ουκρανίας, Ρωσίας για το ουκρανικό είχε δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες. Τα αποτελέσματα ήταν όμως πενιχρά, κάτι που μάλλον ευνοεί τον Πούτιν, εκτιμά ο Μπερντ Ρίγκερτ, όπως γράφει η Deutsche Welle.
Η σύνοδος στο Παρίσι απέφερε λίγα απτά αποτελέσματα. Ωστόσο ένα πράγμα κατέστη σαφές: Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής και διεθνών σχέσεων τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους. Δεν μπορούμε να μιλούμε για την ουκρανική κρίση χωρίς αναφορές στο συριακό και τη συνακόλουθη προσφυγική κρίση, με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η ΕΕ. Αναμφίβολα επίσης φάνηκε ότι τα νήματα κινεί πλέον ο ρώσος πρόεδρος Πούτιν, ο οποίος εμφανίστηκε στη σύνοδο δίπλα στον γάλλο πρόεδρο Ολάντ, τη γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ και τον ουκρανό ομόλογό του Ποροσένκο ως ο ενορχηστρωτής των εξελίξεων. Ο Βλάντιμιρ Πούτιν έχει ξεκάθαρα το πάνω χέρι. Οι ρωσικοί βομβαρδισμοί κατά της συριακής αντιπολίτευσης είναι σε εξέλιξη, ασκώντας με τον τρόπο αυτό έμμεση πίεση στη Δύση. Στο μέτωπο της Ανατολικής Ουκρανίας, μολονότι προς το παρόν τηρείται η εκεχειρία, κατέστησε σαφές ότι η πλευρά των φιλορώσων αυτονομιστών θα μπορούσε εκ νέου να οξύνει την κατάσταση, σε περίπτωση που θιγούν τα ρωσικά συμφέροντα.
Από την άλλη πλευρά τα μέσα πίεσης των δυτικών χωρών προς τη Ρωσία δεν έχουν αποφέρει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Φυσικά οι οικονομικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία από την ΕΕ και τις ΗΠΑ ήταν επώδυνες, σε καμία όμως περίπτωση δεν κλόνισαν την ισχύ του Πούτιν. Τόσο η Άγκελα Μέρκελ όσο και ο Φρανσουά Ολάντ προσπάθησαν να αποσυνδέσουν την ουκρανική από τη συριακή κρίση, τουλάχιστον φαινομενικά. Στο παρασκήνιο της συνόδου αυτό που συζητήθηκε έντονα είναι πώς η Δύση θα μπορέσει να έρθει σε κάποιου είδους συμβιβασμό με τη Ρωσία. O διεθνής ρόλος της Ρωσίας και η θέση του Κρεμλίνου αυξάνεται το τελευταίο διάστημα και η ρωσική πλευρά γνωρίζει καλά. Για την Ευρώπη η κρίση στη Συρία και η μαζική έλευση προσφύγων στην Ευρώπη είναι τα δύο μεγάλα αγκάθια. Ο Πούτιν το γνωρίζει κι έτσι επιδιώκει να κάνει τη «μακάβρια εξίσωση» συριακού και ουκρανικού.
Αυτό που δεν πέτυχε ο Πούτιν στην περίπτωση της ουκρανικής κρίσης μπορεί να το πετύχει στην περίπτωση της συριακής. Στην ουκρανική κρίση οι Ευρωπαίοι είχαν κοινή γραμμή, κάτι που δεν συμβαίνει στην περίπτωση της Συρίας, λαμβάνοντας υπόψη τις έκτακτες συνθήκες που διαμορφώνονται από την προσφυγική κρίση. Οι ρωσικοί βομβαρδισμοί στη Συρία αποτελούν έτσι ένα νέο τρόπο άσκησης πίεσης. Ποιες είναι οι ακριβείς προθέσεις του Βλ. Πούτιν απέναντι στην ΕΕ, ακόμη και στις ΗΠΑ, παραμένει ασαφές, ακόμη και μετά την σύνοδο του Παρισιού.
Αναφορικά με την τύχη της Ουκρανίας, που ήταν και το βασικό θέμα στην ατζέντα της συνόδου, αυτή περνά δίχως αμφιβολία από το Κρεμλίνο. Η αργή εφαρμογή των όρων της Συμφωνίας του Μινσκ, αφήνει περιθώρια ελιγμών στον Πούτιν, ενώ ο Ποροσένκο είναι τελικά αυτός που δέχεται τις περισσότερες πιέσεις από παντού, από το εσωτερικό και από το εξωτερικό. Τόσο η Άγκελα Μέρκελ όσο και ο Φρανσουά Ολάντ ασκούν πίεση στην Ουκρανία να κάνει περισσότερα για την έμπρακτη εφαρμογή της Συμφωνίας του Μινσκ. Αυτό που επείγει σε κάθε περίπτωση είναι η διεξαγωγή ελεύθερων και ανεξάρτητων εκλογών στην Ανατολική Ουκρανία μέσα στο επόμενο διάστημα. Ωστόσο όπως έγινε γνωστό την Παρασκευή, η ημερομηνία της 31ης Δεκεμβρίου, που είχε αρχικά προβλεφθεί ως καταληκτική ημερομηνία βάσει της Συμφωνίας του Μινσκ, ακυρώνεται από την ίδια την πραγματικότητα. Στο μεταξύ η Ρωσία συνεχίζει το «πόκερ». Και όπως φαίνεται ούτε η καγκελάριος Μέρκελ ούτε ο πρόεδρος Ολάντ έχουν τον «άσσο στο μανίκι».
