Ο γερμανικός τύπος ρίχνει μεγεθυντικό φακό στον πρόεδρο Μακρόν και επικρίνει τον τρόπο παρέμβασης στην αναζήτηση διαδόχου του Γιούνκερ. Και βγάζει ως συμπέρασμα ότι οι γάλλοι συντηρητικοί ψηφοφόροι έγιναν πιο ευέλικτοι.
Σε επισκόπηση των γερμανογαλλικών σχέσεων με αφορμή τις ευρωεκλογές προχωρεί ηHandelsblatt στη διαδικτυακή της σελίδα επισημαίνοντας ότι οι σχέσεις Παρισιού και Βερολίνου είναι σημαντικές και θα πρέπει να αποδείξουν για άλλη μια φορά ότι διατηρούνται σε καλό σημείο. Ο αρθογράφος περιγράφει τη Γερμανία ως μια χώρα με μια κυβέρνηση και καγκελάριο, των οποίων ο χρόνος έχει παρέλθει, που δεν έχουν ούτε σε ευρωπαϊκό, αλλά ούτε σε εθνικό επίπεδο τη δύναμη διαμόρφωσης καταστάσεων.
Συνθλίβει το χώρο των συντηρητικών
«Τι θα έρθει μετά, κανείς δεν ξέρει» επισημαίνει, σύμφωνα με την Deutsche Welle. «Η γερμανική προβλεψιμότητα είναι περισσότερο ανάμνηση παρά πραγματικότητα, κάτι που προκαλεί σε κάποιους ανασφάλεια στην Ευρώπη. Την Γαλλία κυβερνά ένας πρόεδρος που περνά βαθιά κρίση. Ο Εμμανουέλ Μακρόν τη γλύτωσε φτηνά στις ευρωεκλογές. Πολιτικά έχει ωριμάσει, αλλά η μαγεία της αρχής έχει εξανεμιστεί. Με τις προτάσεις του αγγίζει τους Ευρωπαίους αλλά μέσα στην κυβέρνησή του έχει λίγους έμπιστους φίλους». Ο γερμανός συντάκτης περιγράφει τις προκλήσεις της Ευρώπης από την Κίνα και τις ΗΠΑ και τις προσπάθειες που κάνουν οι δυο χώρες να τις αντιμετωπίσουν αλλά και τους κινδύνους από τους εθνικιστές, τους οποίους αποκαλεί «πεμπτοφαλαγγίτες στην υπηρεσία ξένων δυνάμεων». Και με τη ματιά στραμμένη στις σκληρές διεργασίες για το διάδοχο του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, δεν φείδεται σκληρής κριτικής προς τον γάλλο πρόεδρο.
«Το μεγαλύτερο γερμανογαλλικό εγχείρημα, που ακούει στην αποτελεσματική προστασία της Ευρώπης σε σχέση με την εμπορική, αμυντική και τεχνολογική πολιτική της, καλύπτεται από μικροκομματική λογική και εθνική φιλαρέσκεια. Κάθε χώρα αναζητά τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αυτό που μέχρι τώρα είχε γίνει ρουτίνα στην Ευρώπη, γίνεται αυτή τη φορά πιο πολύπλοκο από την αξίωση του Μακρόν να ανατρέψει την σκακιέρα των κομμάτων στην ΕΕ. Συνθλίβει το χώρο των μετριοπαθών συντηρητικών, όσο περισσότερο ωθεί την πολιτική του προς τα δεξιά. Ο Μακρόν τους προσφέρει ένα νέο σπίτι, το ίδιο επιχειρεί και στην Ευρώπη, δηλαδή να αποδυναμώσει τους συντηρητικούς και με τις περιορισμένες δυνάμεις των Φιλελευθέρων να αποκτήσει όση μεγαλύτερη επιρροή γίνεται. Ο γάλλος πρόεδρος αναζητά εταίρους. Από το βράδυ των εκλογών στέλνει μηνύματα αγάπης στους Πράσινους, οι οποίοι λίγο πριν δεν άξιζαν ούτε μια λέξη του, και των οποίων οι επιθυμίες ούτε καν λαμβάνονταν υπόψη στην πολιτική του. Ανοιχτά φλερτάρει με τον ισπανό σοσιαλιστή Πέδρο Σάντσεθ ο οποίος φαίνεται να αποκτά μεγαλύτερη επιρροή στην Ευρώπη…. ο Μακρόν θα πρέπει να προσέξει ώστε να μην χάσει από τη ματιά του τους υψηλότερους γερμανογαλλικούς στόχους».
Ήρθε για να μείνει ο Μακρόν
Η εφημερίδα die Welt, στη διαδικτυακή της έκδοση, παραλαμβάνει τη σκυτάλη της κριτικής προς τον γάλλο πρόεδρο παίρνοντας ως αφορμή το συντηρητικό κόμμα Les Republicains LR, που μέσα σε μόνο δύο χρόνια ο Μακρόν εξώθησε στην ασημαντότητα και στη συνέχεια οι ευρωεκλογές του έδωσαν τη χαριστική βολή. Ο αρθρογράφος περιγράφει τις θέσεις του αρχηγού του Λοράν Βοκιέ για έξοδο της χώρας από το χώρο Σένγκεν, κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων, κατά της μετανάστευσης, μια «αυτοκτονική στρατηγική όπως αποδείχθηκε, γιατί οι ψηφοφόροι προτίμησαν το πρωτότυπο από την απομίμηση, και το πρωτότυπο ονομάζεται Μαρίν Λεπέν», όπως επισημαίνει.
Η γερμανική εφημερίδα βγάζει τα συμπεράσματά της από τα εκλογικά αποτελέσματα στη Γαλλία και παρατηρεί τα εξής: «Όποιος ήλπισε ότι η Μαρίν Λεπέν μετά την εκλογική της αποτυχία το 2017 θα χάνονταν από την πολιτική σκηνή, όποιος θεώρησε ότι η εκλογή Μακρόν ήταν ένα ατύχημα της ιστορίας, ή το κόμμα του μια σαπουνόφουσκα, πήρε το μάθημά του στις ευρωεκλογές. Το γαλλικό πολιτικό τοπίο ανασυντάχθηκε ριζικά, ο διμέτωπος ιδεολογικός πόλεμος ανάμεσα στους δεξιούς και τους αριστερούς μετατέθηκε ανάμεσα στους εθνικιστές και τους φιλοευρωπαϊστές. Η εξαφάνιση των μεγάλων κομμάτων, που επί 6 δεκαετίες διαμόρφωσαν το γαλλικό πολιτικό τοπίο και εναλλάχθηκαν στην εξουσία, αποτελεί προειδοποίηση για τους γερμανούς κομματικούς φίλους. Διότι το μάθημα από τη γαλλική ιστορία του παρόντος είναι ότι οι συντηρητικοί ψηφοφόροι έχουν γίνει πιο ευέλικτοι και βρίσκουν τις βασικές τους πεποιθήσεις στους Πράσινους, τους μακρονιστές, ακόμα και στους εθνικιστές της Λεπέν, όσο καιρό το κόμμα δεν βγαίνει εκτός δημοκρατικού κάδρου»
