Η Λίβερπουλ επέστρεψε στον ευρωπαϊκό θρόνο της, αλλά η πόλη του Λίβερπουλ παραμένει λιμάνι της αγωνίας. Ένα ξεχωριστό οδοιπορικό στις φτωχογειτονιές από τη Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ).
Όπως γράφει η Deutsche Welle, το οδοιπορικό αρχίζει με τον Τάγκε Χέρσταντ, έναν παχουλό Νορβηγό με πλούσια γενιάδα που αγάπησε τη Λίβερπουλ στα μικράτα του, βλέποντας αγγλικό πρωτάθλημα στην τηλεόραση. Πριν από 17 χρόνια μετακόμισε στο «μεγάλο λιμάνι» και άνοιξε ένα μικρό ξενοδοχείο για φανατικούς οπαδούς. Τα δωμάτια είναι γεμάτα αφίσες και αναμνηστικά της Λίβερπουλ. Ο Τάγκε θυμάται ότι μια κοπέλα είχε έρθει από τη Νότια Κορέα μόνο και μόνο για να περάσει ένα βράδυ στο ξενοδοχείο του και να ξεναγηθεί στο θρυλικό στάδιο «Άνφιλντ». Την επόμενη μέρα επέστρεψε στην πατρίδα της.
Ένας ονομαστός, πλούσιος σύλλογος σε μία φτωχή πόλη. Ο πιο ακριβοπληρωμένος άσσος της Λίβερπουλ, ο Αιγύπτιος Μωχάμεντ Σαλάχ, κερδίζει σε μία εβδομάδα όσα βγάζει μία μέση οικογένεια σε έναν χρόνο. Στο Άνφιλντ τέσσερα στα δέκα παιδιά μεγαλώνουν σε συνθήκες φτώχειας. Ένας στους τρεις νέους δεν διαθέτει τίτλους σπουδών ή οποιαδήποτε επαγγελματική κατάρτιση, ενώ το προσδώκιμο ζωής είναι κατά έξι χρόνια χαμηλότερο από τον εθνικό μέσο όρο.
«Κοινωνική ευθύνη» για το λιμάνι
Τα τελευταία χρόνια και ο ίδιος ο σύλλογος προσπαθεί να δείξει ότι δεν αδιαφορεί για όλα αυτά. Όπως λέει στην Frankfurter Allgemeine ο Φορμπς Νταφ, μάνατζερ της Λίβερπουλ αρμόδιος για «δράσεις κοινωνικής ευθύνης», η ομάδα συμβάλλει στη συγκέντρωση τροφίμων για το δημοτικό σχολείο στο Άνφιλντ Ρόουντ, όπου σιτίζονται τα περισσότερα παιδιά της γειτονιάς, αλλά και πολλοί από τους γονείς τους. Κάποια στιγμή η ζήτηση είχε αυξηθεί τόσο πολύ, που οι αρμόδιοι έβαλαν δελτίο στα τρόφιμα. Στις καλοκαιρινές διακοπές, όταν το σχολικό συσσίτιο παραμένει κλειστό, η Λίβερπουλ ανοίγει το στάδιο για να προσφέρει πρωϊνό στα παιδιά.
Σοσιαλισμός ή… χορηγία;
Κάποιοι ζητούν περισσότερα. Ο Ίαν Μπάιρν δηλώνει «σοσιαλιστής», οπαδός του Εργατικού Κόμματος και του Τζέρεμι Κόρμπιν, αλλά και επικεφαλής μίας ομάδας φανατικών οπαδών με την επωνυμία «Spirit of Shankly». Σαφής αναφορά στον θρυλικό Σκωτσέζο προπονητή Μπιλ Σάνκλι, που είχε αναλάβει τη Λίβερπουλ στη δέυτερη κατηγορία της Αγγλίας το 1959 για να την οδηγήσει στην κορυφή της Ευρώπης στη δεκαετία του ’70. Μιλώντας στη Frankfurter Allgemeine ο Μπάιρν λέει ότι στόχος του είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, να «εθνικοποιηθεί» η Λίβερπουλ ή μάλλον να περάσει η ιδιοκτησία στους ίδιους τους οπαδούς της ομάδας. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι χιλιάδες ομοϊδεάτες του ανήκουν στους «Spirit of Shankly», αλλά παραδέχεται ότι δεν είναι εύκολη μία αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος στην «ομάδα του λαού», η οποία σημειωτέον ανήκει σήμερα σε έναν Αμερικανό μεγιστάνα, που έχει κάνει περιουσία με κερδοσκοπικές κινήσεις στην αγορά πρώτων υλών. Αλλά για να λέμε την αλήθεια, μήπως χωρίς αυτά τα χρήματα η Λίβερπουλ δεν θα βρισκόταν και πάλι στην κορυφή της Ευρώπης; «Δύσκολη ερώτηση, αντίθετη με τις πεποιθήσεις μου», λέει ο Μπάιρν στη γερμανική εφημερίδα. Υποστηρίζει ωστόσο ότι πιο πολύ κι από τους τίτλους θα προτιμούσε να έρχονται στο γήπεδο χιλιάδες νέα παιδιά κάθε Σαββατοκύριακο με χαμηλό εισιτήριο.
Τη δική του άποψη καταθέτει στη Frankfurter Allgemeine ο δήμαρχος του Λίβερπουλ Τζο Άντερσον, αν και διαθέτει ένα σοβαρό… μειονέκτημα: είναι οπαδός της Έβερτον, της αιώνιας αντιπάλου. Για όλα όσα (δεν) γίνονται στην πόλη ρίχνει το «ανάθεμα» στη συντηρητική κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον, γιατί όπως λέει, με δικές της αποφάσεις οι κρατικές επιδοτήσεις προς την πόλη του Λίβερπουλ έχουν μειωθεί κατά 60% από το 2010. Αυτό σημαίνει απώλειες 440 εκατομμυρίων λιρών ετησίως. «Πού νομίζετε ότι θα βρισκόταν σήμερα η Λίβερπουλ αν της έκοβαν τα δύο τρίτα από το μπάτζετ της; Στην τρίτη εθνική θα έπαιζε, όχι στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ…», λέει ο αγανακτισμένος δήμαρχος.
