Η καθημερινότητα για πολλούς μετανάστες στη Γερμανία δεν είναι εύκολη. Συχνά αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
Όπως μεταδίδει η ελληνόφωνη υπηρεσία της Deutsche Welle, στην Κολωνία υπάρχει και λειτουργεί με επιτυχία ένα ειδικό κέντρο ψυχολογικής στήριξης για μετανάστες.
Στα είκοσι της χρόνια η Σάρα έπασχε από βαριά κατάθλιψη. Όλα ξαφνικά της ήταν αδιάφορα, μόνο με πολύ κόπο μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Αργότερα ως 27χρονη φοιτήτρια πλέον κατάφερε να βρει το κουράγιο και να ζητήσει ψυχολογική υποστήριξη αναζητώντας ταυτόχρονα απαντήσεις για τη ζωή και την ταυτότητά της.
Οι γονείς της είναι από το Μαρόκο. Ο πατέρας της ήρθε στη δεκαετία του 1970 στη Γερμανία για να δουλέψει. Η μητέρα της ήταν τότε μόλις δεκαεννέα χρόνων και ακολούθησε τον πατέρα της στη Γερμανία. Δεν μιλούσε τη γλώσσα και συχνά την κορόιδευαν και την περιθωριοποιούσαν. Η μητέρα της ανέπτυξε διάφορες νευρώσεις όπως για παράδειγμα να πλένει με εμμονή τα χέρια της. Και όχι μόνο αυτό. Ήθελε γενικότερα να είναι όλα καθαρά και αμέσως μόλις άγγιζε κάτι έτρεχε να πλύνει τα χέρια της.
Ο Αρίφ Ουνάλ, είναι βουλευτής των Πρασίνων στο τοπικό κοινοβούλιο της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας και παράλληλα διευθύνει το Κοινωνικοψυχολογικό Κέντρο για την Μετανάστευση στην Κολωνία. «Η μετανάστευση δεν συνεπάγεται αυτομάτως πως κάποιος αρρωσταίνει. Όταν όμως υπάρχουν και άλλα προβλήματα η μετανάστευση μπορεί να επιδράσει σαν ένα επιβαρυντικός παράγοντας», αναφέρει ο Αρίφ Ουνάλ.
Υποδόριος ρατσισμός
Το μεταναστευτικό υπόβαθρο μπορεί να λειτουργήσει ως αιτία ψυχολογικών προβλημάτων. Η οικογένεια της Σάρας αντιμετώπισε συχνά τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Πολλές φορές όμως ο ρατσισμός αυτός δεν ήταν εμφανής, ήταν υποδόριος, λεπτός και εκδηλωνόταν στο σχολείο, στα πανεπιστήμιο, στις κοινωνικές συναναστροφές. Για παράδειγμα στα δικά της λάθη στο σχολείο η δασκάλα έδινε ιδιαίτερη έμφαση και την απομόνωνε από τα υπόλοιπα παιδιά.
Ως η μοναδική μουσουλμάνα στο σχολείο η Σάρα ένιωθε πάντα διαφορετικά: «Δεν ξέρω πραγματικά ποια είμαι. Είμαι Γερμανίδα, είμαι Μαροκινή; Δεν μπορώ να το ορίσω. Μερικές φορές έχω το αίσθημα πως έχω δυο προσωπικότητες. Και κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά σε μια κουλτούρα είναι σαν να έχω και να παρουσιάζω μια διαφορετική προσωπικότητα. Νιώθω πολύ μεγάλη την κοινωνική πίεση, τί περιμένουν οι άλλοι από εμένα. Δεν έχει κανείς το αίσθημα ότι είναι ελεύθερος να είναι ο εαυτός του».
Όχι δύο, αλλά τρεις προσωπικότητες…
Ο ρατσισμός υφέρπει σε ποικίλες εκφάνεις της καθημερινής ζωής στη Γερμανία, από το σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο. Ο Αρίφ Ουνάλ εξηγεί ότι ανάλογα με το πόσο σοβαρά είναι τα συμπτώματα υπάρχουν και διαφορετικοί μέθοδοι να τα αντιμετωπίσει κανείς. Κάποια μπορούν να αντιμετωπισθούν με φάρμακα, η βασική δουλεία όμως πρέπει να γίνει μέχρι της ψυχοθεραπείας. Ο ασθενής πρέπει να μιλήσει πολύ, να καταλάβει ώστε να μπορέσει να δώσει και ο ίδιος κάποιες εξηγήσεις.
«Έρχομαι αντιμέτωπη με το πρόβλημα και προσπαθώ με τη βοήθεια του ψυχολόγου να βρω ένα τρόπο ώστε να ζήσω κα με τις δυο πλευρές μου. Οι περισσότεροι από τους φίλους και τους γνωστούς έχουν αποφασίσει με ποια πλευρά θα είναι. Σε εμένα δεν λειτουργεί κάτι τέτοιο. Και αυτό ακριβώς θα πρέπει να αποδεχθώ. Μέχρι τότε όμως ο δρόμος είναι μακρύς» λέει η Σάρα. Κουνάει το κεφάλι της και συμπληρώνει γελώντας. «Α! Δεν έχω μόνο δυο προσωπικότητες. Έχω τρεις. ‘Εχω και την…γερμανομαροκινή! ».
