Η οικονομική κρίση δεν είναι μόνον νοτιοευρωπαϊκό «προνόμιο».
Η ύφεση έχει χτυπήσει τόσο πολύ τη μεσαία και χαμηλή αμερικανική κοινωνική τάξη ώστε στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις, πάνω από 20 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους και ζουν σε 8,5 εκατομμύρια τροχόσπιτα. Οικογένειες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και δυσκολεύονται να καλύψουν ακόμα και τις βασικές τους ανάγκες αναγκάζονται να νοικιάζουν ένα χώρο σε ένα ειδικά διαμορφωμένο κάμπινγκ, ώστε να «αράξουν» εκεί το τροχόσπιτο τους μαζί με τη φαμίλια τους, απαλλαγμένοι από το άγχος των κοινοχρήστων και των λογαριασμών ύδατος και ρεύματος.
Τα τροχόσπιτα αποτελούν το 18% των σπιτιών στη Νότια Καρολίνα, το 17% στο Νέο Μεξικό, το 15% σε Δυτική Βιρτζίνια και Μισισίπι, το 14% στην Αλαμπάμα, τη Λουϊζιάνα και τη Βόρεια Καρολίνα: όλες οι προαναφερθείσες είναι φτωχές, νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, τις οποίες η κρίση έχει «χτυπήσει» περισσότερο σε σχέση με τις λιγότερο προβληματικές πολιτείες σε δυτική κι ανατολική ακτή της χώρας.
«Θα μπορούσα να έχω ένα κανονικό σπίτι, αλλά προτίμησα να έχω τροχόσπιτο επειδή με τον τρόπο αυτό μπορώ να μετακινούμαι όπου επιθυμώ», λεει ο Μάικλ Μπρίντεν που διαμένει μαζί με την οικογένεια του σε μια από αυτές τις μικρές «φαβέλες» τροχόσπιτων, στο πάρκο Οουκ Χέιβεν στο Μάρτινσμπεργκ της Δυτικής Βιρτζίνια πληρώνοντας μηνιαίο «νοίκι» 240 ευρώ. Στο εσωτερικό του τροχόσπιτού του μένει ο ίδιος μαζί με την 23χρονη σύντροφό του Σαμάνθα και το 17 μηνών μωρό τους, καθώς και την μητέρα του, Μέρι.
Ανάγκη για επιβίωση
Η αλήθεια όμως είναι ότι τους περισσότερους τους οδηγεί σε αυτή τη λύση η ανάγκη για επιβίωση. «Ολα ξεκίνησαν στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Τότε πολλοί Αμερικανοί άρχισαν να ζουν σε τροχόσπιτα από ανάγκη. Τα έστηναν στα προάστια των μεγαλουπόλεων κι έτσι σιγά σιγά αυτά έγιναν συνώνυμο της εργατικής τάξης, της ανεργίας και της φτώχειας», τονίζει ο Άντριου Χέρλι, συγγραφέας ενός βιβλίου σχετικά με την ιστορία των τροχόσπιτων στις ΗΠΑ.
Και προσθέτει: «η ιδέα της μόνιμης διαμονής σε ένα τροχόσπιτο σταμάτησε να είναι τοσο δημοφιλής τις δεκαετίες του 1960 και ’70, όταν η οικονομία βελτιώθηκε και πλέον μια οικογένεια είχε την δυνατότητα να αγοράσει ένα κανονικό σπίτι στα προάστια των πόλεων».
Αντιθέτως, ο καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστημίου Ντιούκ, Τσαρλς Μπέκερ, ισχυρίζεται πως «δεν είναι όλοι φτωχοί, όσοι επιλέγουν να ζήσουν σε ένα τροχόσπιτο. Υπάρχουν πολιτείες των ΗΠΑ, όπως στο Μίσιγκαν, όπου το να ζει κάποιος σε ένα τροχόσπιτο δεν αποτελεί κοινωνικό στίγμα κι ένδειξη ανέχειας, όπως στο νότο των ΗΠΑ. Υπάρχουν αντίστοιχα πάρκα με τροχόσπιτα στη Φλόριδα όπου οι μόνιμοι κάτοικοι τους κάθε άλλο παρά φτωχοί είναι».
Απόλυτη επιθυμία ιδιοκτησίας
Σύμφωνα με τον καθηγητή Μπέκερ, που θεωρείται ως ο ακαδημαϊκός που έχει μελετήσει όσο κανείς άλλος το ζήτημα των τροχόσπιτων στις ΗΠΑ, τα τροχόσπιτα είναι τόσα πολλά και επειδή είναι φθηνή λύση. «Στην Ευρώπη η διαμονή σε τροχόσπιτο όλο το χρόνο είναι κάτι απαγορευτικό, με οικονομικούς όρους, όμως στις ΗΠΑ η ενοικίαση γης είναι φθηνή», σημειώνει.
Επίσης ο Χέρλι θεωρεί πως τα τροχόσπιτα είναι διαδεδομένα στην αμερικανική κουλτούρα επειδή «στο αίμα του Αμερικανού τρέχει η επιθυμία του να είναι ιδιοκτήτης μιας κατοικίας, έστω οποιασδήποτε. Οπότε, πολλοί επιλέγουν, αντί να είναι ενοικιαστές, να είναι ιδιοκτήτες -έστω και ενός τροχόσπιτου».
