Στους Πόντιους της προσφυγομάνας Κοκκινιάς, του Πειραιά, στις γειτονιές, τις πόλεις και τα χωριά της Βορείου Ελλάδος το όνομα Ζώρας παρέπεμπε σ΄ ένα δικό τους άνθρωπο. ΄Ηταν το μικρό όνομα – και μ’ αυτό τον ήξεραν όλοι- του πατέρα του εφοπλιστή Δημήτρη Μελισσανίδη,
του Γιώργου Μελισσανίδη, του πάμφτωχου πρόσφυγα απο τον μακρινό Καύκασο που με την εργατικότητα, τη δική του και των παιδιών του, απέκτησε αγαθά που μοίραζε απλόχερα σε πάσχοντες και ανήμπορους και ενίσχυε οικονομικά ποντιακούς συλλόγους, σωματεία και ιδρύματα, όπως η Παναγία Σουμελά. Του ανθρώπου που υπηρέτησε με πάθος τη γλώσσα, την μουσική και τις ποντιακές παραδόσεις.
Την ζωή αυτού του ξεχωριστού Πόντιου ευεργέτη θέλησε να κάνει γνωστή σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στους Πόντιους, ο γιος του Ζώρα, ο Δημήτρης Μελισσανίδης, για να τιμήσει τη μνήμη του πατέρα του και σε συνεργασία με τον πρώην αξιωματικό της ΕΥΠ, γνωστό από την υπόθεση Οτσαλάν Σάββα Καλεντερίδη, ανέθεσε στον δημοσιογράφο και συγγραφέα Τάσο Κοντογιαννίδη την συγγραφή της βιογραφίας του Ζώρα. Το υλικό συγκεντρώθηκε και το νέο βιβλίο με τίτλο «Ο Ζώρας του Πόντου» θα παρουσιαστεί από τις εκδόσεις Λιβάνη την ερχόμενη Δευτέρα.
Ο Δημήτρης Μελισσανίδης ήταν θαυμαστής του πατέρα του, γι’ αυτό και επέλεξε στα αρχικά βήματα της επαγγελματικής σταδιοδρομίας του να συνεχίσει την δουλειά που άνοιξε ο Ζώρας, τη Σχολή Οδηγών στην Κοκκινιά, με ένα δανεικό Μίνι Κούπερ. Ο Γιώργος Μελισσανίδης παρακολουθούσε στη συνέχεια, την αλματώδη ανάπτυξη των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του γιου του, που μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο, ξεκίνησαν από τις αλάνες της Κοκκινιάς για να φθάσουν ως τη Wall Street και να ελέγχουν ένα όμιλο εταιριών με ετήσιο τζίρο περίπου 4,5 δις δολάρια. Ένα από τα πρώτα από τα 64 δεξαμενόπλοια που έχει η Aegean μάλιστα έχει το όνομα «Zoras».
Ο Ζώρας δεν πρόλαβε να δει όλα τα επιχειρηματικά άλματα του Δημήτρη και του Ιάκωβου. Πριν από επτά χρόνια, σε ηλικία 82 χρόνων έφυγε από τη ζωή. Ήξερε όμως, ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν θα ξεχνούσε τον Πόντο, παρά την… μυθιστορηματική επιχειρηματική του πορεία. Τα δείγματα άλλωστε τα είχε δώσει ήδη ο «τίγρης», χαρακτηρισμός που άρεσε στον πατέρα του Δημήτρη Μελισσανίδη.
Είτε με την ενασχόλησή του με την ΑΕΚ, της οποίας ο Ζώρας ήταν παθιασμένος υποστηρικτής, είτε με τα σχέδιά του για την συνέχιση του έργου του πατέρα του, για την εξάπλωση του Πόντου σε όλες τις γωνιές της γης, αλλά και για την υποστήριξη των Πόντιων. Τον Μάϊο του 2001 μάλιστα, ο Σύλλογος Σανταίων ζητούσε ενίσχυση από τον γιο του Δημήτρη και ο Ζώρας, έγραψε σε ιδιόχειρο σημείωμα σε χαρτί της Aegean: «Παιδί μου Δημήτρη, οι άνθρωποι του Συλλόγου Σανταίων είναι καλοί και μορφωμένοι. Δώσε τους σε παρακαλώ ότι θέλεις εσύ». Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, πήρε το σημείωμα και έγραψε ιδιοχείρως: 1.000.000 (δραχμές).
Στον τομέα της εξάπλωσης του ποντιακού πολιτισμού, ο Δημήτρης Μελισσανίδης πέτυχε ό,τι δεν πρόλαβε να πετύχει ο πατέρας του. Με την συμμετοχή του Σάββα Καλεντρερίδη, δημιούργησε στα τέλη του 2009 το πρώτο διαδικτυακό κανάλι των Ποντίων και το πρώτο διαδικτυακό ραδιόφωνο.
Ο Ζώρας Μελισσανίδης ήταν ένας φτωχός πρόσφυγας από τον Πόντο, που γεννήθηκε στο Βλαδικαυκάς της Ρωσίας, σε ένα στρατόπεδο που είχαν κατασκηνώσει οι Πόντιοι μετά τον διωγμό.
Τα παιδικά του χρόνια θα σημαδευτούν από την επανάσταση των Μπολσεβίκων, θα περάσουν δύσκολα χρόνια, οι ίδιος και η οικογένεια του και το 1937 με ένα ισπανικό πλοίο θα φύγουν μέσω Οδησσού στην Ελλάδα.
Εγκαταστάθηκαν διαδοχικά σε Χαλκίδα, Κατερίνη και Φλώρινα, όπου τους βρίσκει η Γερμανική κατοχή. Ο Ζώρας οργανώνεται στην Εθνική Αντίσταση με τον ΕΛΑΣ και μετά την απελευθέρωση οι αρχές τον χαρακτηρίζουν κομμουνιστή και έτσι θ’ αρχίσει η περιπέτεια του με εξορίες που θα λήξουν το 1947 και θα εγκατασταθεί στην Κοκκινιά. Εκεί θα πιάσει δουλειά στα αστικά λεωφορεία και θα γνωρίσει τη γυναίκα της ζωής του την Βέρα Ευσταθιάδου, με την οποία θα αποκτήσουν τρία παιδιά, τον Δημήτρη, την Όλγα και τον Ιάκωβο.
Ανοίγει κατόπιν τη Σχολή Οδηγών και αρχίζει να εξοικονομεί χρήματα με τα οποία κάνει και τις πρώτες αγαθοεργίες.
Εκτοτε οι δραστηριότητες του κατανέμονται στην φιλανθρωπία και στην ποντιακή μουσική, όπου ως καλός λυράρης, ενθαρρύνει τους νέους ενισχύοντας Συλλόγους και Σωματεία που έχουν ως στόχο την δάσωση της ποντιακής πολιτιστικής κληρονομιάς των ηθών και εθίμων του Πόντου και προπάντων της μουσικής.
Η κατασκευή του κτιρίου της Ένωσης Ποντίων Νικαίας- Κορυδαλλού, σ’ ένα βαθμό οφείλεται στον Ζώρα Μελισσανίδη. Γιαπί τότε στα μέσα της δεκαετίας του ’50, σε μια γιορτή προσκλήθηκε η βασίλισσα Φρειδερίκη για να παραστεί στις εκδηλώσεις.
Μόλις άρχισαν οι Ποντιακοί χοροί σηκώθηκε και χόρεψε η Βασίλισσα υπό τους ήχους της λύρας του Ζώρα, ο οποίος γονάτισε μπροστά της, κι έπαιζε έναν ωραίο ποντιακό σκοπό, ζητώντας της να τάξει, σύμφωνα με παλιό ποντιακό έθιμο! Γύρισε η Φρειδερίκη και ρωτά τον Ζωρα «τι θέλετε να τάξω;» Και ο Ζωρας της λέει: «Μεγαλειοτάτη το μεγάλος μας όνειρο να αποκτήσει ο Σύλλογος μας στέγη και βιβλιοθήκη” Η βασίλισσα έδωσε τότε μία επιταγή για την βιβλιοθήκη και είπε στο δήμαρχο: « Εντός των ημερών θα διατεθεί και άλλο χρηματικό ποσό για την ολοκλήρωση των έργων κατασκευής…» Έτσι έγινε η Λέσχη Ποντίων…
Μετά το θάνατο του Ζώρα Μελισσανίδη τα παιδιά του Δημήτρης και Ιάκωβος διέθεσαν πάνω από 5 εκατ. ευρώ κι έκτισαν το «Μελισσανίδειον Μέλαθρον», ξενώνα στη μνήμη του πατέρα τους.
Για τη συγγραφή του βιβλίου «Ο Ζώρας του Πόντου» χρειάστηκε να γίνουν πολλά ταξίδια στο Βλαδικαυκάς, στον Πόντο και στην Παναγία Σουμελά, όπου έζησε ο Γιώργος Μελισσανίδης. Με ιδιόχειρη επιστολή ο Δημ. Μελισσανίδης επιχειρεί να διαδώσει το βιβλίο που εκδίδει στη μνήμη του πατέρα του και προτρέπει να διαβαστεί, όχι απλά να κοσμήσει τις βιβλιοθήκες.
