Τα σχέδια να εισέλθει η εταιρεία στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου, το «αγκάθι» του δανεισμού και η στήριξη των αραβικών κεφαλαίων
«Το 83% των εισπράξεων του ομίλου προέρχεται από το εξωτερικό, ενώ η εγχώρια παραγωγή καλύπτει μόλις το 22%»
Φίλοι και γνωστοί, τραπεζίτες και συνδαιτυμόνες, μέτοχοι και επενδυτές παρακολουθούν βήμα – βήμα την πορεία του Mr Chipita. Ενός επιχειρηματία, του οποίου η αναγνώριση ξεκίνησε από την καθιέρωση του ομίλου έξω από τα ελληνικά σύνορα, ο ίδιος δε ουδέποτε απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης με σκανδαλώδεις, είτε προκλητικές επιχειρηματικές κινήσεις.
Έναν μόλις χρόνο μετά την επιστροφή του εκεί από όπου δεν… έφυγε ποτέ, στην Chipita ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος συνεχίζει να βουτάει στα… βαθιά. Σε μια περίοδο επιχειρηματικής ανομβρίας στην ελληνική αγορά και αναβρασμού στον κλάδο των τροφίμων, ο οποίος έχει δεχτεί πλήγμα από την κάμψη της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών, διεκδικεί μια θέση στον… ήλιο των διεθνών χρηματιστηρίων και συγκεκριμένα εκείνο του Λονδίνου, ενώ επιδιώκει να δώσει το στίγμα του στην Αμερική, τη Μέση Ανατολή και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Ρίσκο ή μία ακόμη θετική πρόκληση για έναν βραβευμένο μάνατζερ, ο οποίος είχε επιλέξει «δεύτερο ρόλο» για τον εαυτό του, όσο βρισκόταν στο τιμόνι της Vivartia (από το 2006 μέχρι και τον Απρίλιο του 2010), υπό τη… σκέπη του Ανδρέα Βγενόπουλου και κάποια χρόνια νωρίτερα του Δημήτρη Δασκαλόπουλου; Ενώ τώρα έχει αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο των επιχειρηματικών του κινήσεων και προετοιμάζει το έδαφος για νέες ηχηρές συνεργασίες εντός κι εκτός ελληνικών συνόρων.
Οι φίλοι του μιλούν για έναν άνθρωπο που γνωρίζει άριστα τους κανόνες του επιχειρηματικού «παιχνιδιού» και έχοντας τη στήριξη του έτερου μεγαλομετόχου με 70% στην εταιρεία, της οικογένειας Olayan θα καταφέρει να καταστήσει την Chipita, εταιρεία αρτοσκευασμάτων και ζαχαρωδών, ηγέτιδα δύναμη στο εξωτερικό.
Οι πολέμιοί του από την άλλη αντιτείνουν το γεγονός πως οι οικονομικές συνθήκες δεν είναι τόσο ώριμες σε διεθνές επίπεδο στην αγορά των τροφίμων λόγω κρίσης και τα μεγάλα επενδυτικά «βήματα», ίσως του κοστίσουν ακριβά και του γυρίσουν μπούμερανγκ.
Άλλωστε, υπενθυμίζουν πως το τίμημα για την εξαγορά της Chipita από την Vivartia του Ανδρέα Βγενόπουλου ήταν υψηλό (730 εκατ. ευρώ) κληρονομώντας η νέα εταιρεία και δανειακές υποχρεώσεις ύψους 327 εκατ. ευρώ, με αποτέλεσμα να μην επιθυμεί η διοίκηση την πρόσθετη επιβάρυνση με επιπλέον δάνεια για τη στήριξη των σχεδίων της σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Στα μείον του Θεοδωρόπουλου είναι και το γεγονός, όπως ισχυρίζονται όσοι τον γνωρίζουν προσωπικά, ο συγκεντρωτισμός που τον διακρίνει, θέλοντας να ελέγχει τα πάντα στην διαδικασία λειτουργίας της επιχείρησης, με αποτέλεσμα να μην αφήνει και πολλά περιθώρια ελιγμών των συνεργατών του.
«Ζυμώνει» deals
Οι χρυσές εποχές των deal της δεκαετίας του ’90, τότε που η ελληνική αγορά «μεταμορφωνόταν», η ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν, η κατανάλωση αυξανόταν και στη Σοφοκλέους γινόταν «πάρτι» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Με τα σημερινά δεδομένα το Χ.Α. έπαψε να είναι ελκυστικό στους περισσότερους επενδυτές, ενώ η κάμψη της κατανάλωσης έχει επηρεάσει και το τελευταίο «οχυρό» της αγοράς, εκείνο των τροφίμων.
Μέσα σε αυτό το δυσμενές περιβάλλον, ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος, με «παρακαταθήκη» την εμπειρία του από τα διάφορα πόστα που ανέλαβε από τότε που ξεκίνησε πριν 35 χρόνια με μια μικρή οικογενειακή εταιρεία παραγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων, την Recor μέχρι να μεταπηδήσει σε διοικητικές θέσεις των εταιρειών τροφίμων Aligel, Interia και τελικά να εξαγοράσει την Chipita, καλείται να ισορροπήσει.
Έτσι, σε μια εταιρεία όπως η Chipita, η οποία στηρίζει το 83% των εισπράξεών της στις αγορές του εξωτερικού, ενώ η εγχώρια παραγωγή καλύπτει μόλις το 22%, ο διευθύνων σύμβουλός της, «ψηφίζει» εξωστρεφή διάθεση. Αυτό άλλωστε αποτελεί και το προσωπικό στοίχημα του ίδιου του Θεοδωρόπουλου, αλλά και των υπολοίπων μετόχων.
Με «προίκα» το πατρικό της όνομα, το know how, με συνεργασίες και επεκτάσεις και στον παραγωγικό τομέα, με 7.500 εργαζόμενους που απασχολούνται συνολικά στον όμιλο από τη Νιγηρία ως τη Βόρεια Καρολίνα και από τη Λαμία ως τη Σαουδική Αραβία, αναζητά νέες επενδυτικές ευκαιρίες. Στόχος του είναι να… εισβάλει η εταιρεία του στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, αναζητώντας ισχυρά και υγιή επενδυτικά κεφάλαια, ενώ με ταχείς ρυθμούς τέθηκε μπροστά και το σχέδιο για μια νέα παραγωγική μονάδα με την επωνυμία Modern Foods, μια επένδυση ύψους 15 εκατ. ευρώ.
«Αγκάθι» για τον όμιλο αποτελούν και οι υψηλές δανειακές υποχρεώσεις. Η πρόσφατη πώληση μάλιστα της Nonni’s Biscotti από τη θυγατρική της Chipita στην Αμερική στην Wind Point Partners συνδέθηκε με την ανάγκη κάλυψης δανειακών υποχρεώσεων ύψους 150 εκατ. ευρώ προς τις τράπεζες Royal Bank of Scotland και ABN Amro, κάτι το οποίο δεν παραδέχεται ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος. Αντιθέτως, τόνισε ότι πρόκειται για κίνηση στρατηγικής, πουλώντας μια δραστηριότητα χωρίς ιδιαίτερη ανάπτυξη.
Μάλιστα, ξεκαθάρισε πως δεν πρόκειται για την αρχή αποεπένδυσης από τις ΗΠΑ, που ομολογουμένως αποτελεί μια δύσκολη και απαιτητική αγορά, αλλά θα ενισχυθούν οι εκεί συνεργασίες.
Αλλά και εντός των ελληνικών συνόρων, παρόλο που οι συνθήκες δεν είναι οι πλέον κατάλληλες, «αφουγκράζεται» τυχόν επενδυτικές ευκαιρίες. Στα τέλη του προηγούμενου χρόνου, βρισκόταν σε… ανοιχτή γραμμή με την οικογένεια Φιλίππου της ΦΑΓΕ για την εξαγορά της Elbisco, όμως, τελικά η συμφωνία ναυάγησε, καθώς οι δύο πλευρές δεν τα… βρήκαν στο τίμημα εξαγοράς. Ο ίδιος στρέφει το βλέμμα του στην αναζήτηση νέων συνεργιών στον κλάδο των τροφίμων, που θα ενισχύσουν τα μεγέθη της επιχείρησής του. Οι αντίπαλοί του από την άλλη, αφήνουν να εννοηθεί, πως αν ο Θεοδωρόπουλος τα βρει… σκούρα, δε θα διστάσει να βάλει πωλητήριο στη βιομηχανία. Ο ίδιος ανταπαντά πως μόνο αν «το τίμημα ήταν εξωφρενικό και ξέφευγε από τα όρια της λογικής, θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο».
Οι Άραβες
Οι σχέσεις του Σπύρου Θεοδωρόπουλου με την οικογένεια Olayan ανέκαθεν ήταν αγαστές. Ακόμη και όταν εκείνος είχε τον… δεύτερο λόγο στη Vivartia οι Άραβες εκτιμούσαν τον ήπιων τόνων χαρακτήρα του και τη διορατικότητά του να «οσφρίζεται» επιχειρηματικά deal πριν αυτά ακουστούν ευρέως στην αγορά.
Έτσι, μετά την επαναγορά της Chipita από τον Ανδρέα Βγενόπουλο το περασμένο καλοκαίρι και θέλοντας να αναβιώσει την παλιά «αίγλη» της εταιρείας απηύθυνε πρόσκληση σε μια παλιά του γνώριμη, την Lubna Olayan, επικεφαλής του σαουδαραβικού ομίλου, ο οποίος συμμετείχε και το 1992 στο μετοχικό κεφάλαιο του ομίλου.
Η γυναίκα που το 2007 βρισκόταν στην 29η θέση με τις ισχυρότερες γυναίκες του πλανήτη, δέχθηκε το κάλεσμα Θεοδωρόπουλου, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο για την εδραίωση της εταιρείας στη Μέση Ανατολή. Εκεί, όπου πριν από μερικούς μήνες η Chipita δημιούργησε νέο εργοστάσιο στο Ριάντ και την Τζέντα, για να καλύψει την αυξανόμενη ζήτηση για τα προϊόντα της. Στη Σαουδική Αραβία, ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος έχει επίσης ιδρύσει κοινή εταιρεία με τη Western Bakeries και την Olayan Financing Company, με σκοπό την παραγωγή και διανομή προϊόντων του κλάδου αρτοποιίας. ΜΕ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑ ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ
Γεωργική επένδυση 23 εκατ. στη Δράμα
Παλιοί γνώριμοι, δοκιμασμένοι συνεργάτες, αφού όλοι μαζί συμμετέχουν στο μετοχικό κεφάλαιο της Chipita, επιχειρούν ένα νέο επαγγελματικό άνοιγμα, σε έναν εγκατελλειμένο από τους περισσότερους Έλληνες τομέα, τη γεωργία.
Με 23 εκατ. ευρώ στήνουν στη Δράμα πρότυπη καλλιέργεια οπωροκηπευτικών με στόχο το ελληνικό αγροτικό προϊόν να καθιερωθεί και με τη… βούλα στα ράφια του λιανεμπορίου, όπου τα τελευταία χρόνια κυριαρχούν κάθε λογής εισαγόμενα οπωροκηπευτικά, είτε λόγω της αυξημένης τιμής, είτε λόγω της έλλειψη αντιστοίχων ελληνικών προϊόντων.
Στο κοινό όραμα εκτός από τον Σπύρο Θεοδωρόπουλου συμμετέχουν οι επιχειρηματίες Σταύρος Νένδος, Μιχάλης Αραμπατζής, Αχιλλέας Φώλιας, ιδρυτές και συμμέτοχοι των εταιρειών Goody’ s, Everest, Select Αρτοσκευάσματα και Ελληνικής Ζύμης. Το σύγχρονο πρόγραμμα της εταιρείας Wonder Plant εστιάζει στην υδροπονική καλλιέργεια, με τεχνογνωσία που εφαρμόζεται σε χώρες, όπως η Ολλανδία, με μακρά παράδοση στα κηπευτικά.
Επιχειρηματίες που έχουν κάνει δεκαετίες τώρα πολλαπλά επιτυχημένα βήματα στο βιογραφικό τους, δίνοντας το παράδειγμα στους νεότερους μέσα από τα εταιρικά σχήματα, υπό τις σημερινές συνθήκες προσπαθούν για ακόμη μια φορά να δείξουν πως όταν ο επιχειρηματίας μπορεί να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες της αγοράς μπορεί να επιβιώσει με επιτυχία. Αυτό επεσήμανε ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος και ο Αχιλλέας Φώλιας.
Μάλιστα, όπως έχει πει ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος είναι χρέος του να ενισχύσει τον αγροτικό τομέα, τον οποίο έχουν «ξεχάσει» οι κυβερνητικοί παράγοντες και οι περισσότεροι τοποθετούν προσωπικά τους κεφάλαια για την χρηματοδότηση των σχεδίων τους. Τα πρώτα αποτελέσματα της επένδυσης στη Δράμα αναμένεται να γίνουν ορατά τον επόμενο χρόνο.
Οι σχέσεις με Δασκαλοπουλο-Βγενοπουλο
Σκέφτεται να επιστρέψει στον ΣΕΒ
Η νέα εποχή της Chipita έδωσε το ερέθισμα στον Σπύρο Θεοδωρόπουλο να μελετά ακόμη και το ενδεχόμενο επιστροφής της εταιρείας στον ΣΕΒ.
Εκεί όπου πρόεδρος είναι ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος, με τον οποίο οι σχέσεις τους τα τελευταία χρόνια διάγουν περίοδο ψυχρότητας, όσοι γνωρίζουν καλά την εξέλιξή τους. Άραγε, αυτή η σκέψη του διευθύνοντος συμβούλου της Chipita για επιστροφή στο Σύνδεσμο να σημαίνει και λήξη της «ψυχροπολεμικής» περιόδου ή απλώς βάζει… νερό στο κρασί του, θέλοντας να πάρει «εκδίκηση» από τον άλλοτε φίλο και συνεργάτη του; Γιατί η σιβυλλική δήλωσή του σε ερώτηση για το αν θα διεκδικήσει στο μέλλον την προεδρία του ΣΕΒ πως «δεν μου το έχουν προτείνει», αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Οπότε και αυτό σημαίνει πως θα… διασταυρώσει τα ξίφη του με τον κ. Δασκαλόπουλο.
Ποιος να το φανταζόταν, όταν πριν από έξι χρόνια που οι επιχειρηματικοί κύκλοι μιλούσαν για μια από τις μεγαλύτερες συμφωνίες, με τους δύο άντρες να δίνουν τα χέρια συγχωνεύοντας τις εταιρείες τους (η γαλακτοβιομηχανία ΔΕΛΤΑ, που τότε ανήκε ακόμη στον Δασκαλόπουλο με την Chipita) και δημιουργώντας την Vivartia, μια εταιρεία που όπως λέει και το όνομά της είναι η «χαρά της νίκης μαζί με την τέχνη», η συνεργασία και η φιλία τους θα περνούσαν από… σαράντα κύματα.
Άλλωστε, οι δύο άντρες είχαν κοινή πορεία στον επαγγελματικό και συνδικαλιστικό στίβο και η «χημεία» τους έδεσε από την πρώτη στιγμή.
Τα ανέφελα χρόνια της συνύπαρξής τους ήταν όμως, μόνο δύο. Από το 2007 χώρισαν τους δρόμους τους και ψυχράνθηκαν. Ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος ποτέ δεν συγχώρεσε στον Δασκαλόπουλο την πώληση της εταιρείας στη MIG του Ανδρέα Βγενόπουλου, χωρίς να τον ενημερώσει προηγουμένως. Χαρακτηριστικό είναι πως στη μίνι γιορτή που διοργανώθηκε στο γραφείο του Δασκαλόπουλου, κι ενώ όλοι του έδιναν συγχαρητήρια για την κίνησή του να πουλήσει τη Vivartia, ο μόνος κακόκεφος ήταν ο Θεοδωρόπουλος. Είπε μόνο δύο λόγια αβροφροσύνης και εν συνεχεία αποχώρησε.
Βέβαια, και όταν ανέλαβε ο Ανδρέας Βγενόπουλος τη Vivartia, ο «Mr MIG» του έδωσε τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου, ενώ διατήρησε και μετοχική συμμετοχή, αφού αναγνωρίζει πως είναι από τους εμπειρότερους μάνατζερ.
Παρά την εμπιστοσύνη Βγενόπουλου, ωστόσο, ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος ουδέποτε αισθάνθηκε άνετα στο νέο του «κοστούμι», ενώ ο δικός του συγκαταβατικός χαρακτήρας δεν ταίριαξε με τον συγκρουσιακό του Mr MIG. Γι’ αυτό και τελικά πούλησε τη συμμετοχή του αποχωρώντας από τη Vivartia, αν και είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό του να ανακτήσει κάποια στιγμή την Chipita, την συγχώνευση της οποίας έφερε βαρέως. Τα κατάφερε μεν, αλλά δεν αποκλείεται οι δρόμοι του με τη MIG και τη Vivartia να ξανασυναντηθούν. Πώς θα γίνει αυτό;
Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια η Vivartia διατηρεί δικαίωμα επαναγοράς ποσοστού έως 30% της Chipita στη σημερινή τιμή πώλησης, αλλά και το δικαίωμα επαναγοράς του 30% της υπεραξίας από πιθανή πώληση της Nonni’s, θυγατρικής της Chipita στις ΗΠΑ σε διάστημα πέντε ετών.
